Περί Ποίησης : 89 ποιητές μιλούν για την Ποίηση

Περί Ποίησης

Κείμενα, Ρήσεις, Αποφθέγματα, Ορισμοί, Ποιήματα

σύγχρονων Ποιητών που αφορούν στην Ποίηση

Τίτλος:  Περί Ποίησης

Συγγραφείς:

Η Ιδέα της δημιουργίας αυτής της Ανάρτησης.  ανήκει στον κ. Δημήτριο Γκόγκα.

Συγγραφείς είναι οι Ποιητές και οι Ποιήτριες οι οποίοι παραχώρησαν, διέθεσαν τα ποιήματά, τα κείμενα, τους ορισμούς, τα αποφθέγματα και τις ρήσεις που αναφέρονται στην Ποίηση και στους οποίους ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα.

e-mail επικοινωνίας: dimitriosgogas2991964@yahoo.com

Copyright 2017 © Δημήτριος Γκόγκας

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του βιβλίου με οποιοδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, ή  η μετάδοση του βιβλίου ή μέρους του με οποιοδήποτε μέσο και σε οποιαδήποτε μορφή με τη γραπτή συγκατάθεση του έχοντος της ιδέα της δημιουργίας ή την αναφορά στην πηγή. Η παρούσα δημιουργία δημοσιεύτηκε, αναρτήθηκε και κοινοποιήθηκε για πρώτη φορά, τον Νοέμβριο 2017, στα παρακάτω Ιστολόγια:

Ø  Οι Ποιητές που αγάπησα και άλλες μικρές και μεγάλες Ιστορίες λόγου (Ανθολόγιο Ποίησης)

Ø  Κυπρίων Ποίηση και άλλες (μικρές και μεγάλες) ιστορίες λόγου

Επίσης στο ιστολόγιο : Κυπρίων Ποίηση και άλλες (μικρές και μεγάλες) ιστορίες λόγου δημοσιοποιήθηκαν ξεχωριστά οι απόψεις, τα κείμενα, οι ποιήσεις των Κυπρίων Ποιητών/ Δημιουργών.

Εισαγωγικό

      Η Ιδέα της γέννησης αυτού του βιβλίου δημιουργήθηκε διαβάζοντας τις ρήσεις, τα αποφθέγματα, τα κείμενα μεγάλων Ελλήνων αλλά και Ξένων Ποιητών που αναφέρονταν στην Ποίηση. Και απόλυτα φυσιολογικά προέκυψε το ερώτημα γιατί να μην έχει καταγραφεί σε  ένα βιβλίο η άποψη με οποιοδήποτε τρόπο ορισμένων νέων Ποιητών, σύγχρονων ποιητών, ανθρώπων που ασχολούνται με την Ποίηση, σε μία συγκεντρωτική έκδοση. Το διαδίκτυο και πιο συγκεκριμένα τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έγιναν ο ασφαλέστερος δίαυλος επικοινωνίας και διάδοσης αυτής της ιδέας. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα συγκεντρώθηκε υλικό από 89 ποιητές. Και αυτό το Υλικό, το Ποιητικό Υλικό,  σας το παρουσιάζουμε με πολύ απλό τρόπο, κρατώντας μόνο την ικανοποίηση της δημιουργίας.

    Για την καλύτερη παρουσίαση των κειμένων, αποφθεγμάτων και ποιημάτων,  το υλικό αρχειοθετήθηκε σε τρία μέρη. Στο Α΄ μέρος καταχωρήθηκαν τα κείμενα, οι ρήσεις, τα αποφθέγματα και οι ορισμοί. Στο Β΄ μέρος τα ποιήματα, ενώ στο Γ΄ μέρος μπορείτε να αναγνώσετε κείμενο της μαθήτριας της Β΄ τάξης του 7ου Λυκείου  Αθηνών Αθηνάς Πάσχου και τα αποφθέγματα ως συλλογικό έργο στο μάθημα της Ερευνητικής Εργασίας του τμήματος της Β Λυκείου (του ιδίου σχολείου) που επέλεξαν ως θέμα το προτεινόμενο από την Φιλόλογο και Ποιήτρια Κα Λίτσα Δημητροπούλου:  "Η τέχνη του λόγου: Ποίηση"

Σε ελάχιστες περιπτώσεις, δεν μπορέσαμε να αρνηθούμε την συμμετοχή Ποιητών και Ποιητριών με περισσότερες της μιας ποιήσεως ή του ενός κειμένου

Σας ευχαριστώ

Δημήτριος Γκόγκας

 Τι είναι Ποίηση λοιπόν;

Ποιος είναι ο Ποιητής;

Θα μπορούσαμε να ενστερνιστούμε την άποψη του Αργεντινού συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες, ότι «Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους» ή θα πρέπει να προσπαθήσουμε να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό της λέξης «ποίηση» χωρίς να χρησιμοποιήσουμε καθόλου την σπάθη του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Δεν θα φτάσουμε όμως ποτέ εκεί, έστω κι αν  οι δρόμοι μας σίγουρα οδηγούν προς εκείνη την κατεύθυνση. Στην παρούσα ανάρτηση  αρχικά θα ανατρέξουμε στις ρήσεις μεγάλων Ελλήνων Ποιητών, Συγγραφέων και φιλοσόφων και  θα αφεθούμε στην ωραιότητα των περιγραφών της Ποίησης και στη συνέχεια θα αναγνώσουμε τις τόσο διαφορετικές αλλά συνάμα δεξιοτεχνικά δοσμένες τις απαντήσεις των σύγχρονων ποιητών που αφορούν στην Ποίηση και τον Ποιητή.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος είχε πει: «Αν δε μου ’δινες την ποίηση, Κύριε, δε θα ’χα τίποτα για να ζήσω» Ο Χάρης Βλαβιανός έγραψε: «Η αμοιβή της ποίησης δεν είναι η φήμη ή ο έπαινος, αλλά η μέθη. Αυτός είναι ο λόγος  που τόσοι ατάλαντοι ποιητές αρνούνται να ζήσουν χωρίς αυτήν» και είπε: «Η ποίηση βασιλεύει, αλλά δεν κυβερνά – στη σκέψη τουλάχιστον όσων ακόμη υπηρετούν τυφλά τις λέξεις» Ο Μανώλης Αναγνωστάκης μας έδωσε την δική του εκδοχή στις ρήσεις: «Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.» και «Η ποίηση έχει σώμα ζεστό κι ολοζώντανο και το αίμα της κυκλοφορεί όπως το όνειρο στον ύπνο και στις φλέβες» ενώ ο Οδυσσέας Ελύτης καταθέτοντας την ψυχή του αναφώνησε: «Η ποίηση έγινε, για να διορθώσει τα λάθη του Θεού ή, εάν όχι, τότε για να δείχνει πόσο λανθασμένα εμείς συλλάβαμε τη δωρεά Του.» και ακόμα: «Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας» Ο Κώστας Καρυωτάκης ανέκραξε: «Μας διώχνουνε τα πράγματα, κ' η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε» Ο Γεώργιος Σαραντάρης: «Η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ.»  και ο Γεώργιος Σεφέρης τοποθέτησε την ποίηση στην … ανθρώπινη ανάσα: «Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα». Ο Τάσος Λειβαδίτης είπε: «Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ, αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.» Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος σε διαφορετικό τόνο έγραψε: «Νομίζω ότι η καλύτερη επικοινωνία με την ποίηση είναι να διαβάζουμε τα ποιήματα στο σπίτι μας, με το μάτι, και σε ώρα που νιώθουμε ανάγκη» Ο Γεώργιος Βαφόπουλος έγραψε: Φαίνεται όμως πως θαύματα δεν κάμνουν μόνο οι διάβολοι κι οι θεοί. Θαύματα κάνει κι η ποίηση, όταν πράγματι είναι ποίηση Δεν θα ολοκληρώνουμε αυτή την μικρή αναδρομή εάν δεν αναφέραμε τον Γιάννη Ρίτσο : «Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες - πόρτες κλειστές σ' ερημωμένα σπίτια και πόρτες ανοιχτές σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές»

   Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, άσημοι, σημαντικοί, γνωστοί και άγνωστοι ποιητές κατέθεσαν και καταθέτουν καθημερινά της άποψή τους για την ποίηση, συνθέτοντας κείμενα, ποιήσεις, αποφθέγματα, γράφοντας στίχους σε όλες τις γλώσσες του κόσμου αλλά κυρίως με τη γλώσσα της ψυχής, την γλώσσα των  ανθρώπων

Τι είναι Ποίηση;

Στην απάντηση του ερωτήματος συμμετέχουν  οι παρακάτω ποιητές:

1.         Αβρααμίδου Χριστιάνα (Κύπρος)

2.         Αζαμοπούλου Φωτεινή

3.         Αλεξανδρής Γεώργιος

4.         Αλεξιάδης Χρήστος

5.         Αθανασίου Αλεξία

6.         Ανδρεαδέλλη Μαρία

7.         Ανδρέου Ειρήνη (Κύπρος)

8.         Αξαρλής Αρμέμης

9.         Αυγουστάκη Δέσποινα

10.       Βαρδάκας Νίκος

11.       Βεϊσάκης  Ιωάννης

12.       Βέλλης Β. Ιωάννης

13.       Βλάχου Κατίνα

14.       Βογιατζή Ευγενία

15.       Γαριβάλδη Άντρια (Κύπρος)

16.       Γερογιάννης Γιάννης

17.       Γέρου Ρένα

18.       Γεωργίου Εύα (Κύπρος)

19.       Γιαμπουράνη Γεωργία

20.       Γκόγκας Δημήτριος

21.       Γραφάκου Αγγελική

22.       Δασκαλάκης Τάσος

23.       Δημητροπούλου Λίτσα

24.       Διαμαντοπούλου Ιωάννα

25.       Δρακουλαράκου Βίκυ

26.       Ελευθερίου Λευτέρης (Κύπρος)

27.       Ζαράρης Λάσκαρης

28.       Ζουμπιάδης Ιωάννης

29.       Ζυγούρη Νικ. Στέλλα - Σοφία

30.       Ζυμπουλάκης Στέφανος (Κύπρος)

31.       Ηλιάδη Μαίρη (Κύπρος)

32.       Θαλασσέλης Αντώνης

33.       Ιωάννου Άνθιμος (Κύπρος)

34.       Ιωσηφίδης Σ. Ιωσήφ (Κύπρος)

35.       Καϊμακλιώτη Αγγέλα (Κύπρος)

36.       Καϊτατζή-Χουλιούμη Δέσποινα

37.       Καμπάδαης Σταύρος

38.       Κατσιγιάννης Λεόντιος

39.       Κεραμίδης Χρήστος

40.       Dhimitri Jani Kokaveshi

41.       Κορμέντζα Ιουλία

42.       Κούρβας Τάκης

43.       Κουφογάζου Φωτεινή

44        Δημήτρης Π. Κρανιώτης

45        Κωνσταντινίδου – Δημητρίου Μαρία (Κύπρος)

46.       Κωνσταντίνου Δέσποινα (Κύπρος)

47.       Λαμπής Γιάννος (Κύπρος)

48.       Λεοντζάκος Δημήτρης

49.       Λιθοξόος Γεώργιος

50.       Μακρυγιάννης Σπύρος

51.       Μελισσουργού Βασιλική

52.       Μέτσιου Κατίνα

53.       Μπέλμπα Ελευθερία

54.       Μπονόβας Δημήτρης

55.       Μυτιλιναίου- Ιακωβίδου Χριστίνα

56.       Νεοκλέους Εύα (Κύπρος)

57.       Νικηφόρου Τόλης

58.       Ντόβας Μιλτιάδης

59.       Οικονομοπούλου Ευγενία

60.       Οικονόμου Γιώργος

61.       Πανάγου Μαρούλλα (Κύπρος)

62.       Παντελάκη Πόπη

63.       Παπακωνσταντίνου Δημήτρης

63.       Παπαντωνίου Στέλιος

64.       Πατσαλίδου Παναγιώτα (Γιούλα)Ιωάννου (Κύπρος)

65.       Πελεκούδα Γρηγορία

66.       Πόταρη – Ταυγέτη Σοφία

67.       Πριμηκύρης Παναγιώτης

68.       Ρήγα Νεφέλη

69.       Ρουβήμ Όλγα (Κύπρος)

70.       Ρωτού- Καζαμία Στέλλα

71.       Σέττα Ελένη

72.       Σκουλίκα- Βέλλου Σοφία

73.       Σουρλή Μαίρη

74.       Σταματέλου Νόνη

75.       Στράντα - Γαλιάνδρα Χριστίνα

76.       Στυλιανού Στέλιος (Κύπρος)

77.       Σωφρονίου Ελένη (Κύπρος)

78.       Τακίδη Μαρίνα (Κύπρος)

79.       Τέμβριου Αθηνά (Κύπρος)

80.       Τιμοθέου Ανδρέας (Κύπρος)

81.       Τριανταφύλλου Ρούλα

82.       Τριάντης Χριστόφορος

83.       Τρίγγης Κώστας (Κύπρος)

84.       Τσαππαρίλας Μιχάλης (Κύπρος)

85.       Τσιαήλης Ρ. Χρίστος  (Κύπρος)

86.       Τυρίμου Ελένη (Κύπρος)

87.       Υπερμάχου Χριστίνα (Κύπρος)

88.       Φατούρου Λένα

89.       Φίλος Βαγγέλης

90.       Χαραλάμπους Φρόσω

91.       Χλωπτιούδης Δήμος

92.       Ψαράκης Κώστας

 

   Επίσης συμμετέχουν οι μαθητές του τμήματος,  Β τάξης του 7ου Λυκείου Αθήνας στο μάθημα της Ερευνητικής Εργασίας με θέμα: "Η τέχνη του λόγου: Ποίηση" και η Αθηνά Πάσχου (Μαθήτρια της Β’ Λυκείου, του 7ου Γενικού Λυκείου Αθηνών)

Επισήμανση: Με κόκκινο μελάνι καταγράφονται οι ποιητές και οι ποιήτριες που συμμετέχουν με κείμενα, αποφθέγματα και ρήσεις ενώ με μαύρο,  όσοι/όσες απέστειλαν ποιήματα.

Α΄ Μέρος

Κείμενα – Αποφθέγματα- Ρήσεις- Ορισμοί

Χριστιάνα Αβρααμίδου: Η ποίηση είναι ότι δεν γράφτηκε. Την στιγμή ακριβώς που δεν γράφτηκε. Στο χαρτί μόνο γιατί όλα εκείνο ακριβώς το δεύτερο καταγράφονται αστραπιαία στο νου και την ψυχή. Και στο σώμα. Στον τρόπο που αλλάζει το βλέμμα και το στόμα. Που νιώθεις πως εκεί που είσαι σωματικά δεν είσαι. Και κρατάει άλλοτε ένα λεπτό άλλοτε ώρες άλλοτε μήνες. Και νιώθεις απόλυτα μόνος λες και τίποτα δίπλα σου δεν υφίσταται πια. Η τέχνη δεν είναι γλώσσα η γλώσσα είναι το μέσο και είναι λειψό. Όπως όσα χρώματα και να προσθέσεις στη ζωγραφιά που κάνεις δεν είσαι σίγουρος που σε παίρνουν και γιατί. Τα μέσα αυτά έχουν δυναμική. Σε παίρνουν εν αγνοία σου σε άλλους προορισμούς. Αν αυτό είναι το υποσυνείδητο η οι πληγές σου δεν είμαι βέβαιη. Γιατί ξυπνάς ξαφνικά η κοιμάσαι με μια εικόνα τόσο ξένη και άγνωστη που λες τώρα αυτό τι είναι; Και μάλλον αυτό είναι η δυναμική της δημιουργίας. Και όσα δεν πρόλαβαν να μετουσιωθούν η αληθινή ρίζα της τέχνης

**

Αλεξία Αθανασίου:    

"Μας διώχνουνε τα πράγματα, κ' η ποίησις

     είναι το καταφύγιο που φθονούμε."

                        Κ. Γ. Καρυωτάκης

Πρωτοδιάβασα αυτούς τους στίχους ( ανήκουν στο σονέτο που ξεκινάει με τη φράση "Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες" ) στο Λύκειο. Από την πρώτη στιγμή _ κι ως τώρα _ δεν παύουν να με γοητεύουν, να με στοιχειώνουν με την οξυδέρκειά τους, να εκφράζουν αυτό που κι εγώ αισθάνομαι.

Καθώς "Μας διώχνουνε τα πράγματα" γύρω μας _ τον καθένα για πολλούς και  διαφορετικούς λόγους _ έρχεται η Ποίηση.

Αυτή, λοιπόν, είναι _ γίνεται το "καταφύγιο που φθονούμε" αφού την αναζητούμε με όλη μας την ψυχή γνωρίζοντας, συγχρόνως, ότι κανένα οριστικό καταφύγιο δεν μπορεί να μας προσφέρει...

**

Μαρία Ανδρεαδέλλη: Αρκετοί ποιητές έχουν αποπειραθεί να δώσουν έναν ορισμό στην ποίηση, όμως κάθε φορά βλέπουμε το τι είναι η ποίηση και πώς εκλαμβάνει την ποίηση ο κάθε ποιητή, καθώς εκείνη αναδιπλώνεται, γλιστρά και ξεφεύγει από κάθε ορισμό.

Θα τολμούσα λοιπόν να πω, ότι  ποίηση είναι….. το αναπόφευκτο και ταυτοχρόνως το άφθαστο. Εκείνο που σε ξεπερνάει έχοντας πάντα τις ρίζες του βαθιά μέσα σου. Η απειλή και το καταφύγιο μιας ψυχής σε κατάσταση συναγερμού. Ο τρόπος να λες σ’ αγαπώ αν και φεύγω. Γιατί η ποίηση είναι αποχώρηση και άρνηση της συμβατικότητας. Ποτέ υποχώρηση. Είναι το χαμόγελο που ντύνει περίτεχνα τον πόνο. Είναι η όψη του ανθρώπου και κάποιας ζωής που αγνοείς.

**

Αρτέμης Αξαρλής: Το πενήντα οκτάεδρο μπριγιάν του λόγου!

**

Νίκος Βαρδάκας: Ποίηση είναι μια βουτιά στα τρίσβαθα της ψυχής, όπου τα απόνερα της καρδιάς εκβάλλουνε. Μα οι στίχοι  μοιάζουνε βάρκες που στην ελπίδα πλέουνε.

**

Ιωάννης Βεϊσάκης :  Τι είναι Ποίηση;   Πολλοί και σε όλες τις εποχές έθεταν το ερώτημα και πολλές απαντήσεις δοκιμάστηκαν. Θα 'λεγε κάποιος, πως τελικά μόνο το ερώτημα βάζει ο δημιουργός και τις απαντήσεις δίνει ο χρόνος , αφού εκείνος τις κρατεί και τις ανακυκλώνει  εντός του.

Μόνο σταθερό σημείο το ερώτημα "τι είναι ποίηση" ή "τι είναι ποίημα". Αυτό μένει αναλλοίωτο και μες τον χρόνο σταθερά επαναλαμβανόμενο ακόμα και ως επίκληση "ένεπε μούσα". Σε αυτό το εκπληκτικό ταξίδι του γράφοντα, να μερικές απαντήσεις που κέντρισαν την προσοχή μου και έγιναν εικόνες μέσα μου, με δεδομένο πως αποφεύγω τις μακροσκελείς αναλύσεις και τις περίκλειστες περιγραφές.

·         Είναι μια χειροβομβίδα το ποίημα που πετιέται στο χρόνο κι αν βρεθεί κάποιος στο μέλλον να το απ' ασφαλίσει έχουμε κοινωνική έκρηξη.

·         Είναι μια λέξη, όπως ας πούμε "καταρκυθμεύω" που την πέταξε ο ποιητής σπέρμα στην άβυσσο κι εκείνη μη μπορώντας να τη χωνέψει μοιράζεται και γονιμοποιείται.

·         Είναι ένα πορτοφόλι κενό που βρίσκει κάποιος τυχαία και το χρησιμοποιεί βάζοντας τα δικά του "νομίσματα".

·         Είναι μια συνταγή για ίαση που αν εκτελεστεί-διαβαστεί σωστά μπορεί σαν γητειά να θεραπεύσει. Η Ιπποκρατική θεραπεία με ποίηση και μουσική ξεκινούσε. Και βάλσαμο ο λόγος!!!

·         Είναι το ποίημα ένα φιλόξενο σαλόνι που εκτός τον οικοδεσπότη χωράει και άλλους (λίγους ή πολλούς). Εκεί τους κερνάει το νέο του κρασί και  αφηγείται στους ρέκτες του πιοτού να γίνουν δέκτες των μυστικών του απολαμβάνοντας το. Ναι, ο ποιητής -αν τέτοιος- είναι καλός οικοδεσπότης και το ποίημα του είναι σαλόνι, είναι κρασί , είναι φιλοξενία. Είναι η ίδια η αγάπη που βρήκε ΤΟΠΟ και ΧΡΟΝΟ να φιλοξενηθεί αφού κι εκείνη...ΞΕΝΟΣ.

·         Αυτό που διαβάζουμε το, κείμενο, κείτεται, είναι το πτώμα του ποιήματος. Το ποίημα ήταν εκείνο που ο αναγνώστης πήρε στο μυαλό και την καρδιά του. Είναι το μικρό, γοητευτικό, θνησιγενές ταξίδι του Ίκαρου, που μέσα από τον θάνατο περνάει στην αθανασία. Ακόμα επιπλέουν "τα φτερά του"

Είπαμε ο χρόνος επιλέγει!

Ασφαλώς δεν κλείνει ο κατάλογος των απαντήσεων εδώ ούτε -ευτυχώς- θα κλείσει ποτέ. Θα ήταν σαν να έκλεινε ο χρόνος τους κύκλους του που όπως προαναφέρθηκε ανακυκλώνει τις απαντήσεις.

Ο παλιμπαιδισμός συνεχίζεται λοιπόν και το "παίγνιον είναι ανοικτό"

παλίμπαιδις να κυματίζει η θάλασσα.

**

Βέλλης Ιωάννης: Η ποίηση, είναι ένα συναισθηματικό ξέσπασμα που χρησιμοποιεί -περιληπτικά- τις λέξεις, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να περιγραφεί σωστά. Ίσως ο τρόπος γραφής μου εξαρτάται από αυτή την "αντιμετώπιση" και αποδίδει καλύτερα το όποιο συναίσθημα θέλω να εκφράσω σε συγκεκριμένη στιγμή. Δεν προσπαθώ να ταυτιστώ με κάποια "σχολή ποίησης", ούτε με κάποιον τρόπο γραφής άλλου ποιητή/ ποιήτριας, παλαιότερου ή σύγχρονου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διαβάζω ποίηση άλλων, το αντίθετο μάλιστα λατρεύω την ποίηση σε όλες τις μορφές γραφής της, αρκεί να δίνουν το συναίσθημα και να μη πνίγονται σε φτηνό μιμητισμό ή επιφανειακό τρόπο χρήσης ενός πλούσιου λεξιλογίου.

**

Βογιατζή Ευγενία: Ποίηση είναι το πιο βαθύ προσωπικό βίωμα, που ζητά από τους Αναγνώστες δια του Λόγου Της , να φανεί στο Φως!

**

Γέρου Ρένα: Ποίηση είναι άνοιγμα και πέταγμα ψυχής με φτερά τις λέξεις. Λύτρωση και λευτέρωμα του νου κι ανάγκη για να ζήσεις.

**

Γιαμπουράνη Γεωργία: Ένα ουράνιο μονοπάτι στα έγκατα της ψυχής.

   Αυτό ανακάλυψα όταν τόλμησα την κατάδυσή μου  και  βγήκα στον υπερβατικό χώρο της Ποίησης.  Μη με ρωτήσετε πώς άνοιξε η πύλη και   γνώρισα την Ποίηση.

Συνέβη,  απλώς συνέβη…

  Ίσως  γιατί αφέθηκα στην αναζήτηση , ίσως γιατί Κάποιος έβλεπε την εναγώνια  επιθυμία μου να δώσω απαντήσεις  στα αιώνια και αναπάντητα ερωτήματα της ύπαρξής μας, ίσως γιατί  Κάποιος συμπονούσε την  μεγάλη μου πάλη, να ισορροπήσω στο αχανές  και άγνωστο σύμπαν   μου, ίσως γιατί όταν τα συναισθήματα τραντάζονται συθέμελα και διαμελίζουν την ύπαρξη έως το ολοσχερές   χάσιμό της  με σκοπό  την ξαναγέννησή της , δεν  υπάρχει άλλη  οδός  παρά μονάχα  η   ΠΟΙΗΣΗ!!!

**

Γκόγκας Δημήτριος: Η Ποίηση πρέπει να είναι μια κάποια ασθένεια. Όπου αυτή δεν υπάρχει γιατρειά. Ο Ποιητής εγκλωβίζεται στους στίχους και αιχμαλωτίζεται από τις λέξεις. Ίσως μια μεγαλειώδης ανάδυση να είναι η λύτρωση.  Αλλά και τούτο ίσως  δεν είναι το επιθυμητό. Η σταδιακή εναπόθεση των δυνάμεων, δημιουργεί μια διαρκή επώδυνη κατάσταση. Ο ποιητής γεννιέται από το κενό, δημιουργεί την ποίηση εκ του μηδενός και μετά την γέννηση, εναποθέτει το σαρκίο του στην άβυσσο με κιβωτό το ποίημα.

**

Άννα Διαμαντοπούλου:  Tι είναι η ποίηση..

Είναι το σημείο που ξεπετιέται το συναίσθημα σαν δροσερό νερό ή σαν βραδυκίνητο , στο χρώμα τής σκουριάς αίμα.

Είναι ένας τόπος η ποίηση ,που καλεί να κατοικηθεί.

Πολυσυλλεκτικό τοπίο, αυξομειούμενης έκτασης, παραβιάζει τα σύνορα, πολλάκις δοκιμάζοντας τις αντοχές τής πραγματικότητας.

Είναι μία ευνομούμενη πολιτεία ,που ανοίγει δίχως όρους την αγκαλιά της στους παραβάτες.

Είναι η παράδοση στις λέξεις ομολογώντας όποιες ενοχές σου.

Άλλοτε οικονομία και άλλοτε ασυλλόγιστο ξόδεμα.

Με μια λέξη να ντύσεις όλο το σύμπαν, με ένα δάκρυ να θρηνήσεις μια πρωτόπλαστη λύπη. Εξοικονομώντας. Η με πολλές λέξεις, με αυτιστική συνέπεια τοποθετημένες , να μην πεις τίποτε. Έχοντας σπαταλήσει λέξεις, κερδίζοντας όμως έναν λόγο κελαρυστό.

Η ποίηση έχει πολλές μορφές και πολλές παραλλαγές.

Ένα είναι σίγουρο: δεν χωράει σε στερεότυπα και αποφεύγει τα στενά μυαλά.

**

Λάσκαρη Π. Ζαράρης : «Ποίηση: Πρωτόγονη προσευχή ή εξειδικευμένο αντικείμενο;»

1

      Για να δώσουμε μία ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος του άρθρου, θα πρέπει να αναζητήσουμε, κυριολεκτικά να διακινδυνεύσουμε έναν ορισμό της ποίησης.     

      «Η ποίηση  αποτελεί μια ακτινογραφία των φαινομένων -αισθητών και νοητικών- και ταιριάζει σε ανθρώπους που δεν μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων, αλλά διεισδύουν στα άδυτα της ανθρώπινης ύπαρξης».

      Επειδή όμως, στην ποίηση επιτρέπονται οι μεγαλύτερες συντακτικές και νοηματικές ελευθερίες και χρησιμοποιούνται οι πιο ακραίοι πειραματισμοί, παρατηρείται συχνά το φαινόμενο η τεχνική να συμπιέζει την πρωταρχική ιδέα και το περιεχόμενο του ποιήματος. Για τον λόγο αυτό, δεν μπορεί να αξιοποιηθεί γόνιμα ο προβληματισμός του δημιουργού για το πώς θα κατασκευάσει ένα καλαίσθητο έργο. Αντιθέτως, εκείνος παρασύρεται σε μια «λεξιθηρική λαγνεία», στον εύκολο εντυπωσιασμό, ερωτοτροπώντας με την επιφάνεια και παραμερίζοντας τα βαθιά νοήματα και τα ουσιώδη θέματα. Η ποίηση δεν είναι δυνατόν να είναι ανώδυνη, πρέπει να προβληματίζει συνεχώς, εκπέμποντας πολλά και σημαντικά μηνύματα, ενώ στο κέντρο της είναι απαραίτητο να τοποθετεί πάντοτε τον άνθρωπο που υποφέρει.

      Οι ποιητές γενικά απευθύνονται σ’ ένα πολύ μικρό αναγνωστικό κοινό, γιατί ο σύγχρονος τρόπος ζωής οδηγεί τον άνθρωπο στο να διαβάζει εύπεπτα κείμενα και να μην ξοδεύει πολύ χρόνο στην κατανόησή τους.  Μία αιτία που συντέλεσε στον παραγκωνισμό της ποίησης από το μυθιστόρημα είναι το έργο αρκετών «σύγχρονων» ποιητών, που επέλεξαν να διοχετεύουν και να εκτονώνουν στα ποιήματά τους έναν άκρατο συναισθηματισμό, μία εκτός ορίων φαντασιοπληξία και μια άνευ προηγουμένου βωμολοχία. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δημιούργησαν έναν κόσμο αδιάφορο για τις αντικειμενικές αλήθειες, ένα άβατο και δυσεξήγητο ποιητικό σύμπαν, που κάνει κάθε αναγνώστη με ελάχιστα πνευματικά εφόδια να λαχταρά να αποδράσει αμέσως από εκεί.

      Πρέπει όμως, να δεχτούμε τελικά πως η αληθινή ποίηση είναι αυτή που κληρονομήσαμε μέσω της προφορικής παράδοσης κι εκείνη όπως ακριβώς λειτουργούσε στις πρωτόγονες και προϊστορικές κοινωνίες, που το ποίημα αποτελούσε μέρος κάποιας λατρευτικής και τελετουργικής διαδικασίας.     

      Η πιο επιτυχημένη συνταγή για την  ποίηση θα ήταν να βαδίσουμε στα χνάρια των μεγάλων ποιητών του παρελθόντος οι οποίοι έδωσαν αξιομνημόνευτους στίχους που άντεξαν στον χρόνο, για τον εξής απλό λόγο: Μετουσίωσαν τον κοινό πόθο των ανθρώπων για ατομικές και κοινωνικές διεκδικήσεις ή κατάφεραν να ενώσουν το προσωπικό τους όραμα μ’ ένα ευρύτερο κοινωνικό, εθνικό, θρησκευτικό και ιδεολογικό όραμα. 

      Θα ήταν ευχής έργον οι σύγχρονοι ποιητές ν’ αρχίζουν να αποκτούν ανάλογους προσανατολισμούς, ώστε επιτέλους η ποίηση να βγει από το «καβούκι» της και με αιχμηρά όπλα τούς στίχους της ν’ αντιτίθεται επίμονα στην αδικία και στη φτώχεια όπου τυχόν τiς συναντά, ενώ τα ποιήματα θα ψιθυρίζονται απ’ όλο τον κόσμο σαν προσευχές ή σαν τραγούδια εκφράζοντας τη χαρά και τη λύπη του σύγχρονου ανθρώπου.

2

 Σε ένα ποίημά μου με τίτλο: «Ορισμοί και κρίσεις», το οποίο περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή: «Παράθυρο στα όνειρα», προσπάθησα να δώσω κάποιον ορισμό της ποίησης: «Αυτό το δημιούργημα να ’ναι αληθινό / ή άκαρπο στολίδι; / Μήπως στο τέρμα του κανένα αντικλείδι / για το μυστήριο του θανάτου και της ζωής;». Και στην αρχή του ίδιου ποιήματος γράφω: «Ποίηση είναι να στήνεις στα κρυφά / έναν παράδεισο ξεχωριστό».

   Θα σταθώ πρώτα στους πολέμιους της ποίησης, τους αρνητές της, σε όσους με τη στάση τους την απαξιώνουν καθημερινά, αφήνοντας μέσα απ’ τα χέρια τους να κυλήσει η ζωή. Προσηλωμένοι στις υλικές τους επιδιώξεις, έχουν χάσει το ευαίσθητο αισθητήριο, με το οποίο είναι προικισμένος ο άνθρωπος απ’ τη φύση του. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η αιτία της σημερινής οικονομικής κρίσης. Σημαντικές ευθύνες καταλογίζω στον «άνθρωπο-καταναλωτή».

   Με την ευρύτατη έννοια της αρχαίας λέξης όλοι είμαστε ποιητές, αφού έστω ακόμη και σε λίγες περιπτώσεις, είμαστε αναγκασμένοι να δημιουργούμε, γιατί αυτό αποτελεί ακατάλυτο φυσικό νόμο. Η ποίηση, πέρα από κάποια χρηστική και ωφελιμιστική άποψη, είναι ένα μεγεθυμένο βλέμμα, μια ακτινογραφική ματιά των φαινομένων που συμβαδίζει με ανθρώπους που δεν στέκονται στην επιφάνεια, αλλά διεισδύουν στα άδυτα της ανθρώπινης ύπαρξης.

   Στις πρωτόγονες και προϊστορικές κοινωνίες, η ποίηση και ο ποιητής αποτελούσαν μέρη της λατρευτικής και τελετουργικής διαδικασίας. Έτσι σήμερα, κάνοντας σκόπιμα έναν αναχρονισμό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ποιητής είναι ο μάγος της φυλής που μας ενισχύει την πίστη στο αόρατο, ενώ παράλληλα προσφέρει θεραπευτικά βότανα -τους στίχους του- στις πονεμένες ανθρώπινες ψυχές με τις προσευχές -ποιήματά του.

   Πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με την ποίηση και να βεβαιώσουμε όλο τον κόσμο ότι η Ποίηση -αν και κόσμημα κι εργόχειρο του λόγου-, είναι εντελώς αληθινή, εκφράζει πανανθρώπινες αξίες και σκοπός της δεν είναι να γοητεύσει μονάχα με τα ωραία λόγια, αλλά να βρει λύσεις στα καθημερινά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Κυρίως πρέπει να μας ταρακουνήσει απ’ τον μακάριο ύπνο μας και να μας τραβήξει μακριά απ’ τη φαινομενική «ευμάρειά μας». 

   Μέσω της ποιητικής έκφρασης δίνονται πολλά «αντικλείδια για το μυστήριο του θανάτου και της ζωής», αλλά θέλουμε μαζί μας για να προχωρήσουμε, ανθρώπους δεκτικούς σε μηνύματα, ανθρώπους που δεν τους ξεφεύγουν οι ανεπαίσθητες στιγμές κι επιθυμούν να μιλάνε γι’ αυτές, να τις ξεχωρίζουν ως ιδιαίτερης αξίας, ενισχύοντας την πίστη τους πως η ζωή γίνεται ποιοτική και εξυψώνεται με αυτό τον τρόπο.

