Βενετία / Λ.Κατσιγιάννης

Μνήμη με ανοιχτά παράθυρα στη θάλασσα,

που αναπολεί τη λάμψη της δόξας σου.

Όραση που ακτινοβολεί παντού

την μελαγχολική ομορφιά σου.

Δρόμοι υγροί,σκιεροί και πολύχρωμοι,

γεμάτοι μοναξιά και αδιέξοδα,

που μπερδεύονται μεταξύ τους

και οδηγούν πουθενά και παντού.

Αραδιασμένα παλάτια με θλιβερές ιστορίες,

βυθισμένα στη σιγή της ιστορίας σου,

καθρεπτίζονται

στα τρεμάμενα νερά της λαγκούνας,

που σιγοτρώει τα θέμελά τους.

Ανέμελοι τουρίστες,

γεμάτοι από λήθη και έκσταση,

μοιράζονται λαίμαργα,

κομματιασμένη την γοητεία σου.

Η μορφή σου αμείλικτα αφημένη

στις διαθέσεις του χρόνου,

σκεπασμένη μ’ ένα κατ’ επίφαση προσωπείο,

που κρύβει, απελευθερώνει,

σαγηνεύει και παραπλανά.

Πίσω απ’ το ολοφάνερο κάλλος σου,

που τον πόθο δυνατό εμπνέει,

κρύβεις μια ψυχή γεμάτη ανασφάλειες,

όπου συνωμοτεί η υγρασία με το μυστήριο,

συμβαδίζει η ευγένεια με τη δολιότητα,

και ελλοχεύει ο έρωτας κι ο θάνατος.

Παράπονο δεν είχες στη ζωή σου,

την σκηνοθέτησες όπως ήθελες.

Φεύγω μ’ αισθήματα ανάμικτα,

κι εσύ, δίχως ηθικό στοχασμό,

αμέριμνη λικνίζεσαι

μέσα στην τρικυμία της σάρκας σου,

ντυμένη με μια φθαρμένη κομψότητα,

και με κοιτάζεις

με μάτια γεμάτα αλμύρα,

και μ’ ένα πικρό χαμόγελο,

σαν νάναι η τελευταία φορά.