Σμιλευμένη Αιωνιότητα / Μαντάς Θεόδωρος

Λασπωμένος ο βρόχινος δρόμος της θλίψης' γνωστός.

Σιωπηλή  άγνωρη σκιά ο εφιάλτης της' επισκέπτης συχνός.

Η ξέφρενη  πνοή που αντικρίζει το απροσπέλαστο πενθεί.

Ακόρεστη μέθη το άγγιγμα του απείρου' απουσιάζει.

Ακτινοβόλα μορφή αδημονεί αρμονικά να λάμψει,

στο βαθύ σκοτάδι της ημέρας' η εικόνα της ασύλληπτη.

Αδιόρατο ιδανικό η μακρινή θέληση του σύμπαντος'

ατρόμητος ο ιχνηλάτης στα ζώπυρα του ποθεί να ξεδιψάσει.

Υποφέρει αβάσταχτα από το βρόντο της έμπνευσης' κεραυνός.

Το λάθος ίσως μοιραίο' η λαβωματιά απύθμενη, αγιάτρευτη.

Η δακρυσμένη συγκίνηση τρέμει το αναπάντεχο φύσημα του ανέμου.

Η εικόνα πρέπει κρυστάλλινη' το φως αιώνια ακηλίδωτο.

Πυρωμένες σταγόνες η καταιγίδα της αιωνιότητας' επικίνδυνες.

Ο γυμνός  χορευτής πάνω στις πυρακτωμένες γλώσσες βρυχήθηκε.

Εκστασιασμένο το ευφυές βλέμμα πάγωσε το άφθαρτο' στιγμιαία.

Το αρμονικά ωραίο, το λευκό υπέρτατο... το σμίλεψε. Ω! Η ψυχή του...