ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΠΕΡΟΥ / Γιώργος Κοροπούλης

Τώρα τα μάγια μου χαθήκαν

κι η δύναμή μου λιγοστεύει:

οι στίχοι απ’ το ’να αυτί σας μπήκαν

κι απ’ τ’ άλλο βγήκανε… Κοντεύει

η ώρα μου πια να μπαρκάρω

και σας ζητώ βουβά τη χάρη:

καμπίνα αφήστε με να πάρω

ή έστω κλείστε με στ’ αμπάρι.

Πόντος, ουράνια, όλα μελάνι

κι ίσως θα πλέουμε για χρόνια…

Όμως θα λάμψουν στο λιμάνι

δελφίνια, φλάμπουρα, κανόνια.

Δέκα χρονάκια ζω στην Ύδρα,

γέννημα-θρέμμα Λαρισαίος.

Τώρα τουμπάρισε η κλεψύδρα –

κι αφού ξεπλήρωσα το χρέος

θα πρέπει τα δεσμά να λύσει,

που με κρατούν, τ’ αβρό σας χέρι.

(Πετά ολοένα προς τη δύση

ο Άριελ, μαύρο περιστέρι…)

Δελφίνια, φλάμπουρα, κανόνια

θα μας προσμένουν στο λιμάνι –

κι όλοι θα πούνε: «σαν τα χιόνια»…

Το πλοίο κύκλο θα ’χει κάνει.