ΕΡΗΜΟ ΠΟΙΗΜΑ / ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Όσο το γράψιμο διαρκούσε
ένοιωθε κούραση μα και χαρά.
Το ποίημα γραφόταν σα να 'χτιζε σπίτι.
Κάθε καινούργιος στίχος κι ένα καινούργιο δωμάτιο.
Εδώ το υπόγειο, εκεί η κάμαρα.
Τώρα το σαλόνι με φώτα κι έπιπλα λαμπρά.
Κι ο ποιητής να στριφογυρνά έκπληκτος,
να μπαινοβγαίνει από στίχο σε στίχο
σαν από δωμάτιο σε δωμάτιο,
ζώντας ολόκληρη ζωή μέσα του.
Όταν το ποίημα τελειώσει,
σα σπίτι κι αυτό θα κλειδωθεί
μ' ελάχιστα πράγματα μέσα του αφημένα.
Τα άλλα - τα πολλά -
τα παίρνει φεύγοντας ο ποιητής μαζί του.