ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ / Πορφυρίου Αριάδνη

Θα επιστρέψεις, το ξέρω
Όπως η αύρα που λικνίζεται
Ισχνή και ρωμαλέα.
Τότε οι ερωτήσεις θα ‘χουν στερέψει
Αφού θα έχω διυλίσει κάθε ικμάδα σκέψης
Και κάθε μόριο μοναξιάς.
Εσύ δεν είδες τα σημάδια στην αρχή του υφαντού.
Το ξήλωνες μαζί μου ή και μόνος
Ίσα για να ξεγελαστεί η κλεψύδρα
(Έτσι νομίζαμε)
Ακούγεται πια μόνο το δικό μου τραγούδι
Άλικο κι απαλό σαν τη φωτιά
Απ’ όπου μας πέρναγε η θεά της Ελευσίνας
Μήπως και γίνουμε αθάνατοι.
(Μάταια).
Η σιωπή του φεγγαριού δεν αντέχεται απόψε
Η Αππία γέμισε από κουφάρια νεκρών ερώτων
Μόνο ο δικός μας της ξέφυγε
Πάντα τρελός, πάντα επαναστάτης
Δεμένος μόνο στην ουτοπία του χρόνου