Ο σιωπηρός μονόλογος του Σαούλ / Λαγουβάρδος Αριστομένης

Κείνη  τη  μέρα  είπα  πώς  μ΄είχες  καταχτήσει ,
κι΄άνθισε  σαν  άνοιξη  η  ζωή  μου,
χρόνια  πολλά  σέρνω  την  ύπαρξή  μου,
στίς  ξέρες  της  ζωής  και  στο  μεθύσι.

Μέσα  μου   σιγοβράζαν  κρίμα – μίση,
τώρα  δάκρυα  για  σε  τρέχουν – αλί  μου
που  τη  βρύση  αν  ανοίξης  της  ψυχής  μου,
η  στάμνα  της  ζωής  μου  θα  γεμίσει.

Τι  τύψεις  ένιωσα  απ΄τη  μέρα  εκείνη
διώχτης  εγώ  κι΄εσύ  στον  ουρανό,
και  μέσα  μου  εφώλιασε  η  οδύνη!

Άκου  με : Λόγια  δεν  έχω  άλλα  να  πώ
τα  διώχνει  της  τύψης  μου  η  ρομφαία,
κι΄Εσέ  μονάχα  αποζητώ  μοιραία!