Των Παιδιών : Ποιητική Συλλογή της Στέλλας Αρκάδη που εκδόθηκε το 2007

Η κραταιή ώρα

Όλβια χρώματα, όπως εκείνο το πορφυρό
απλωμένο στα όνειρα: ενίοτε και στο κορμί
ξόρκι για το μίζερο.
Κι αίφνης εκείνο το: viva la muerte.
Ως κατάφαση, ως αποδοχή.
Το ’φερεν ο αέρας εκείνο το χαρτάκι
με το «Μάθημα Ανατομίας».
Έτσι γνωριστήκαμε με τον Ρέμπραντ.
Με παιδεύει ο νεκρός που σε λίγο
θα τεμαχιστεί για να μάθουν.
Μαθαίνω κι εγώ. Για την ακραία ταπείνωση.
Χωρίς μεταφυσική. Τρομάζω. Θυμώνω,
εξοργίζεται κι ο ζωγράφος: «Σκάσε διαβολόπαιδο
τίποτα δεν ξέρεις εσύ για το θάνατο».
Όχι, Κύριε Ρέμπραντ: δεν είναι ούτε αθώος
ούτε ευτυχισμένος ο λαός των παιδιών.
Βασιλιά μου της Ζωγραφικής, σωστά το διάβασα.
«Μάθημα Ανατομίας του Ιατρού Τουλπ».
Και γι’ αυτό χρειάζομαι την κραταιή ώρα μου. 

Τα τελώνια

Ο μικρός λαός τα παιδιά
που δεν θα γίνουν ποτέ πολιτεία

Τ’ αβάφτιστα, τα θάβουν στον περίβολο
της Αγίας Κυριακής.
Λένε πως κλαίνε τις νύχτες.
Δεν έχουν μέρος να πάνε.
(οι Ορθόδοξοι δεν έχουν Limbo γι’ αυτά)•
Περιμένω να νυχτώσει για να τ’ ακούσω.
Τα πόδια μου στο νερό της Πηγής
ανάμεσα στο κάρδαμο και τ’ αγριοσέλινο
μια ευτυχία κατακαλόκαιρο θεόσταλτη.
Να, μέρος ωραίο για τα τελώνια τ’ αβάφτιστα.
Τι τον θέλουν τον ουρανό.

Το τρίτο κουδούνι

Ο άνεμος γυρίζει το φύλλο για τη γραφή
ζωηρεύει το χρώμα, απομακρύνει τη λατύπη
από τη σμίλη, καθώς γράφω, ζωγραφίζω, λαξεύω.
Για σένα: εύτορνος καθώς είσαι δεν έχω
να σμιλέψω, άχρηστος ως λιθοξόος εγώ.
Αντιστέκομαι στη μέσα-μέσα απελπισία
ας γίνω ένα κομμάτι μάρμαρο
να πετρώσει η ψίχα μου
να ’ρθει η νύχτα ν’ αποδελτιώσει
τα ημερήσια σκότη.
Κι αν γίνεται, ν’ αναπαυτώ σε νοήματα
βολικά. Δεν το αντέχω το τρέμουλο
όταν χτυπά το τρίτο κουδούνι για να βγω
στη σκηνή.
Ή να γίνω μια τελειότητα να μην εξατμίζομαι
σε λόγους κενούς. Όπου δει.
Για μένα που κατεβαίνω
αυτός ο λόγος μου θέλω να έχει σεμνότητα
– βγαίνει από τα έγκατα με ευλάβεια –
Κι όπως η ζωή είναι αξία επιτακτική
την ακούω να μου υπαγορεύει:
Καλό βόλι.
Για το εδώ.