Είπα ν’ αφήσω τις λέξεις ανυπεράσπιστες
στη βραδινή σου επιδρομή
στο αιώνιο θρόισμα της μυστικής σου απουσίας
στο άγριο σφιχταγκάλιασμα
του ασπάλαθου, του σκίνου.
Έτσι να μπαινοβγαίνεις στο ποίημα
σαν τίτλος ευγενείας.
Εκεί θα σ’ αγαπώ
ακουμπισμένη
στην παραλήγουσα της ευδαιμονίας
της άμμου άνυδρη πνοή
σε σώμα αρμυρίκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου