«Ο Θεός το ξέρει πόσο…»

Ύστερα. Αποφάσισες πως δεν πάει άλλο

και μου άφησες κληρονομιά

τα πολύτιμα γραφτά σου.

Άστρα που χαμογελάνε, που με κοροϊδεύουν

γιατί σ’ αγάπησα – ο Θεός το ξέρει πόσο.

Μα δεν κατάφερα να σε τραβήξω

απ’ τις λάσπες έπεσα κι εγώ μέσα.

Πώς θα μπορέσω να με πείσω

ότι είναι μόνο ένα απλό κρύωμα. Όχι.

Είμαι άρρωστη. Δώσ’ μου ένα λόγο για να ζήσω.

Εσύ έφυγες και μου ’λεγες: Είσαι μικρή ακόμα

πρέπει να ζήσεις. Εγώ είμαι τελειωμένη.

Κοίτα να τους πείσεις ότι η ψυχή πετάει.

Έμαθα καλά πως ο πόνος δεν έχει όνομα.

Η αγάπη είναι παντού, πολύχρωμη.

Γόρδιος δεσμός ο ομφάλιος λώρος, αρχή και τέλος.

Πήγαμε στην πηγή και το διαβάσαμε: http://www.andro.gr/empneusi/mirto-tasiou-5-poihmata-gia-thn-mana-ths/