Η Μάνα – Άνθρωπε / Σουρλή Μαίρη

Αύρα γλυκιά.. ευγενικό φως..
Αυτογνωσίας αγωγός είσαι μητέρα μου
με ασίγαστη διάθεση προσφοράς.
Γύρω απ’ το πρόσωπό σου
εξακτιώνεται ένας μικρός γαλαξίας,
τα παιδιά σου ως τα δισέγγονα σου.

Αχτίδες ιερής αγάπης οι λέξεις σου
καθρεφτίζονται σε θάλασσα σοφή
που αγκαλιάζει ανεμοδαρμένους βράχους.
Μοιάζεις με γέρικο δέντρο
που το φιλεύει ακόμα ο χρόνος δροσιά
κι αφήνεις τη σκιά σου,
να την πάρουμε εμείς
και ν’ αφήσουμε τη δική μας.

Πνεύμα λακωνικό ανήσυχο
βυθίζεσαι στις ρυτίδες σου.
Στήνεις γιοφύρια νοσταλγίας,
Ανοίγεις το μπαούλο
με τις κρυμμένες θύμισες...
ταξιδεύεις με περήφανη ψυχή.

Υφαίνεις, σκαλίζεις, θερίζεις,
μ’ ένα σακούλι αποστάσεις διασχίζεις.
Μοσχοβολιά απ’ τα γλαστράκια σου
κουβαλάς με τους χτύπους καρδιάς.
Δραπετεύουμε κοντά σου,
να ενωθούμε με την ελευθερία
των παιδικών μας χρόνων.
Με φτερά αισιοδοξίας
νέων ονείρων και χαρά δακρύων..!

Μαίρη Σουρλή

12/5/2018