Χειμερία Νάρκη / Παπαγεωργίου Θ. Χρήστος

Θα μιλήσω
για τις εποχές του χρόνου
όπως μιλώ
για τα σύμβολα του φωτός
πάνω στα θολά πρόσωπα
των μνημείων της όρασης.

Θα αποτυπώσω τη σκέψη
στο περίγραμμα
του σκελετού της ζωής
δίχως να υπερβάλω
με ιριδίζουσες περιγραφές
και ασαφείς εικόνες.

Θα πω «καλημέρα»
στη διαδοχή των παραστάσεων.

Οι πέτρες
στα ερείπια της μνήμης
-που κρύφτηκε
σε μια σχισμάδα του χθες
και αγνόησε
την κυριαρχία του σήμερα
παρότι έβλεπε
να επελαύνουν ακάθεκτοι
οι επίδοξοι βιαστές του αύριο-
θα αφηγούνται τα γεγονότα
στις νεφελώδεις σελίδες
που επιμηκύνουν τις επιθυμίες
στα τετράδια των κορασίδων
με τα στητά στήθη
και αποκαλύπτουν
τις λεωφόρους των αδαών
καθώς τους ξεναγούν
στο επιμύθιο της απόλαυσης.

Δεν είναι πρέπον να αναφερθώ
στο λιθοβολισμό της παρθένας
που πλήρωσε την αγάπη της
για την προστασία του σώματος
ενώ παράβλεψε
την περιπλάνηση της ψυχής
στις επαμφοτερίζουσες περιπτύξεις
πίσω από τα παράθυρα
της μικρής κάμαρας
που ηδονίζεται
με τα μυστικά του υπνοβάτη.

Ένας μικρός Εσταυρωμένος
στον τοίχο του δωματίου μου
δεν με απαλλάσσει
από τη χειμέρια νάρκη
της επώασης του απρόβλεπτου
στο περιθώριο της ύπαρξης
δε δίνει άλλοθι
στο πλάγιασμα των ημερών
με τα θέλγητρα
της επίορκης ταλάντωσης
της σάρκας.

Θα κινηθώ
στα όρια των κανόνων
που δέχτηκα ανενδοίαστα
δίχως να υπολογίσω τις συνέπειες
όταν άφησα κενή
την ημερομηνία λήξης
στο συμβόλαιο υποταγής
με τους δυνάστες μου.

Θα προστρέξω
στο κυνήγι
του επιούσιου άρτου.

Θα υπομείνω 
την αφομοίωσή μου.

Θα βιώσω
την παρουσία μου
δίπλα στην παρουσία
των ανυπόστατων.

Θα υπάρξω.