AFRICA/BRASS / Πασχάλης Νικολάου

 

Πηγαίνεις πίσω.
Ζυγώνεις επιστρέφεις
στην πηγή, και ακούς πάλι ροές της πρώτης γης
παλμούς φαιούς και ταλαντώσεις, και λάσπη.

Αυτή 
λοιπόν η φλόγα όταν φιλά το στόμα· ή το στόμα
πάει στη φλόγα, σ’ ένα χρυσό κερί αντεστραμμένο
που λιώνει εσένα μάλλον. Κι η όποια κατανόηση,
απαραιτήτως μερική – πως αλλιώς; – ενώ συνδέεις
τόσες οθόνες και φωνές, και παρελθόν –
εκείνο το σχόλιο στο youtube που μιλούσε αγγλικά (‘Τhank
Coltrane; for making God, clearer…’) με τα παραφρασμένα
συμπεράσματα ενός άλλου μεγάλου
μουσικού: ήδη στις αρχές της δεκαετίας του ’70
όταν γυρνάει ο Steve Reich απ’ την Αφρική
θα πει, ή θα σκεφτεί, πως το ανθρώπινο αυτί
              ζητάει
                          τον κρότο πάνω απ’ όλα, όχι
το νέο synthesizer τόσο, τα ηλεκτρονικά
χιόνια.

              Απαιτεί τους κτύπους πάντα, των τυμπάνων.

το μεταφέραμε από την πηγή: https://www.poeticanet.gr/africa-brass-a-187.html