Μαννούλα μου… / Αγγελοπούλου Ν. Γεωργία- Παπαβασιλείου

Εκείνο το πρωινό

έτσι ξαφνικά άρχισες

να «πηγαινοέρχεσαι».

Σα Χελιδόνι έτρεμες

στην αγκαλιά μου.

Τέλος… της διαδρομής

93 χρόνων!

«Κράτα με. Φοβάμαι», μου πες.

Κι εγώ τότε έγινα Γλάρος.

Σ’ έκρυψα στα φτερά μου.

Σε πήρα και πετάξαμε

με προσευχές!!!

Οι Άγγελοι ολόγυρά μας

καρτερούσαν.

Και ήρθε η Νύχτα…

Έκλεισες τα ματάκια σου,

έκανες τον Σταυρό σου!

Μόνη, Χαρούμενη, Υπερήφανη.

«Δεν θέλω», έλεγες

«να μου κλείσουν τα μάτια

τα χέρια “Ξένης Γέννας”

παιδάκι μου».

Κι ύστερα, Αγαπημένη μου,

αχ, φιλούσα τα δικά σου.

Αδύναμα, ψιθυριστά είπες:

«Φκη μου, Φκη μου, Φκη μου»

κι έγειρες…

Φύσηξες τρεις φορές

κι Έφυγες… Γαλήνεψες!!!

Κι εγώ… της χαρμολύπης.

Μα πάνω στο κρεβάτι σου

είχα τη Χάρη,

βρήκα και τη Δύναμη

«Άφκιαστη κι Αστόλιστη»

του Χάρου μη σε στείλω.

Τριανταφυλλένια

στ’ Άσπρα σ’ έντυσα.

Έτσι ήθελες, όχι τα μαύρα…

Να σ’ εύρει ο πατέρας μου

Νυφούλα όπως σε άφησε.

Πεντάμορφη, πεντάμορφη,

Νεράιδα, Μικρομάννα…

Ω! την Ευχή σου Φυλαχτό Κρατώ.

Τι Ευλογία Αξιώθηκα!

Σε οδήγησα

στον Πλάστη σου

τον Δημιουργό σου.

Εκείνον

που όμοια σε «Φύσηξε»!

Σε οδήγησα στο Φως

στην άλλη Διάσταση

εκεί… εκεί που μόνο,

μόνο Η ΑΓΑΠΗ Υπάρχει!!!