Σελίδες

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

Το ομιχλώδες τοπίο σου / Δεναξά Σαντίνα (Λίκνον)

Αν υποθέσουμε πως κάθε άνθρωπος στην ζωή μας είναι κι ένας προορισμός, ένας τόπος άγνωστος που μας προσκαλεί να τον προσεγγίσουμε και να τον ανακαλύψουμε, τότε εσύ για μένα ήσουν ο πιο ιδανικός!
Τουλάχιστον έτσι φαινόσουν στην αρχή… Σαν ένα τοπίο ρομαντικό που η ομίχλη επιμελώς θόλωνε το περίγραμμά του, άσκησες πάνω μου μια μυστηριώδη γοητεία κι έλξη. Όσα δεν διακρίνονταν καθαρά, όσα κρύβονταν ένοχα στη σκιά τα συμπλήρωνε με καλοπροαίρεση η φαντασία μου. Φυσικά φρόντιζες να την τροφοδοτείς με τους τρόπους σου που θύμιζαν άνδρα μιας άλλης εποχής. Χάρη, ευγένεια, ομορφιά με προσκαλούσαν να σε δω, να σε εξερευνήσω, να σε «αγγίξω» πιο βαθιά, αφιερώνοντάς σου χρόνο κι ενέργεια.
Ούτε μου πέρασε από το μυαλό ότι υπήρχαν παγίδες που υπομονετικά περίμεναν (άρτια κατασκευασμένες) να μ’ αιχμαλωτίσουν στα αιχμηρά τους δόκανα, παγίδες…που άλλοι σωστά τις λένε υ π ο σ χ έ σ ε ι ς.
Κι αφέθηκα…
Και δόθηκα…
Και πιάστηκα…
Εκεί που αμέριμνη αναμετρούσα την καρδιά μου με την ανυπέρβλητη γοητεία σου, εκεί που προσπερνούσα εκούσια τα σκοτεινά σημεία θέλοντας να δω το παραπέρα σου αμετάκλητα ερωτευμένη, εκεί τυλίχτηκα σφιχτά στην θέρμη των λόγων σου και αποχαυνωμένη οραματίστηκα παρθένα δάση κι ανέγγιχτες λίμνες συναισθημάτων που με ανάμεναν να δροσιστώ. Εγώ η εξερευνήτρια και η κατακτήτριά σου…Εγώ η αρωγός και η προστάτιδά σου…Εγώ ένα ακόμη θύμα σου.
Κι όταν η ομίχλη αποσύρθηκε διακριτικά με το απαλό φύσηγμα του ανέμου, όταν ο ουρανός καθάρισε και φάνηκε ο ήλιος, ταυτόχρονα φάνηκε ολόκληρη η τρομαχτική σου θέα! Τα δεσμά και τα μάγια λύθηκαν. Είδα έντρομη ίχνη προηγούμενων εγκλημάτων σου που δεν πρόλαβες να καλύψεις! Ξεραμένα αίματα καρδιών που αιμορράγησαν ζητώντας αυτά που υποσχέθηκες μ’ ενθουσιασμό κι αρνήθηκες με απίστευτη σκληρότητα. Τα φαντάσματά τους εξακολουθούν να περιπλανιώνται στα ερείπια παλαιότερων σχέσεών σου… Ο ήλιος της αλήθειας μου τα έδειξε όλα απόλυτα κι εκτυφλωτικά! Η έρημη χώρα σου δεν κατάφερε τελικά να κρατήσει κρυφή την γύμνια της για πολύ καιρό παρά την λαμπερή της είσοδο και τα μεγαλόστομα τουριστικά φυλλάδια που την διαφήμιζαν.
Τώρα εξαθλιωμένη κι αποκαμωμένη ψάχνω την έξοδο μακριά από την ασχήμια και τα ψέματά σου. Είμαι πολύ κοντά στο να την βρω και μαζί με αυτήν να ξαναβρώ την ελπίδα, την πίστη μου στους ανθρώπους και να σε σβήσω από τον χάρτη μου. Όσα σου έδωσα απλόχερα, δεν τα έχασα, αντίθετα με περιμένουν εκεί έξω δώρα ζωής. Κι όπως κάθε ταξίδι που τελειώνει αφήνει μέσα σου ένα ιδιαίτερο στίγμα, έτσι έγινες κι εσύ η π υ ξ ί δ α μου για όλα τ’ απατηλά κι επικίνδυνα μέρη που καλά θα κάνω ν’ αποφύγω. Τ’ άλλα, τα πραγματικά ωραία καλώς να τα ανακαλύψω!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου