Μικρή ανθισμένη μυγδαλιά / Κατσιγιάννης Λεόντιος

Μικρή ανθισμένη μυγδαλιά,

το ανάστημά σου υψώνεις

στην καρδιά του Χειμώνα,

με τα χείλη σου αχόρταγα

να ρουφάνε την πρωινή δροσιά,

και τα ρόδινα μάτια σου

ν’ αστράφτουν από ελπίδα

κάτω απ’ τα βλέφαρα του Γενάρη.

Τ’ άρωμα του κορμιού σου, μοσχοβολάει

μέσα στην παράφορη άνοιξη της αλκυόνας,

και τ’ ανθισμένο γέλιο σου ξεχειλίζει

σαν μια κόρη αναμάρτητη,

που σιγοτραγουδά

πίσω απ’ τη μάσκα της αποκριάς.

Μικρή ανθισμένη μυγδαλιά,

μόνο εσύ μπορείς να με παρηγορήσεις.

Σφίξε με στην αγκαλιά σου

μόλις ανέβει ο ήλιος,

πριν φτάσει το σούρουπο

κι ο χρόνος μεστώσει το σπέρμα σου,

ή-αλίμονο-

πριν ο άνεμος σκορπίσει

το γαμήλιο πέπλο σου,

στη  σιωπή του υγρού περιβολιού.