Oι τέσσερις εποχές ./ Κατσιγιάννης Λεόντιος

Η Άνοιξη,/γαλανομάτα κόρη,/ τινάζει από πάνω της τ’ αποκάρωμα του Χειμώνα.//Με το μπούστο της ανοιχτό μας υποδέχεται, /γεμάτη υποσχέσεις.//Την ομορφιά της μας χαρίζει,/ μαγιά στο ζυμάρι της ζήσης μας.//Τις καμπάνες χτυπάει της Aνάστασης που νικάνε το θάνατο.//Τα μάτια της γεμάτα με τα χρώματα της Ίριδας.//Οι μέρες της πλεγμένες με κόκκινη κλωστή του Μάη.//Η ψυχή της πεταλούδα σε ανθόσπαρτο κάμπο.//Απ’ το χέρι μας παίρνει, για μια βόλτα σ' ανθισμένα περιβόλια.//Με χάρη λύνει τα ξανθά της μαλλιά /πάνω από τα τροφαντά στήθια της·/μυρουδιές που ξεχειλίζουν ως τις όχθες της αμαρτίας.//Με το νερό της ζωής μας ποτίζει·/αιωνόβια γυναίκα στο κρεβάτι του έρωτα.//Ένα μπουκέτο από λουλούδια της μέλισσας μας χαρίζει.//Μ’ ένα φιλί μας αποχαιρετά στο στόμα,/απ’ το μονοπάτι που μοσχοβολάει καλοκαίρι και φασκόμηλο.

Το Καλοκαίρι,/στο παραθύρι βγαίνει και μας γελάει.//Tην ξεγνοιασιά του απλόχερα μας χαρίζει,/τον μεσημεριάτικο ύπνο,/τον σιγανό άνεμο της απογευματινής δροσιάς.//Η κάθε του στιγμή,/μια φέτα δροσερό καρπούζι.//Με γνέμα μεταξένιο υφαίνει τις μέρες μας·/με το λιοπύρι του τις ξεροψήνει.//Tη διάφανη καμπύλη του κορμιού μας σχεδιάζει,/ξυπόλητου, πάνω στην αμμουδιά.// Μ’ αλάτι της θάλασσας ξεπλένει τον πόθο μας.//Πανιά ανοίγει καταμεσής του πελάγους.//Τις φουντωμένες νύχτες δεν κοιμάται.//Ποιήματα γράφει στο φεγγάρι.//Νεράιδες ξεπροβοδίζει στα ξέφωτα.//Tην σκέψη μας στοιχειώνει με ανείπωτους λογισμούς.//Ολόγυμνους μας κοιμίζει,/κάτω από τα δροσερά σεντόνια μιας ανέμελης λευτεριάς/που μυρίζουν γαληνεμένα όνειρα.//Εκεί που στάζει ο τελευταίος ιδρώτας του, /τα φρούτα της αμαρτίας μας μοιράζει /που μας αποβάλουν από τον παράδεισο.

Το Φθινόπωρο /σαν φίλος έρχεται /να μας χαϊδέψει στοργικά τα μαλλιά.//Τις αμαρτίες μας μετράει συγκαταβατικά/και μας παρηγορεί.//Την ψυχή μας γαληνεύει με το χαμόγελό του.//Την τέφρα των ερώτων μας σκεπάζει με τη σιγανή βροχή του.//Ρόδα που ευωδιάζουν οι μασχάλες του.//Μαζί μας μοιράζεται την παιδική του αθωότητα.//Την πρώτη λέξη γράφει στο χαράκι της γνώσης.//Το βαρέλι με το κρασί ανοίγει.//Το κέρασμά του ίδιο από χρόνια,/ένα καλάθι πορτοκάλια και λεμόνια.//Από μια μυστική πόρτα /μας βγάζει στη χιονισμένη στράτα του χειμώνα.

Ο Χειμώνας /γέροντας, με γκρίζους κροτάφους, /τις πληγές μας επουλώνει /με το καθαρτήριο νερό.//Μας εξομολογεί και μας συγχωράει.//Το σώμα μας σκληραίνει με το κρύο του.//Το χιόνι του, φόρεμα που  ασπρίζει τις μέρες μας.//Τα βράδια,/τα χαμένα χρόνια της ζωής μας ψάχνει να βρει.// Στην ήρεμη ευτυχία των στοχασμών,/μας αφήνει.//Παίζοντας το βαρύ κομπολόι του, /παραμύθια μας λέει πασπαλισμένα με της μνήμης τη χόβολη.//Ώριμο τυρί μας βάζει να φάμε απ’ το λαγήνι.//Τον κύκλο της κατανόησής μας κλείνει.//Με συγκατάβαση μας κατευοδώνει στη χαρά της Άνοιξης,/λίγο πριν χαθεί διακριτικά /στο διάφανο σκοτάδι /της σοφίας του.

Λ.Κατσιγιάννης