**

Ιωάννης Ζουμπιάδης: Η ποίηση είναι σαν ερωτική σύντροφος. Το καλό είναι το «ερωτική σύντροφος», ενώ το κακό είναι το «σαν»

**

Ζυμπουλάκης Στέφανος: Η ποίηση είναι τρόπος ζωής. Είναι μια πνευματική καθημερινή τροφή, την οποία ο ποιητής έχει ανάγκη όπως το οξυγόνο που αναπνέει. Η Ποιητική έκφραση ζυμώνεται μαζί με όλο αυτό το κύκλωμα του ανθρώπου, τα αισθήματα, τον πόνο, τη χαρά και τις αγωνίες του. Γράφει ο ποιητής γιατί θέλει να δώσει ένα μήνυμα, να παλέψει, να πει την αλήθεια και να ξεσηκώσει. …Η ποίηση είναι μια προσωπική λύτρωση. Χωρίς την ποίηση δεν επιβιώνει κάποιος, διότι η ποίηση δεν σημαίνει μόνο να ξέρει να γράφει στίχους αλλά να απολαμβάνει ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, τη θάλασσα, ένα ωραίο πίνακα ή και μια ωραία μουσική.

**

Αντώνης Θαλασσέλης: Τι είναι η Ποίηση; Η αέναη απόδραση του νου από τα συρματοπλέγματα του είναι σου.

**

Καιμακλιώτη Αγγέλα: Η ποίηση είναι η παγκόσμια γλώσσα, μέσω της οποίας οι άνθρωποι ανεξάρτητα από τις διαφορές μας, προσεγγίζουμε την έννοια του θεϊκού στοιχείου στη ζωή μας. Είναι η συνεκτική ουσία της ταυτότητας των λαών αλλά παράλληλα και το όχημα με το οποίο συναντώνται οι πολιτισμοί. Έχω την αίσθηση μιας ευλογίας όταν η φωνή μου εκφράζεται ποιητικά και μιας ιδιαίτερης τιμής επειδή εκφράζεται ελληνικά.

**

Κατσιγιάννης Λεόντιος :

«Περί Ποιήσεως»

 Στοιχείο της φύσης είν’ ο ποιητής

κι η ποίηση μια αστραπή, μια καταιγίδα,

του έρωτα, του θανάτου και της ζωής,

ύμνος αρχέγονος κι ακροστιχίδα. 

Πνεύμα είναι η ποίηση. Ένας αέρας λευτεριάς και δημιουργίας, μια λυτρωτική σύλληψη ενός υπερβατικού κόσμου. Μια επανάσταση του νου αναγκαία για τη σωτηρία της ψυχής μας.Yπεξαίρεση από την πεζότητα και τους συμβιβασμούς της ζωής.

Σκληρό αγώνισμα, κι ο στίχος, η λάβα από την έκρηξη του ηφαίστειου που παραμονεύει μέσα μας.Η ποίηση είναι παντού. Δρόμος της σκέψης μας και της ζωής μας. Τέχνη του λόγου και της βίωσης. Μας ζήτα να την ανακαλύψουμε, να αλλάξουμε τη ζωή μας. Αναζητά το μυστήριο της ύπαρξης μας. Όσο πιο στείρα η εποχή, τόσο πιο έντονη η ανάγκη να πιούμε από την πηγή των αισθημάτων, να αποκαλύψουμε το σκοτεινό πρόσωπο της ζωής. Να το φωτίσουμε.

H ποίηση είναι μια οδυνηρή αλλά στο τέλος λυτρωτική καθαρτήρια διαδικασία μέσα από μια σχολαστική επιμέλεια των λέξεων, όπου διαλέγονται σαν τις πέτρες από το νταμάρι για το κτίσιμο του σπιτιού. Είναι αντανάκλαση της ζωής(τραγουδά την ομορφιά της και τον θάνατο), μέσο ανατροπής του φθαρμένου κόσμου μας, την ματαιότητά του διασκεδάζει, αλλά και με πέτρες μας προμηθεύει για να «λιθοβολούμε τους εχθρούς  μας».

Κανείς δεν ξέρει πως γράφει. Γραφούμε για ό,τι αγαπάμε. Το ποίημα το φτιάχνει ο Θεός και ο καιρός. Στη ποίηση πότε δεν είναι πολύ νωρίς και πότε δεν είναι αργά.

    Ο στίχος για τον ποιητή, μια πόρτα που τον οδηγεί στην απόλυτη ελευθερία. Η ποίηση μπορεί να είναι «ίσως το νόμισμα που σφίγγει στα δόντια του ο Ποιητής για να μπει στη βάρκα του Θανάτου, με το οποίο θα πληρώσει για το μέγα θαύμα που αξιώθηκε,-και που δεν είναι άλλο από την ίδια τη ζωή», μα θαρρώ πως μπορεί να είναι και το αντίτιμο για μια θέση στον παράδεισο. Ο ποιητής γίνεται μαχητής, ιδίως όταν οι σκοτεινές δυνάμεις απειλούν τα ιδανικά της ανθρώπινης αξιοπρεπείας. Ο ποιητής πρέπει να εκτίθεται στη πρόκληση των καιρών του. Κι όσο πιο μεγάλη η πρόκληση, τόσο μεγαλύτερη και η φωνή, τόσο ουσιαστικότερο και ανθρωπινότερο το νόημα της ποίησής του.

Το τελικό αποτέλεσμα -η πραγμάτωση της γλώσσας-διεκδικεί μια θέση στην αιωνιότητα, όπως μια μουσική σύνθεση, ένας πίνακας ή ένα γλυπτό. Όταν είναι απλή, κατανοητή και οικουμενική, επιτυγχάνει δε ταυτόχρονα και ένα αισθητικό λεκτικό αποτέλεσμα, τότε μπορεί να έχουμε μια μοναδική γλυπτή σύνθεση του ανθρώπινου λόγου.

Η ποίηση για τους ποιητές είναι η καθημερινή αναπνοή, αλλά η αφοσίωσή σ’ αυτήν δεν είναι αυτοσκοπός ούτε μονόδρομος. Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει τι τον έφερε στην ποίηση. Είναι μια διεργασία εσωτερική που διαμορφώνεται μέσα σου ανύποπτα και ενώ δεν το καταλαβαίνεις κάποια στιγμή βρίσκεις μια πόρτα ανοιχτή που σπάει από την εσωτερική πίεση που της ασκείται. Έτσι αυτή η λάβα που βγαίνει από μέσα σε κατακλύζει χωρίς τελειωμό. Είναι το υποστήριγμα που προστατεύει απ’ τη φθορά το νου και την οξείδωση της ψυχής. Το πρώτο επίστρωμα της λάβας είναι ένα σεντόνι προστασίας, κι έπειτα με την συνεχή καλλιέργεια του ταλέντου μέσα από την ανάγνωση έρχεται η συνεχής έμπνευση.

Μια μάγισσα εν τέλει η ποίηση, που σε μεταμορφώνει σαν σ’ αγγίξει με το μαγικό ραβδί της. Σε βρίσκει η ποίηση. Κανείς δεν γλυτώνει απ’ αυτό το άγγιγμα. Είμεθα όλοι εν δυνάμει ποιητές, αρκεί να  νοιώσουμε το άγγιγμά της.

    Εκείνο που μπορεί να μειώσει την αξία της είναι η έλλειψη ουσίας, η μη σωστή προφορική εκφορά του ποιητικού λόγου (parole) ή ακόμη η υπεροψία του ποιητή.

**

Χρήστος Κεραμίδης: Ποίηση είναι το λυχνάρι με αχνό φως, στην κόγχη ενός άδειου δωματίου, που τρεμοσβήνει ακόμα κι από την ανάσα σου

**

Κορμέντζα Ιουλία: Ο  λόγος περί ποίησης

    Ο κόσμος δεν είναι απλός, αντίθετα από ο, τι χρησμολογεί  ο καταληκτικός στίχος του "Ερωτικού Λόγου" του Σεφέρη.  Θα ήθελα να ήταν ή να γίνει. Η ποίηση όμως μπορεί να είναι απλή,  όπως το παρακάλεσε αλλού και ο ίδιος {"Ένας γέροντας στην ακροποταμιά"}  κι όπως άλλωστε ήταν στις πιο λαμπρές στιγμές της ιστορίας της. Η μοντέρνα όμως ποίηση μαζί με τον ρυθμό έχασε και την απλότητα της - ίσως και να πάνε μαζί αυτά τα δυο.  Έγινε κρυπτική, αναίτια και άσκοπα δυσνόητη, συχνά απροσπέλαστη. Με τον Τσέλαν η κρυπτικότητα αυτή έφτασε στο ανώτατο σημείο της.  Κι έλεγε, «κατ’ εμέ, δεν πάει άλλο!  Ο ποιητικός κύκλος μέσα στον οποίον γεννήθηκαν μεγάλα έργα, πρέπει πια να κλείσει.  Όμως για μένα, το ποίημα δεν μπορεί να είναι ένας "διανοητικός γρίφος". Όταν είναι γρίφος χάνεται η συγκίνηση και χωρίς συγκίνηση δεν μπορεί να γίνεται λόγος για Ποίηση.

   Ο Σολωμός είναι ο πιο δύσκολος ποιητής της Νεοελληνικής Ποίησης. Η δυσκολία του όμως δεν εντοπίζεται ποτέ στο πρωτογενές επίπεδο του "τί λέει εδώ ο στίχος;". Αρχίζει από εκεί και πέρα. Εν κατακλείδι, η Ποίηση φρονώ ότι δεν πρέπει να "θολώνει τα νερά" για να τα κάνει να φαίνονται βαθύτερα. Πρέπει να είναι απλή και να μπορεί να συμβαδίζει με τον πόθο της για έναν κόσμο πιο απλό. Να παίρνει την μαυρίλα και την αντάρα του και να αφήνει μόνο την αγάπη. Κι επειδή όλοι ποθούμε την αγάπη, δηλαδή έναν κόσμο απλό έτσι πρέπει να γράφουμε όλοι έτσι, ώστε να μπορούν να μας διαβάζουν και μας κατανοούν όχι μόνο οι γραμματιζούμενοι αλλά και αδαείς..

**

Φωτεινή Κουφογάζου: τί είναι τελικά η Ποίηση;

   Είναι εκείνο, το ξεχασμένο, παιδικό παραμιλητό, που δε χάνεται στα χρόνια, απλά λουφάζει στη σιωπή και υφίσταται.

  Είναι το σκάσιμο της ψυχής, ο εσωτερικός λόγος, ο χείμαρρος που μας παρασέρνει και μας καταπνίγει στο χρόνο, κι όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, βρίσκει διέξοδο με δεινότητα ροής και ροπής, ξεπετάγεται.... θερμοπίδακας συναισθημάτων καταρράχτης λόγου και έργου φερμένος απ' τα έγκατα της ψυχής...

  Είναι ο προσωπικός τρόπος αναζήτησης του καθένα, εκ βαθέων και έκφρασης, όλων εκείνων, των βιωματικών που μας έχουν αγγίξει, ευαισθητοποιήσει, σημαδέψει το Είναι μας

**

Λεοντζάκος Δημήτρης:

1.

Η ποίηση δεν είναι έκφραση. Δεν έχει σχέση με καμιά καλλιτεχνία. Η ποίηση είναι δημιουργία. Δημιουργία απ’ το τίποτα. Αντικείμενο της ποίησης είναι η έλλειψη, το αδύνατο. Αυτό που λείπει γράφει ποίηση. Το υποκείμενο της ποίησης δεν υπάρχει. Είναι απόν.

Η ποίηση λείπει.

2.

Η ποίηση δεν έχει σχέση, δεν είναι σχέση. Είναι χωρισμός, είναι διαζευκτική. Δεν προέρχεται, ούτε απευθύνεται σε τίποτε το ανθρώπινο. Μετέρχεται τον άνθρωπο, αλλά τείνει  ̶ εκκινεί και κινείται  ̶ στο άπειρο.

3.

Η ποίηση δεν είναι επικοινωνία, δεν έχει σχέση με τις γλώσσες, τους χαρούμενους επιστήμονες, τους θεληματικούς φιλολόγους. Η ποίηση δεν ανήκει στον άνθρωπο. Η ποίηση δεν έχει ταυτότητα. Είναι ένα όνομα για τον πιο ανήκουστο διχασμό.

4.

Η ποίηση  ̶ όπως και η αλήθεια  ̶ είναι κάτι που προστίθεται.

