Αν ήταν η δικαιοσύνη σου
αγάπη,
ή,ένα χαμόγελο,αφημένο στην πόρτα μου
το πρωί,
αν το αδέκαστό σου,τρυφερότητα ήταν,
αν,λέω,
σε κρατούσε ξάγρυπνη,
η προσμονή
κάποιου τριξίματός μου
στα σκαλιά σου,
θα φρόντιζες,
ν΄αργήσει να τελειώσει
της αντοχής το υφαντό.
Θα σκάλιζες στην αγκαλιά σου,
μια στοργή.
Θα κένταγες
δυό ηλιαχτίδες
αντικρύ,
στην πρόγνωση του αυριανού καιρού,
που θα΄ναι βροχερός
μακρυά σου!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου