Ανάθημα / Βαγγέλης Γέττος

Τη νύχτα που σκοτώνονται οι τραγουδιστές
τσόφλια ακούγονται να σπάνε
και το σκοτάδι τρίβει το ρούχο στον αγκώνα μου
Και τι 'ναι αυτές οι θραύσεις οι τριβές,
τι είναι αυτοί οι ήχοι οι ερπετοί,
μέσα στης νύχτας το βαθύ θηκάρι;
Ελπίζω να μην είναι τίποτα∙
Τίποτα μπρος στην τεθωρακισμένη μας οργή
Τίποτα μπρος στην βαριά οχυρωμένη ηλιαχτίδα που σήμερα ,
ίσως μέσα από χαλάσματα και χαραμάδες
αλλά αύριο,
μέσα σε καλλιδρόμια θάλασσας κι ουρανού
με άγριες παιδικές ζωγραφιές θα πολυβολεί τους δολοφόνους

Με άγριες παιδικές ζωγραφιές,
όπου τετράγωνα μόνο τα σπίτια
οι σημαίες
κι οι σταυροί
και στρογγυλά πάντα τα πρόσωπα
τα μάτια
κι οι φωνές μας.