Άτιτλο / Λαμπρινή Λιάτσου

Φλέβες· ορθώνονται πεισματικά στον αδηφάγο χρόνο

πασχίζουν κεντώντας τη ζωή να παραδώσουν τη σκυτάλη στο φυτώριο του μέλλοντος.

Σχισμές· ποτάμια καταρράκτες, της ψυχής πόθων και πόνων αντανάκλαση

πορείες κάθετες, οριζόντιες, διαγώνιες, παράλληλες  πορείες

οδοιπόροι μεθυστάνες κόκκινου ημίγλυκου οίνου

φλέβες ηφαίστεια· λάβα ζεστή σαν τη ματιά της.

Αυλάκια τραχιά· του καιρού σημάδια, χλωμά χαμόγελα της νιότης

χάρτες, παλάμες προσμονής, προσφοράς περπατησιές οι δέκα χερσόνησοι των δακτύλων

απολήγουν σ’ απόκρημνες ακτές, σκαμμένες από θύελλες.

Αποτυπώματα αγώνα οι ρόζοι, ψάχνουν χαραματιές να ξαποστάσουν

λοφίσκοι κυρτωμένοι ως συμπληγάδες του μεροκάματου, της ανατροφής και της σπουδής

χρέος η γέννηση κι η ανάσταση, αποκύημα της καρδιάς, ευοίωνες ζωγραφιές.

Κηλίδες, νησιά· σφραγίδες βιοπάλης, ρυτιδιασμένες μνήμες συλλαβίζουν την ανιδιοτελή αγάπη.

Χορδές βιολιών· σκιές στα χνάρια του απείρου και του υψηλού, ψηλαφίζουν διαδρομές,

προσδοκούν το χάδι, πλάθουν όνειρα·  

κι έτσι, εκεί,  απόκαμαν,  τό ’να πάνω στ’ άλλο σταυρωτά

σαν φτερούγες αετού που αποζητούν ανάπαυση…

Της μάνας χέρια.

                           

Επισήμανση:  

Το ποίημα « ΆΤΙΤΛΟ » της Λαμπρινής Λιάτσου,  βραβεύθηκε στους  32ους  Ποιητικούς Αγώνες των Δελφών με Έπαινο, που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.)