ΑΝΕΠΙΔΟΤΟ / Κασαπή Έλσα

Σου έχω ένα δώρο.
Πρέπει να έρθεις.
Να σχεδιάσεις το δρόμο
που θα σε φέρει εδώ.

Εγώ εγκλωβισμένη σε λίγες,
μετρημένες λέξεις,
ίσως να μη σχηματίσω
ολοκληρωμένη πρόταση.
Στην υπεροχή μου
γλυστρά το άδειασμα
μιας καυτής γεύσης.

Άσχημα τα νέα για το μέλλον.
Μ' αγαπώ και με μισώ
με τον ίδιο τρόπο
που βουρτσίζω τα δόντια μου.
Ξέρω τις σωστές κινήσεις,
μα τις αποφεύγω.
Δεν ξέρω τί σκέφτομαι,
όταν υπεκφεύγω
απ' τη θεωρία της εξέλιξής μου.
Μου λείπει η αστεία πλευρά μου,
αυτή που με δυναμώνει
στις παράπλευρες απώλειες.

Κι ακόμη, θέλω να φορέσω
τ' ασημένια μου σανδάλια,
για να σε περπατήσω.
Κάθε σπιθαμή σου,
ένας ηχηρός πόνος μετουσίωσης,
μια γραντζουνιά υπερτιμημένης παράδοσης.

Σου είχα ένα δώρο,
ανεπίδοτο,
ως δόνηση στις κεκλιμένες επιθυμίες.

Αυτός που τ' αφήνει να συμβεί,
δική του κι η ευθύνη ...