Είναι κάτι επιπλέον (επιπλέει στον ακίνητο Λόγο, στον αποσβολωμένο). Είναι ένα ασταθές συμπλήρωμα. Είναι πλεόνασμα, είναι υποτιθέμενη, περιττή. Ίσως γι αυτό συχνά εμφανίζεται, δανείζεται την μορφή του υπερβολικού, αφόρητου, αποτρόπαιου ψεύδους.

5.

Ποίηση παράγεται μέσα στην γλώσσα. Έχει ανάγκη την γλώσσα. Είναι σκέτη γλώσσα. Η Ποίηση είναι γλώσσα μείον τον άνθρωπο.

Γλώσσα που δεν έχει καμία αναγνώριση, δεν υπάρχει κανένας να την αναγνωρίσει. Καμιά εγγύηση, δεν υπάρχει κανείς να την εγγυηθεί. Γλώσσα απάνθρωπα εκκρεμής.

6.

Η ποίηση είναι μια χαμένη υπόθεση. Όχι επειδή έχει χαθεί απ’ τον κυρίαρχο λόγο σήμερα. Αντιθέτως. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει να υποτεθεί. Να κατασκευαστεί ως υπόθεση.

Η υπόθεση λοιπόν της ποίησης, με την αυστηρά λογική, μαθηματική έννοια του όρου.

7.

Η ποίηση μας αφήνει αγνώριστους. Άλλωστε της είμαστε παντελώς άγνωστοι.

8.

Η ποίηση δεν φτιάχνεται με τα χέρια. Δεν προοδεύει, δεν βελτιώνεται. Έχει την βία, το μένος κατακλυσμιαίων μορφών, τυφλών πουλιών κτλ. «…σαν να γκρεμίζονται βουνά…» (Εγγονόπουλος).

9.

Πρέπει να δώσουμε ξανά στην ποίηση τα πραγματικά της ονόματα.

Τρεις τρομερές μορφές ανατέλλουν στις πύλες των ορίων του κόσμου. Το Ακατανόητο. Το Αγέννητο. Το Τρομερό.

10.

Ποίημα είναι ο τελευταίος, ο πιο απελπισμένος τρόπος να σωπάσουμε, να αποσπάσουμε κάτι απ’ τον κόσμο. Αποσπάει τον κόσμο, είναι ένα θραύσμα το ποίημα.

11.

Ο ποιητής υψώνει το ανίκανο  ̶ το αναγκαίο  ̶ στο αδύνατο. Μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της λαβυρινθώδους απουσίας του κόσμου, αγγίζει, βλέπει με τις λέξεις τον κόσμο. Τις μεγάλες χειρονομίες της ποίησης μιμούμενος, ο ποιητής βουβά μεταφράζει.

Το τυχαίο. Το αδύνατο. Το ασύμπτωτο.

**

Μελισσουργού Βασιλική: Ποίηση είναι ο μοναδικός τρόπος να κάνουν έρωτα οι λέξεις μεταξύ τους. Κι είναι ο μόνος τρόπος να μπορούμε να νιώθουμε τους οργασμούς τους.

**

Μπέλμπα Ελευθερία: Αν η εντύπωση της εκμυστήρευσης συλλογισμών εξισώνεται με τη σημασιοδότηση εκφάνσεων της βιωμένης αλήθειας για την εξάπαντος τακτοποίηση των  εκκρεμοτήτων, την κατάργηση των διλλημάτων, την αποδόμηση κάθε επιβεβλημένης ενιαιότητας, τότε μάλλον γράφουμε ποίηση.

**

Μπονόβας Δημήτρης:  

    Ποίηση  είναι το συναίσθημα που βγάζω πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί. Είναι οι λέξεις και οι σκέψεις που πολλές φορές φοβάμαι να ξεστομίσω έτσι απλά και προτιμώ να της “σερβίρω” κρυμμένες μαζί με τα βαθιά τους νοήματα.

   Η ποίηση δεν έχει καμία σχέση με αυτό το επιτηδευμένο, το δυσνόητο που πολλοί πιστεύουν στην Ελλάδα του σήμερα. Μπορεί να γραφτεί και να εκφραστεί από τον οποιονδήποτε, είτε είναι σοφός είτε είναι ο πιο απλός άνθρωπος. Αλλά και από την άλλη δεν είναι απλές λέξεις βαλμένες με τρόπο ώστε απλά να βγάζουν ρίμα. Είναι αυτό που θες να “βγάλεις” προς τα έξω, ένας τρόπος να επικοινωνήσεις με ανθρώπους και να τους μιλήσεις γι’ αυτά που αισθάνεσαι. Είναι το όχημα που οδηγεί σε ένα κόσμο πλασμένο αλλιώς.

   Αυτό είναι η ποίηση για μένα. Είναι η ελευθερία μου και ταυτόχρονα η φυλακή μου.

**

Μυτιληναίου – Ιακωβίδου Χριστίνα: Ποίηση είναι το τραγούδι της ψυχής, άλλοτε θλιμμένο κι' άλλοτε γιομάτο χαρά, άλλοτε άχρωμο κι άλλοτε με χρώματα γιομάτο!

**

Πανάγου Μαρούλλα: Η ποίηση ομολογά τις αλήθειες που αλλιώς δεν μπορούν να ειπωθούν… Αν χρειάζεσαι πιο πολλά λόγια μπορούμε να γράψουμε πιο πολλά. Εξάλλου ποιος μπορεί να εξηγήσει την δύναμη της που σε σπρώχνει για δημιουργείς

**

Παπακωνσταντίνου Δημήτρης: Ποίηση είναι η ιερή στιγμή που ο Αδάμ τρεμοπαίζοντας τα χωμάτινα βλέφαρά του ψιθυρίζει "Σ` ευχαριστώ Πατέρα!"

**

Πατσαλίδου Παναγιώτα (Γιούλα) Ιωάννου: Η ποίηση είναι τα συναισθήματα που υπαγορεύονται από τις αισθήσεις του ποιητή και αποτυπώνει σε μεγέθυνση την χαρά του, την λύπη του και την αγάπη του για την ζωή, με επίλεκτες λέξεις και με σειρά που να ταιριάζουν μεταξύ τους. Γι΄ αυτό το νόημα ενός ποιήματος το συλλαμβάνει πρώτα η ψυχή και μετά ο νους.

**

Γρηγορία Πελεκούδα : Τι είναι η ποίηση για μένα

Η πορεία της διατρέχει πλείστες δυσκολίες επικοινωνίας,

κοινωνικής αγωγής, πνευματικής εγρήγορσης, πολιτιστικής παιδείας,

ψυχικής και ιστορικής ανάτασης, στα καθημερινά μας δρώμενα. Καλύπτοντας ένα μεγάλο κενό, λυτρωτικής-θάλεγα-ισορροπίας.

Η ποίηση είναι  αεροφόρα,  στοχαστής των μελλούμενων,

είναι αυτή που κλαίει για το άστεγο παιδί

όταν ανοίγουν οι ουρανοί και πέφτει  της θλίψης η βροχή. Μιλά τις γλώσσες της Βαβέλ.

Είναι ταξίδευμα  που κανείς δεν έχει φτάσει πουθενά,

Κι αν βρεις την άκρη θα βρεις στην ύπαρξή της

ένα βλέμμα να υψώνεται στον ουρανό

να ψάχνει στα σκοτάδια αυτού του κόσμου μια αχτίδα φως,

όπου λυγίζουν οι έρωτες, παλεύοντας,

πέφτει, σηκώνεται, αγωνίζεται,  κλαίει, με νοηματικές, λήθης,

σ΄ένα Σύμπαν διάφανο να διασχίζει τις σιωπές

σε μεθυσμένα τοπία για όσα δεν λέγονται.

Είναι η ανάσα που διαπερνά και <<ανατρέπει>> τον χρόνο

δίχως να λιγοστεύει η ευτυχία για ζωή,

η ποίηση την πολλαπλασιάζει, αντιμάχεται την μοναξιά,

 γίνεται χείμαρρος, γίνεται αστροφεγγιά,

ακόμη κι όταν τα μάτια της σκοτεινιάζουν αυτή λούζεται στο φως.

Είναι οι Κυριακές του κόσμου. εκεί που πρέπει να μιλάς σιγανά, γιατί και το παραμικρό σύρσιμο ακούγεται και υπερβαίνει τη σιγαλιά των χώρων μας, είναι για  πολύ ευαίσθητα αυτιά... Αντέχουν μόνο εις την ρέμβη μας, γιατί απ΄έξω στα σκοτάδια καιροφυλακτούν , σκιές και δαίμονες. Δεν είμαστε από άλλο πλανήτη εμείς οι εραστές της,

ποιήματα είμαστε που εκφράζουμε αυτό που μας θυμώνει,

όταν μας κλέβουν τα όνειρά μας.

**

Πριμηκύρης Παναγιώτης: Ποίηση είναι το θρόισμα που παραστέκει τη σιωπή.

**

Ρήγα Νεφέλη : Τι είναι ποίηση;

                                                               1

  Είναι αίσθηση, είναι πάθος,  είναι να μοιράζεσαι την ομορφιά γύρω σου με λόγια, με  στίχο  έμμετρο  η μη.  Ποίηση, είναι ξεχείλισμα ευγενών αισθήσεών μας, είναι παραλήρημα ή ροπή να τα βλέπουμε όλα όμορφα. Ποιητικά.

   Είναι πολλά  μαζί, ανάλογα την ψυχική κατάστασή μας, ανάλογα  πως βιώνουμε στιγμές από την ζωή μας.

  Ποίηση  είναι  δώρο.  Είναι   Σ ο φ ί α.!

2

Είναι και Μορφή τέχνης λόγου, συνήθως μη κυριολεκτικού,  που  περικλείει και άλλα νοήματα  χωρίς  να   τα εννοεί πάντα. Είναι λόγος,  και συχνά λυρικός.

**

Ρωτού – Καζαμία Στέλλα: Γράφω για μένα σημαίνει απελευθερώνομαι. Η ποίηση είναι τρόπος έκφρασης, επικοινωνίας καθώς και  αποβολής των συναισθημάτων που με πνίγουν τη δεδομένη στιγμή. Γράφω ποίηση τις φορές που θέλω να εκτονωθώ. Τις ώρες που θλίβομαι ή μελαγχολώ. Γράφω όμως ποίηση και τις φορές που είμαι χαρούμενη κι αισιόδοξη. Τις ώρες που ενθουσιάζομαι. Μέσ’ από τις λέξεις στέλνω προς τα έξω συμπυκνωμένα μηνύματα για ό,τι με απασχολεί. Εκφράζω θέσεις κι αντιθέσεις.

Στάθηκα απέναντι από τον Θεό ή τις συμπαντικές δυνάμεις εκφράζοντας τις απορίες μου για γεγονότα και καταστάσεις. Πολλά «γιατί» παραμένουν αναπάντητα. Μπροστά από τον θάνατο λύγισα. Πόνεσα και έκλαψα. Οι πληγές παραμένουν  ανοικτές, δεν επουλώνονται.

Καταπιάνομαι με διάφορα θέματα με επίκεντρο πάντοτε τον ανθρώπινο πόνο. Μερικά από αυτά είναι  η μάστιγα των ναρκωτικών, το εμπόριο λευκής σάρκας, η μετανάστευση, τα πλωτά φέρετρα, οι απάτες, οι αυταπάτες για μια καλύτερη ζωή. Με απασχολούν θέματα ηθικής, επικοινωνίας και ιδιαίτερα οι σχέσεις των ανθρώπων μέσα στην οικογένεια που στις μέρες μας πιστεύω περνούν κρίση. Τα άτομα πια είναι μοναξιασμένα και τρομοκρατημένα χωρίς να εξωτερικεύουν την αλήθεια τους. 

Τους προβληματισμούς μου αισθάνομαι πάντοτε την ανάγκη να τους μετουσιώνω σε τέχνη. Έτσι ο καλύτερος τρόπος εξωτερίκευσης για μένα είναι το γράψιμο. Το γράψιμο είναι αυτοθεραπεία κόντρα στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε. Έτσι κι η δική μου βαρκούλα  με ταξιδεύει, μου επιτρέπει να ονειρεύομαι και κάνει τον κόσμο να φαντάζει καλύτερος.

