"Κυανές Συμπληγάδες" / Χρύσα Νικολάκη

Ονειρεύομαι.
Αυτό δεν μπορείτε να μου το πάρετε,
τα μάτια κλείνω στο αδυσώπητο μίσος.
Χέρια ξεμπλέκονται απο τα δίχτυα της μαύρης θάλασσας.
Βγάζουν στη στεριά άσπρα κοχύλια.
Μέσα σε αυτά κρύβω το όνειρο.
Βαθιά στον πυθμένα πίσω από αρπακτικά
και νερόφιδα φτιάχνω τη σπηλιά μου.
Να μην τη δουν και τη σπλαχνιστούν οι ψαρόβαρκες της ψυχοθηρίας.
Στον πυθμένα παίρνω βαθιά αναπνοή
και βγαίνω στην επιφάνεια.
Ούτε της Κίρκης οι φωνές δε με μαγεύουν.
Προτιμώ να παλεύω με την καταιγίδα και τα κύματα.
Και είμαι σίγουρη ό,τι όλο και κάποιος σαλεμένος ουρανός θα αγκαλιάσει τ' όνειρο μου.
Εκεί, στο νησί των Συμπληγάδων*,
κρύβεται ο θησαυρός μου.
Ο δρόμος της ευτυχίας ειναι αλικοβαμμένος .
Πόσα μυστικά κρατάει ο κοσμος μέσα του που αναζητούν το φως της οικουμένης;
Ερυθρό το αίμα που κυλάει στις φλέβες του...
Αναγεννημένο απο πίσσα και κάρβουνο.
Σμιλεμένο με δάκρυ και χώμα.
Σαν αναδυόμενη Ατλαντίδα.

*Οι Συμπληγάδες( Κυανέαι, η Συνδρομάδες) κατά τον Ηρόδοτο και τον Ευριπίδη) ήταν η είσοδος του Βοσπόρου προς τον Εύξεινο Πόντο.