Πέντε ποιήματα του Δημήτρη Α. Δημητριάδη

Σκιές ασωμάτων

Πάλι περνούν μπροστά μου

σκιές σ’ άτακτη φυγή

ψυχές αποδιωγμένες

αλαφιασμένα ποιήματα

που με ματώνουν.

Πεδίο αισθήσεων

Πίσω απ’ το τσιμέντο

και τη θάλασσα

στο βάθος πέρα

κάτι σαν πέταγμα

σαν παλλόμενη λάμψη

ανεβαίνει

κατεβαίνει ασταμάτητα

κι ύστερα καταποντίζεται.

Το ποίημα.

Σε ξέρες και μονόβραχους

Συχνά πυκνά

θύελλες κι ανεμοστρόβιλοι

μουγκρίζοντας

χιμούν στους στίχους μου

τους ξεσηκώνουν

τους παρασέρνουν

ανελέητα τους κομματιάζουν σε ξέρες

και μονόβραχους.

Έρχονται χρόνια κατακόκκινα

Δεν είναι μέρες για όνειρα

κουράζουν πια

τινάξτε τα παλιά σκεπάσματα

ανοίξτε τις μπουκαπόρτες

πάμε γι’ αλλού

κι ας λένε ό,τι θέλουν

οι μάστορες φαυλοδιδάσκαλοι

εμείς εκεί

αυτός ο αέρας είναι δικός μας ακόμη

πάμε μαζί του

ψηλά

πιο ψηλά κι απ’ το φόβο

πιο ψηλά κι απ’ το θάνατο

έρχονται χρόνια βαριά

έρχονται χρόνια κατακόκκινα.

Όσο δε φτάνει ο νους

Βουτώντας σε ποτάμια

σε βούρκους

και τέλματα

χαμένη σε τάφους

σκαρφαλωμένη σε βράχους

κι άλλοτε σφηνωμένη σε σωριασμένες στιγμές

και σε καμένο ασβεστόλιθο

ωσάν θραύσμα αόρατου πλάσματος

 – ανάσα που μέρα νύχτα γίνεται σκόνη

μα δε σώνεται ποτέ –

πορεύεται

υπέροχη κι ωραία πάντα

η Ελευθερία.