**

Τακίδη Μαρίνα:  Η ποίηση  είναι  έμπνευση, αίσθημα, αγάπη, ερωτάς, πόνος.  Αγάπη  στην  φύση. Όλα  αυτά  που  εμπνέουν…

Αυτός  που  αγαπά  την  ποίηση    εμπνέετε  και  γράφει,  γράφει ασταμάτητα.   Η πέννα  τρέχει  χωρίς  άλλη  σκέψη και  ακούραστα  !!!!

**

Αθηνά Τέμβριου: Τι Είναι Ποίηση;

Ποίηση, η πνευματική ανάσα ζωής που ευνοεί τον άνθρωπο να γνωρίσει τον εαυτό του, τον κόσμο γύρω του αλλά και να προσπεράσει τους υπαρξιακούς του περιορισμούς.

Η έμπνευση, αυτή η γεμάτο φως υπέρβαση της ψυχής συναντά τον άνθρωπο – ποιητή κάθε φορά που χαίρει το βάπτισμα της μεταφυσικής ιδιότητας του χαρίσματός του. Ο άνθρωπος κρατά την άλλη διάσταση του, τον ποιητή δηλαδή, από το χέρι για να μην ξεστρατίσει, καθότι στο μονοπάτι της ποίησης θέλει αρετή, τόλμη κι ελευθερία. Έπειτα ο ποιητής φέρει την ευθύνη να μεταφέρει ένα κύτταρο ανθρωπισμού από γενιά σε γενιά μέσω του ποιητικού του έργου.

Οι διαστάσεις της ποιητικής δημιουργίας είναι αναρίθμητες, για αυτό αν η ποίηση ανά τους αιώνες ήταν ένα ψηφιδωτό πολιτισμού, θα ήταν πάντα ανολοκλήρωτο όπως και η ίδια η ανθρωπότητα άλλωστε. Αυτό που κάνει το ποιητικό ταξίδι απερίγραπτα ενδιαφέρον είναι η ανάγκη του ποιητή να μετατρέψει το υποσυνείδητο σε συνειδητό, τα σκοτάδια σε φως, αναζητώντας  τα ανθρώπινα και τα θεϊκά, σαγηνευμένος κι ερωτευμένος πάντα μ’ αυτό το αίνιγμα ενός ολάκερου σύμπαντος που καλείται Ποίηση. 

**

Τριάντης Χριστόφορος: Η ποίηση είναι ένας πίνακας

    Η ποίηση μοιάζει μ’ έναν πίνακα. Κι αυτός που  εκφράζει καλύτερα την ομοιότητα , είναι «Το μαρτύριο του αγίου Σεβαστιανού». Το σώμα του νεαρού αγίου είναι η ποίηση, αιχμαλωτισμένο, πληγωμένο κι έτοιμο για θυσία. Τα βέλη των δημίων- εκτελεστών  ανοίγουν πληγές στο κορμί, αλλά δεν καταστρέφουν την ομορφιά του. Σε όλη την εικόνα πλανάται μια μελαγχολία. Το πρόσωπο του αγίου στέκει ολοκάθαρο και εξαϋλωμένο,  έχει μια ελαφρά κλίση σαν να ζητά βοήθεια. Στρέφεται στον ουρανό,  ψάχνοντας τον Θεό.

   Οι δήμιοι δεν φαίνονται, είναι χωρίς πρόσωπα, απλά εκτελούν διαταγές  ανωτέρων για να  συντρίψουν την πίστη και την αγνότητα. Τα χτυπήματα  κλονίζουν το σώμα, μα δεν το υποτάσσουν, ο πόνος δεν προχωρά στην ψυχή. Ο άγιος είναι δεμένος σ’ ένα δέντρο. Είναι η συμμέτοχη τού ορατού κόσμου στη μαρτυρική σκηνή.  Το σώμα και η φύση «αλληλοστηρίζονται». Ο ορατός κόσμος είναι παρών (άθελά του, δεν έχει γνώμη για τα διαδραματιζόμενα ).

    Η ανταμοιβή για τον μάρτυρα είναι το φωτοστέφανο. Τρανή απόδειξη πως η ομορφιά δικαιώνει την ύπαρξη.  Όμως, τελικός κριτής της σκηνής- μαρτυρίου  γίνεται ο  ζωγράφος – ποιητής. Δεν καταγράφει απλώς το μαρτύριο, αναμένει υπομονετικά τους πιστούς να ασπαστούν τον πίνακα, γνωρίζοντας –καλά- πως είναι λίγοι αυτοί που αναζητούν το φως και τη σωτηρία.

**

Τσαππαρίλας Μιχάλης: Ποίηση είναι η εξομολόγηση της ψυχής !

**

Χρίστος Ρ. Τσιαήλης:  Αμάραντο λουλούδι σε κρυμμένο κήπο ο στίχος. Χωρίς χρώμα ένα ποίημα προσκολλάται στο σύννεφο όπως ξεζουμίσει, έτοιμο για το ουράνιο τόξο. Οι σταγόνες σαν εντοπίζουν τον κήπο, το λουλούδι γεννάει κι άλλα πέταλα μεμιάς. Η ποίησις..."

**

Λένα Φατούρου :  Η ποίηση είναι οι περίτεχνα υφασμένες λέξεις έμμετρου, η και μη λόγου,  που διαφέρουν έναντι ενός πεζογραφήματος. Στην ποίηση ο λόγος έχει ρέουσα μορφή που προκαλεί πότε συγκίνηση, πότε λύπη, πότε χαρά, με τέτοιο όμως τρόπο, που οι λέξεις ακουμπούν στο συναίσθημα"

**

Βαγγέλης Φίλος:  Η δική μου ποίηση είναι η μύτη ενός σπασμένου βελονιού που μπήκε στις φλέβες μου και το αίμα την οδηγεί αργά αργά προς την καρδιά. Και να σκεφτείς πως ήθελα μόνο να βγάλω απ' το χέρι κείνο τ' αγκάθι το νεανικό, που πολλοί το λένε έρωτα.

**

Φρόσω Χαραλάμπους:   Τι είναι ποίηση;

Το λιβάδι που αφήνεται ελεύθερο να κυλιστεί, το άτι των συναισθημάτων, των ονείρων και της φαντασίας μας...

**

Χλωπτσιούδης Δήμος: Η ποίηση είναι η πιο απλή τέχνη. Υλικά της οι φθόγγοι, τα συναισθήματα και κομμάτια ψυχής. Πιστεύω στην ποίηση· και στην άνοιξη… Η ποίηση στοχεύει στην άνοιξη των συναισθημάτων· συναισθήματα που δραπετεύουν από την ατομική σκόνη και αναζητούν κι άλλα χέρια να τα αγκαλιάσουν. Η ποίηση δε γνωρίζει σύνορα, δε χωρίζει ανθρώπους· αντίθετα τους ενώνει.

**

Ψαράκης Κώστας: Λόγος για τη ποίηση

Πολλοί είναι εκείνοι όπου  ερωτούν  γιατί να γράφει ο κάθε ποιητής ποιήματα

και έτσι ερωτούσα και εγώ τον εαυτό μου

κατεβαίνοντας στη θάλασσα

από τις ορθές τις πέτρες και τα ρέτσουλα....

και τότε φύσηξε ένα αεράκι δροσερό

κι έγινε μεγάλη σιωπή και ησυχία στο νου μου μέσα.

Και μια δροσιά στο μέρος της καρδιάς

όπου σαν να  ήμουνα μικρό παιδάκι

και με κρατούσε ο πατέρας μου απ το χέρι

και τον ρωτούσα και μού λεγε

κι ήταν ο λόγος του σαν ζάχαρη αγαπητερός

όπως μιλούνε οι πατεράδες

όπως μιλούσε κι ο πατέρας μου

όταν μου μάθαινε τα γράμματα

και λέει μου εκείνος ο γλυκύς ο λογισμός

με δίχως λόγια , μόνο με το  νόημα πού χουνε τα λόγια

Ότι , όπως εγώ έφτιαξα ένα ποίημα μια φορά

όπου έφτιαξα ένα καφενείο, έβαλα και τραπεζάκια

και καπετάνιους στους τοίχους και λυράρηδες

έτσι ο Μεγαλοδύναμος έφτιαξε τη γη και τη θάλασσα

έφτιαξε και τους ουρανούς

κι όπως έφερα εγώ εκεί στο καφενείο ανθρώπους  να πίνουν  το κρασί τους

και αυτοί οι άνθρωποι και η ψυχή τους ήτανε η σημασία του  ποιήματος

έτσι και ο Παντοδύναμος έφερε εμένα και σένα και τον καθένα μας

-          αχ πως να το πω να το πάρετε ετούτο το νόημα-

εμείς  οι άνθρωποι είμαστε το αληθινό νόημα στου Θεού το Μέγα Ποίημα

γι αυτό και ευλόγησε τους ποιητές

κατ εικόνα και ομοίωση

και είμαστε δηλαδή ποιητές και μείς

αλλά με τη δική του τη χάρη. Όπου με βρήκε όλο αυτό το νόημα στον τόπο και με τουφέκισε .

Και μετά ήρθανε πάλι οι σκέψεις κ έχασα εκείνη τη σιωπή του  νου

που αφήνει τα νοήματα ολόκληρα ,και τη δροσιά στο μέρος της καρδιάς

μα πάλι κάτι έμεινε, σαν το βασιλικό οπού ξεράθηκε σ ενα τσεπάκι

σ ενα σακάκι μιας γιορτής....

Β’ Μέρος

Ποιήματα

Αζαμοπούλου Φωτεινή

ΠΟΙΗΣΗΣ ΛΟΓΟΣ

Ακουμπάω στις εύοσμες λέξεις

Τις αντοχές τους τριπλά δοκιμάζω

στου ορίζοντα πάνω το τεντωμένο σκοινί

Τις προσδιορίζω σε τόπο ή και χρόνο

Τους προσθέτω ενέργεια, εικόνα

σε βαθύ, πάντα, άλικο χρώμα

Δεν περιφρονώ ούτε μια

απ’ τις άλλες αισθήσεις

Τις προτιμάω σε γεύση μεστές

Ζωντανές, με ηχώ

Τις χαϊδεύω

γλυκά τις φιλάω στο στόμα

τους δίνω πνοή.

Τις ανεβάζω, σκαλί το σκαλί

σε μιαν άλλη παρεκκλίνουσα σκέψη

και συνθέτω της ποίησης λόγο.

**

Αλεξανδρής Γεώργιος

ΠΟΙΗΣΗ

Του  ’λεγε να καταφύγει  στην ποίηση,

γιατί μπορούσε ως μύστης να την υπηρετήσει,

στην τέχνη της να υψωθεί,

να λυτρωθεί στη δημιουργία

 και να μεταλάβει της ζωής την ομορφιά,

στίχο το στίχο,

κι απ’ τη θεία τούτη μετά­ληψη

 τόσοι πιστοί προσκυνητές και λειτουργοί να πιούνε.

Αρνήθηκε τη σιωπή, φοβήθηκε και τον ύμνο,

γιατί η ποίηση δεν είναι του λόγου σμίλεμα

 ούτε έμπνευση του απείθαρχου μυαλού.

Απέχει από την τέχνη και τη σπουδή

 και δε συνθέτει πανδαισία

 ούτε  έκφραση είναι και επικοινωνία.

Είναι οργή και σπαραγμός,

άλγος και ορρωδία,

κατάβαση είναι στα σκοτεινά του θανάτου,

και μοίρασμα και σκόρπισμα της ψυχής.

Είναι κραυγή απ’ την άβυσσο,

ανάστασης πισωγύρισμα,

γεννησημιού το φύτρο,

φως αστραπής που φλογίζει των αδύτων

 και φαίνονται στο μεγαλείο τους,

τ’ ανθρώπινα τα πάθη.

