Ο δρόμος της αλήθειας / Λ.Κατσιγιάννης

Τους ολόφωτους κάμπους της αγάπης

ονειρεύτηκα.

Τον δρόμο της αλήθειας πήρα

για την Ανατολή.

Αγγέλους μιας θείας αποστολής αντάμωσα,

κρεμασμένους στ’ ουρανού το στερέωμα.

Μαύρες σκιές που ψηλαφίζουν τον θεό,

σε μια άσκηση αποστροφής της σάρκας.

Μορφές πολεμιστών που κατέβηκαν

από τις αγιογραφίες του Πανσέληνου.

Το τσόφλι της ζωής τους έσπασαν,

να βγάλουν τη βαθύτερη ουσία της.

Τα μάτια τους φλογισμένες κάννες,

μιας  πίστης

που τροχίζει η αγρύπνια κι η προσευχή.

Το πρόσωπό τους, βότσαλο πρωινό

στην παραλία των Ιβήρων.

Στην καρδιά τους αστράφτει

το μαχαίρι της αγάπης.

Το μονοπάτι τους, χώμα και καλντερίμι·

λαμπρό σαν ήχος καμπάνας·

αμέριμνο διαβαίνει,

αφήνοντας πίσω του ένα φως αναστάσιμο.

Την αμαρτία του κόσμου κουβαλάνε,

στη σιωπή τους μέσα καταδικασμένοι.

Η ευκαρπία της ψυχής, το μέλημά τους,

πλούσιο το τραπέζι του Θεού, τους περιμένει.

Στην κάθετη θάλασσα των βράχων

έσπειραν  τη μονιά τους.

Κάτω ο οριζόντιος βράχος της θάλασσας

με μια βοή θυσιαστική.

Στον κάβο, κρεμασμένη

η πίστη η ατσάλινη της ερημιάς·

κι απάνω ο Ήλιος,

φωτεινότερος από το φως.

Ο ύπνος τους, μέσα σ’ αρώματα νυχτερινά,

δίπλα απ’ την κουρασμένη λάμπα ανασαίνει.

Ορθρική ψαλμωδία μιας παλιάς μεταφυσικής,

το λυκαυγές μιας νέας μέρας φανερώνει.

Μα τούτοι, μια ολόλευκη ιδέα ακολουθώντας,

το πέραν των ημερών τους επιζητούν.

Σέρνεται το καράβι κατά τον πουνέντε·

η ακοή μου έσμιξε με μια ιερή σιγή.

Του χρόνου η ηχώ μονάχα ακούγεται

και μέσα μου η φωνή του ποιητή.

«Ο μόνος δρόμος είναι η Ανατολή».