«πιό απλά πιό ανθρώπινα» Αποσπάσματα / Προδημοσίευση από την Νέα Ποιητική Συλλογή της Κουφογάζου Φωτεινή

βραδινή τριλογία Ι ιδρωμένες οι μέρες αργοσβήνουν με κάματο... οι ώρες λιποθυμούν μέσ'στο παράπονο και η σιωπή σφιγμένη στα δόντια καρτερεί εκείνες τις δροσερές αύρες του πέλαγου να ξαποστάσει το βουβό της παραμιλητό.... ΙΙ ανοίγουμε τις πόρτες διάπλατα τα βράδια μήπως δραπετεύσουν τα όνειρα και βγούν αληθινά.... κουρασμένοι και σερνάμενο... υπνοβάτες ... σε εσωτερικές διαδρομές ΙΙΙ απλές σκέψεις/ πενταπόσταγμα αν τις μαζέψεις όλες στη χούφτα της νύχτας σου ο κόσμος παίρνει άλλη διάσταση τα μικρά νοήματα λειτουργούν αφαιρετικά μέσα τους συμπυκνώνουν την ουσία του όλου απλώνονται στο φως της μέρας περιμένοντας τ'αγέρι να τις πάρει μακριά να σκάσουν...κροτίδες στα πέρατα να ενσαρκωθεί ο λόγος να φοβερίξει το θάνατο να ανασάνουν λεύτερες κι απέθαντες για μιά στιγμή μονάχα....

χαμένη αθωότητα

τα παιδικά μας χρόνια 
ήταν γεμάτα φωνές

ξεγνοιασιά και παιχνίδια 
στις αυλές και στις αλάνες

με μια φέτα ζυμωτό ψωμί στο ένα χέρι

και μια χούφτα ελιές στο άλλο...

αυτή η χαμένη αθωότητα 
καρδάμωσε την ψυχή μας

τάϊσε στα δύσκολα χρόνια τη χαρά

πότιζε τις ρίζες μας κουράγιο....

όμως... δεν μάθαμε σε μας 
ούτε και στα  παιδιά μας

την αξία της....

Φυγή

έτσι θα φύγει και φέτος το καλοκαίρι....

αδιάφορο κι ουδέτερο απ'τα μάτια σου....

-πώς πέρασες; ρωτούν οι φίλοι

-Δεν πέρασα, τους λέω...

-υπήρξα μόνον...
κοντά στο αλγεβρικό μηδέν...

Μικρό μου όνειρο ανέκαθεν, 
ήταν ένα σπιτάκι, 
αγνάντι στη θάλασσα....

να ξυπνάς και να πίνεις την αύρα της

να καταπίνει το βλέμμα σου τη δροσιά της

Ο καύσωνας εφέτος σε παρέλυσε...

παραλυμένη και η κάθε σκέψη 

μέσ' στα κλειστά δωμάτια

Τροφή τ'ανθρώπου είναι η φυγή, 

από κάθε τι ανθρώπινο...

όλοι μας ζούμε και υπάρχουμε 
γι''αυτή τη Φυγή...

Φόβος

Εκηβόλος ο φόβος
στης νύχτας το βαθυϊσκιωτο σκοτάδι

Σκιά, π'απλώνεται παντού...
στοχεύει στις αδυναμίες μας
μουδιασμένοι και μόνοι
παραλυμένοι στις έγνοιες ...
δεν προλαβαίνουμε ν' απεκδυθούμε την οδύνη του
παραφυλά στα σκοτεινά δωμάτια
σιγοντάρει τους εφιάλτες μας....
 
Τα σφραγισμένα παραθυρόφυλλα
αποτυπώνουν την ένταση της υπνοβασίας του
Η ζωή...

προσπερνά αθόρυβα  και χάνεται 
ανύπαρκτη να Ειδωθεί....

  

«γιατί»...

Λένε, πως η αγάπη,
δε σβήνει μέσ' στο χρόνο
διαχέεται στους βυθούς του Είναι
τρέφεται, απλώνεται, ριζώνει...
κληρονομώντας τα χαρακτηριστικά 
των πατρώνων στους απόγονους...
Μα εσύ όμως....
έφυγες πολύ νωρίς...
τα χρόνια πέρασαν κι όμως....
υπάρχεις στα μάτια των παιδιών
σε κείνο το στερνό παράπονο
με τ'αναπάντητα «γιατί»...

Στο βουβό τους γιγάντωμα
βλέπω το δικό σου μπόϊ... κι ονειρεύομαι...
Γεύομαι την Αλήθεια μου, προχωρώ
με τη δύναμη που μου δίνει  

η συνέχεια της ύπαρξης...

αλγόριθμος
ένας αλγόριθμος είμαστε
στην ιαχή του κόσμου
σκιά στην υποτείνουσα
πόση έκταση άραγε καταλαμβάνει
μια τελεία...;
αν πιάσεις το γνώμονα
και μετρήσεις το Είναι σου
θα σου διαφεύγει πάντα
ο ελάχιστος
κοινός παρονομαστής


μέρες Αυγούστου....

Το καλοκαίρι αχόρταγο
μας καταπίνει στις αμμουδερές αρτηρίες του
υπό σκιάν και κατά μόνας,
χορτασμένο από επιθετικές πολιτικές,
του μακρόκοσμου και μικρόκοσμου....
Έρμαιοι θαμώνες των πιθανοτήτων
της «εκ γενετής» μας νωχελικότητας....
μ' ένα ραχάτι να σπάει όλα τα ρεκόρ
με τα θερινά τμήματα του Αυγούστου σφραγισμένα
με τα τραγούδια και τους χορούς
να σέρνονται στα πανηγύρια της Παναγιάς,
μιας Αθηνάς Παντάνασσας....


Αγναντεύοντας τα φεγγάρια του,
θυμόμαστε κι ονειρευόμαστε τη Χαρά
που μας προσπερνάει αχάϊδευτη.....