Του  ́λεγε ν ́ αρμενίζει της ζωής,

με θάλασσα το στοχασμό και άνεμο το λόγο.

Οι λέξεις κόκκινα πανιά,

οι στίχοι του κατάρτια,

μακριά απ ́ αβάσταχτα λιμάνια

 κι ανυπόφορες στεριές.

Ανεπιτήδευτα της νύχτας αδελφοποιτοί,

το βιώσατε κι οι δυο

 με ταυτισμένη σκέψη.

Δεν είναι η ποίηση διαφυγή

 και γλίστρημα στο χρόνο,

ούτε καταφυγή κι  αρμένισμα ονείρου.

Οδύνη  είναι  στ’ αδιέξοδο

 και παράδοση  στη μοναξιά  τ’ απείρου.

Γι αυτό και δεν διαβάζεται,

παρά ομολογείται.

**

Χρήστος Αλεξιάδης

ΤΗΣ  ΠΟΙΗΣΗΣ  Η  ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ  ΣΚΑΛΑ

Να παίρνεις το πρωινό το φως,

καλημέρες να το κάνεις,

να βρίσκεις σκιά και πως,

τους φίλους για να φτάνεις.

Να μυρίζεις φρέζες, γιασεμί,

να αναθαρρεί το είναι,

να σε αγγίζει χέρι γνώριμο,

και να σου λέει μείνε.

Να ‘ναι η δουλειά σου αφορμή,

καινούριο να γνωρίσεις,

να κάνεις την στιγμή γιορτή,

ζωή να την γλεντήσεις.

Να έρθει και τ΄ απόδειπνο,

χρώματα να μετρήσεις,

στις θύμησες να δώσεις όνομα,

στην μνήμη να κρατήσεις.

Ποιήματα δεν ήξερα,

δεν έγραφα μια στάλα,

μα ποίηση είναι η ζωή,

-που τρεμοπαίζει η ψυχή –

σε μιαν ανθισμένη σκάλα…

Ποιητική ματιά η θέληση,

τα όνειρα οι στίχοι,

παραμυθία στην ζωή,

να κλώθεις εσύ την τύχη…

**

Ειρήνη Ανδρέου

ΧΑΡΗ ΣΤΕΡΝΗ

Και όταν ήρθε η στιγμή

που την ψυχή του ποιητή

απαίτησε ο Χάρος,

εκεί στην σκοτεινή γωνιά

παρέα με την μοναξιά

στα χείλη το τσιγάρο,

του ζήτησε χάρη στερνή

ν' αποτελειώσει μια γραμμή

το ποίημα να τελειώσει

που βρήκε πια την συνταγή

που έψαχνε μία ζωή

τον κόσμο για να σώσει..

Αχ φουκαρά μου ποιητή

που δεν εχάρηκες στιγμή,

του απαντά ο Χάρος,

γέρασες μα 'μεινες παιδί

θα σου χαρίσω την ζωή

μα κόψε το τσιγάρο.

Βγες από τούτη την γωνιά

και πάψε πια στα σκοτεινά

να γράφεις για τον ήλιο

κι ο κόσμος δεν είναι καλά

έχει Θεό του τα λεφτά

τη δόξα για βασίλειο."

«Χάρε , σταμάτα, μην μιλάς

τις σκέψεις μου μην σταματάς

την χάρη σου δεν θέλω.

Βλέπεις ετούτα τα χαρτιά

κληρονομιά για τα παιδιά

κι ελπίδα για το μέλλον;

Σε τούτα τ' άψυχα χαρτιά

θα βρουν τον ήλιο τα παιδιά

που 'κλεψαν οι μεγάλοι.

Και να που τέλειωσε η γραμμή

πάρε μου τώρα την ψυχή

σε καρτερούνε κι άλλοι»...

**

Δέσποινα Αυγουστινάκη

"Λένε ποιητή

αυτόν που οι λέξεις του

δαγκώνουν

φιλούν

σπαράζουν

κυριεύουν

κραυγάζουν

ψιθυρίζουν

μεθούν

μιλούν

γράφουν

υπογράφουν

καταγράφουν

διαγράφουν

περιγράφουν

αντιγράφουν

μεταγράφουν

Θεραπεύουν

τα μέσα του

δίχως κανόνα κανένα

παρ' εκείνον

του χτύπου

της καρδιάς του."

**

Κατίνα Βλάχου

Εκπνοή ψυχής

στο ρυθμό των λέξεων

κάθε ποίημα

**

Γαριβάλδη Άντρια

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΜΠΛΕΞΗ

Εποίησον με Κύριε

Με λέξεις, γράμματα, φθόγγους και συμφραζόμενα

Ποιητικά φαινόμενα του εικοσιτετράωρου

Σε μια στέρνα γεμάτη λόγια

Που ξεχειλά στη χλόη των ονείρων

Ολάνθιστα παντζούρια λάμπουν στον ήλιο

Κάθε ανθός κι ένα ποίημα κεντημένο με κλωστές απειροδιάβατης διάνοιας

Ελεύθεροι στίχοι που υμνούν συλλαβιστά το μεγαλείο του δημιουργού

Κι ένα αναπτέρωμα ψυχής απλώνεται αθόρυβα

Στο χειροποίητο σκηνικό

των ποιημάτων που χορεύουν σε ρυθμό ενσυνειδησίας

Μια συγχορδία ωρίμανσης κι ανατένισης της σκέψης προς το υπερπέραν.

**

Γαριβάλδη Άντρια

Με ρωτάς τι είναι ποίηση

Κάθε που η ανάσα της γης χαϊδεύει τα φύλλα στο νοτισμένο χώμα

Και οι δειλές ηλιαχτίδες στεγνώνουν την υγρασία στη φλούδα των γέρικων δέντρων

Εκεί γεννιέται η έμπνευση που πλημμυρίζει τις φλέβες κι αναζητά καταφύγιο στον έξω κόσμο

Πλάθονται τότε οι λέξεις και πλέκουν στεφάνι στο μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης

Στον κρυψώνα της ψυχής γεννιέται η πεθυμιά οι σκέψεις να γραφτούν έστω με χαρακιά στο δέρμα

Να φυσήξει η αύρα το λευκό πανί στο πέλαγος να σκιρτήσει η καρδιά από συγκίνηση και δέος

Ύμνος ακοίμητος ο πόνος της ζωής…

Η ποίηση ανάβλυσμα ψυχής

Κάθε στιγμή που η καρδιά χτυπά και λαχταρά για φως.

**

Γιάννης Γερογιάννης

ΠΟΙΗΣΗ

Ποίηση είναι η γλώσσα της μουσικής

είναι ο ήχος της σιωπής

τα τρύπια όνειρα της φυλής

είναι οι ιδέες κι οι στόχοι.

Ποίηση είναι οι εραστές της ζωής

κι οι ανεκπλήρωτοι πόθοι

Είναι κανόνες ζωής, με συλλαβές Λογικής

μέτρο ρυθμό και με γνώση.

Ποίηση είναι αγώνας ζωής,

η απελευθέρωση της ψυχής

πάνω στα βράχια του ονείρου

ποίηση είναι οι σταγόνες βροχής,

με συλλαβές της Ζωής

στ ακρογιάλια  του Ομήρου.

«Νόστος" είναι Ζωής

Σύνθημα ανατροπής

Γραμμένος με αίμα του τόπου

**

Εύα Γεωργίου

Ποίηση

Τα πιο όμορφα ποιήματα

γράφονται σε μικρές ώρες

κει που το δάκρυ ξεχειλίζει

και χαράζει σαν διαμάντι τα γυάλινα...

Τα μάτια αλητεύουν,

περιπλανούνται κει που έζησες....

Ο νους πλάθει αρχέγονες εικόνες

Η νύχτα δεν έχει τίποτα να σου πει,

η έκσταση δε δαμάζεται με όνειρα...

θεριεύει όλο σου το είναι

και αναμασάς ιστορίες

Και τότε, σε βρεγμένο χαρτί

ζωγραφίζονται ολόκληροι χάρτες ονείρων

και ωκεανοί αδάμαστοι!

**

Γραφάκου Αγγελική

Εγώ δεν είμαι ποιητής

Με βρήκαν και με ρώτησαν ποίηση τι σημαίνει

και τους αποκρίθηκα πως εγώ δεν είμαι ποιητής..

Μα γνωρίζω, πως είναι μια παραίσθηση

σαν ψάχνεις στα σκοτάδια

όταν κροταλίζουν οι καημοί στης νύχτας την φιγούρα..

Γιατί εκεί βρίσκεις την πέτρα ανοιχτή για να ποτίζεται το δάκρυ.

Γιατί σε ταξιδεύει σε λόγγους μακρινούς

όπου σε ξεριζώνουν οι άνεμοι

σαν διαπιστώνεις πως τα όνειρα είναι τυφλά και πετρωμένα

όταν το αίμα ουρλιάζει μέσα από τις φλέβες..

Μα σαν διαβάζω τους σπουδαίους ποιητές

ξαφνικά εμπρός μου οι λέξεις,

έχουν την λάμψη των λαξευμένων μαρμάρων..

Με βρήκαν και με ρώτησαν ποίηση τι σημαίνει

κι εγώ τους αποκρίθηκα πως ποιητής δεν είμαι.

μα είμαι φτιαγμένη από γυαλί κι αιθέρα

αφού μπορώ να παρατηρώ το διάδημα της ίριδας

σαν υψώνεται στον ουρανό..

Α...!! Να !

Τώρα που κάθομαι κι απολαμβάνω το λικέρ μου από φραγκοστάφυλο,

ένα πράσινο φύλλο πεταρίζει στον αντικρινό λαχανόκηπο,

και θαρρείς πως φτερώνει το λυγερό του σχήμα

έτσι που ένας Σορόκος να μπορεί να το ταξιδεύει δίχως τέλος...

Πόσο μικρός είναι ο κόσμος κι' ελαφρύς..!

Θα μπορούσαμε να τον είχαμε στα χέρια μας!

και άλλο πια από τ' αηδόνια λυγμούς να μην ακούμε...

**

Δασκαλάκης Τάσος

Τι είναι ποίηση

Μία ξάγρυπνη "λεβάντα"

θε δε θε

δίνει ανάσα

απροσμέτρητης ενάργειας.

Ω! του θαύματος διπλά

απαρνιέται τα λεφτά

και στου χρόνου τις ανταύγειες

σαγηνεύει την Ελλάδα

κι άλλα έθνη στην αράδα.

Σαν ακούν κελαρυστά

βαθυστόχαστα , λεπτά

λόγια ευσυγκίνητα

αδελφώνονται σε ένα

υφηλίου τον τομέα.

**

Δημητροπούλου Λίτσα (Καλλιόπη)

ΓΙΑ ΣΕ ΠΟΙΗΣΗ

Ψιθύρους ακούω του σύμπαντος κόσμου,

βουβά μυστικά, κραυγαλέες σιωπές

και τότε αγγίζω

το πόμολο της γραφής

για σε ποίηση.

Οι λέξεις τυλιγμένος χιτώνας,

άλλοτε κωπηλατούν και πνίγονται

κι άλλοτε συνδαιτυμόνες

μ΄ ένα σχέδιο διάσωσης,

τρεκλίζουν αλώβητες να υπάρξουν.

Στους άσπρους τοίχους

γράφονται ποιήματα,

στο κορμί με αιχμηρά μολύβια

γράφονται ποιήματα.

Στις ανηφόρες με το δάκρυ γυναίκας,

σαν πνίγεται σε καλογυαλισμένα σαξόφωνα,

καλπάζουν ποιήματα.

                                                                         .

Η Αντιγόνη δεν έπαψε

να μάχεται τον τύραννο,

να πονά για την ύβρη ,

φλόγα στο χρόνο

μεταμφιέζεται και ξαγρυπνά

πίσω από τις κακόβουλες μάσκες.

**

Δρακουλαράκου Βίκυ

Ποιητές

«Ποιητές.. Πένης οδίτες !

Αενάως σκεπτόμενοι..

αγοραίοι,

κατακτόμενοι και κατακτητές..

Την αγάπη αποζητούν τες

και την αγάπη φοβούμενοι..

αρχιερείς του έρωτα Θεού,

του ταραχοποιού τους !»

**

Λευτέρης Ελευθερίου

..Περί ταλέντου…

(..είπε κάποιος…)

..Έχω στερέψει!

ούτε σταγόνα έμπνευσης…

πάω να ζηλέψω αυτούς

που λέξεις ποιητικές ,με στόμφο

ορμάνε χειμαρρώδεις από την πέννα τους…

κι εγώ; το στύβω και το ξαναστύβω!

..ΤΙΠΟΤΑ… το απέραντο κενό στη σκέψη…

Πλην όμως, ΟΧΙ μέσα μου….

εκεί όλως παραδόξως νοιώθω αγαλλίαση!!

Ρε σεις, μπας κι είμαι ατάλαντος

και δεν το αντιλήφθηκα εγκαίρως;…

..εντάξει τότε… αποσύρομαι….

..τι κι αν δεν είμαι ποιητής…

..εξάλλου εγώ αγάπησα την ποίηση!!

**

Ζυγούρη Νικ. Στέλλα – Σοφία

ΠΟΙΗΣΗ..!!!!!

Μίλησε το συναίσθημα, ψιθυριστά

στη σκέψη,

κι αγκαλιάστηκαν σφιχτά

φτιάχνοντας ... έναν στίχο.

Έγινε ήχος η σιωπή, λέξη το καρδιοχτύπι,

και η ποίηση το βάλσαμο

στην έννοια και στην λύπη.

Το γέλιο τόξο ουράνιο, διαθλάται από το δάκρυ.

Κάθε λεξούλα στο χαρτί καρδιάς είναι κομμάτι.

Μία στιγμούλα ιερή, ψυχής η ευφορία.

Των αστεριών ψιθύρισμα, φίλημα των αγγέλων,

του πνεύματος το τρυφερό,

το θεϊκό το χάδι.

Άλλοι το λένε ποίηση,

εγώ των «αστεριών τα λόγια».

Ψίθυροι που σκορπίστηκαν

μες στης νυκτιάς τη δρόσο.

Και Άγγελοι κρυφάκουσαν τα λόγια τα ωραία,

μ’ έμπνευσης στάλες ράντισαν

μια νύκτα την καρδιά μου.

Ποιητική Συλλογή:  Στους Δρόμους που περπάτησα...

**

Ηλιάδη Μαίρη

Τι να ναι τάχα η ποίηση ;

Όσα δεν τόλμησαν ποτέ

τα χείλη να αρθρώσουν ;

Τι να ναι τάχα η ποίηση:

Όσα δεν μπόρεσαν ποτέ στο φως να βγουν

να ζήσουν να ευωδώσουν ;

Μην είναι το απόθεμα το άδοτο εκείνο της ψυχής,

το ιδανικό όπου αυτή ζητούσε,

σαν με γυμνά τα πόδια της

στα πυρωμένα τα καρφιά πατούσε  κι αψηφούσε;

Για μια ζωή καλύτερη, δίκαιη και μ' αγάπη

ο πόθος ο αλαργινός σε άλλο κόσμο

πόθησε με το γραφίδι της καρδιάς

ν' ανοίξει μονοπάτι ;

Τι να ναι τάχα η ποίηση ;

Όλα αυτά κι άλλα ;

Άλλα πολλά ,ιδανικά και της ψυχής μεγάλα ;

Μην είσαι συ, μην είμαι γω,

μην είν' τα δύο σου μάτια

που θέλησαν να κάνουνε τον κόσμο ετούτο το μικρό

θρύψαλα και κομμάτια;

Να φτιάξουν κόσμο όμορφο

αυτό που μας αξίζει,

εις την καρδιά και στη ψυχή

και ότι ψεύτικο , μικρό

μεμιάς το μηδενίζει...;

**

Ιωάννου Άνθιμος

Τι είναι ποίηση

Ποίηση είναι να μπορείς,

μες στις ψυχές ν΄ αγγίζεις

με χίλια τόσα χρώματα

μέσα να ζωγραφίζεις

να βάζεις λέξεις στη σειρά

να πλάθεις ιστορίες

να λες αλήθειες που πονούν

να ΄έχεις πάντ΄ αξίες

ποίηση είναι, όνειρα

να πλάθεις που σε πάνε

πάντα σε μέρη ονειρικά

που σε γλυκομεθάνε

κι ο νους σου μα και η καρδιά

ν΄ αγγίζουνε  τ΄ αστέρια

κι όταν κοιτάς τον ουρανό

να βλέπεις καλοκαίρια

ποίηση είναι χάρισμα

απ΄ τον Θεό δοσμένο

που πάντα  μέσα στη ψυχή

θα το χεις φυλαγμένο

σαν ένα νάμα ιερό

πάντα να το χαρίζεις

κι όλο τον κόσμο με χαρά

μ΄ αγάπη να δροσίζεις

ποίηση είναι τελικά

να ξέρεις να μοιράζεις

αυτά που σού ΄δοσε ο Θεός

ποτέ να μη δειλιάζεις

**

Ιωσήφ Σ, Ιωσηφίδης

ΕΠΙΠΛΕΟΝ

Η Ποίηση είναι επιπλέον ό,τι

η φθορά πασκίζει να αφαιρέσει,

ο προφήτης αγωνιά να προσθέσει,

ο Μεφιστοφελής ποθεί να διαιρέσει,

η αγάπη διαιρούμενη πολλαπλασιάζει.

                              

Επιπλέον, είναι η λευκή αλκυωνίς,

η απουσία του μέλανος κρύου,

η χρυσή βροχή που αγγίζει κάθετα

το οριζόντιο σώμα της Δανάης.

                    

Δεν είναι το κάρο με το άχυρο*,

μα αυτό με τις πέτρες του χρέους

που ανηφορίζοντας πλάθονται διαμάντια*.

.                                                                        

Επιπλέον, είναι το ρίγος

του Δάντη σαν μύρισε το Ρόδο στην Κόλαση,

του Ομήρου σαν γεύτηκε το μέλι των Μουσών.

Η Ποίηση είναι το Επιπλέον.

Από την Ποιητική Συλλογή ‘ΔΙΑΔΡΟΜΗ Γ’ –Έρως απείρως’,

Εκδόσεις ‘ΕΝ ΤΥΠΟΙΣ’, Λευκωσία, Αθήνα, 2007

**

Ιωσήφ Σ, Ιωσηφίδης

ΠΟΙΗΣΗ

                                                                                              

Είδες εκείνο το δύτη το δεινό

που καταβύθισε το σώμα του

και αναβάπτισε την ψυχή του;

Tον είδες που έπλασε υποβρύχιες αρχιτεκτονικές

κι αγάλματα από χίλια μέταλλα

και ζωγραφιές με μύρια χρωστικά του υγρού

μέσα στη μουσική των ενδοθαλάσσιων ποταμών;

Η ποίηση είναι, που ξέρει

τί είναι πλούτος του άδυτου.

Αυτή είναι, που βιώνει όσα δε φαίνονται

από το ύψος του στεγνού αέρα

και μπορεί, σαν καλεστεί,

ν' αναδυθεί στην επιφάνεια

και να σώσει

όσους πνίγονται στα ρηχά.

Κι ακόμα να τους φανερώνει

μέσα στην ανταύγεια της ματιάς της

τον ήλιο που γεννιέται στο βάθος

της αποκάλυψης.

Από την Ποιητική Συλλογή ΔΙΑΔΡΟΜΗ Β’ –Σί βόλε’,

Εκδόσεις ΣΜΙΛΗ, Αθήνα, 2003

**

Καϊτατζή-Χουλιούμη Δέσποινα

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

Είναι ένα φίδι μαγικό

άχρονης χώρας

Ευθυτενές δεν κουλουριάζεται ποτές

ούτε ελίσσεται

δεν κάνει πιρουέτες

Το δέρμα του στιλπνό

οι μύες απ’ ατσάλι

Η γλώσσα του διχαλωτή

σκαλίζει σχετικότητας σκαλιά

σωρεύει σκότους αποχρώσεις

Η μια διχάλα φλόγα του χάους του χαμού

κλειδώνει πόρτες και παράθυρα

Η άλλη από βελούδο

βγάζει το δέρμα του φιδιού

κι ορθώνεται ο πρίγκιπας

Τότε ανοίγουν χίλια παράθυρα

κουρτίνες λικνίζονται στον άνεμο

γίνονται ουράνια σώματα

Τότε μέσα απ’ τη γλίτσα στάσιμων νερών

εφορμά σμήνος γυρίνων

και πως κουνάνε την ουρά

Τότε κι εγώ μυροδοχείο γίνομαι

γαζία συγκατάβασης

ψάχνω το αντικλείδι

**

Καϊτατζή-Χουλιούμη Δέσποινα

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ

Μια γυναίκα είναι η ποίηση όμορφη ποθητή

σαν ξεροκόμματο σ’ άστεγο π’ αλυχτάει

Γριά  ξεδοντιασμένη με καρδιά μικρού παιδιού

και κήπο στη πίσω αυλή που οργιάζει

Μία γυναίκα είναι η ποίηση κάποιες φορές σκληρή

αγέρας που λυσσομανάει και καμτσικίζει το κενό

Μια γυναίκα  είναι η ποίηση δέντρο με ρίζες για κλαδιά

βλασταίνει προς τα μέσα κι αστράφτει στο σκοτάδι

αναριγά κάθε που ανθός μαραίνεται

Μία γυναίκα είναι η ποίηση μια Πηνελόπη

αγόγγυστα υφαίνει και ξεϋφαίνει το υφάδι

Μία γυναίκα είναι η ποίηση γαληνεμένη θάλασσα

στ’ αριστερό το σπλάχνο απ’ αρχής βρέφος

ο άνδρας γαντζωμένος θηλάζει αξεδίψαστος

μια Αριάδνη κρατά τον μίτο δια παντός

Μήτρα και φως η ποίηση παλεύει ακατάπαυστα

την Περσεφόνη ν’ ανασύρει από τον χθόνιο Άδη

**

Καϊτατζή-Χουλιούμη Δέσποινα

ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ

Ποίηση είναι ένα ποτάμι δάκρυα

μέσα τους λούζεται παρθένα η ψυχή

                                                   και γαληνεύει

Ποίηση είναι πέτρα στο στήθος βαριά και χάδι απαλό

                                                     χέρι αγαπημένο

Στέρνα που βρέχει τα κουρασμένα πόδια μας

                                                    στης νύχτας την πεζοπορία

Παράθυρο π’ ανοίγει στους ορίζοντες

                                                     και ταξιδεύει στους γαλαξίες

Ποίηση βράχου ραγισματιά δακρύζει

                                                   κι ανθίζει ανεμώνες

Χυμός που μας διαπερνά και διαχέεται 

                                                   στα σύμπαντα

Ποίηση είναι σπίθα σπαθί φλεγόμενο

                                                   και πυρπολεί

**

Σταύρος Καμπάδαης

ΟΛΓΑ

Και αυτή η νύχτα

εκεί με οδηγεί,

στο  σπίτι

με το αναμμένο φωτάκι.

Θα έρθει με τα φτιασίδια της

προκλητικά ντυμένη

θα με τουμπάρει,

για άλλη μια φορά.

Γουστάρει λέει τον τρόπο

που της μιλάω

γιατί είναι σαν

να της κάνω έρωτα.

Το άσχημο είναι

 ότι με φτιάχνει όσο

καμία  άλλη.

Ακόμη και τώρα

που σας μιλάω,

είμαι μέσα της.

Την Πουτάνα ….

Την Ποίηση

**

Dhimitri Jani Kokaveshi

ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Στη χόβολή ψυχής

ανάπτυξα

ποίηση, να σιγοκαίει

αντιμετώπιζα

σαν φλέγονταν ένα ποίημα;…

Αδιάφορο

της ομορφιάς μου ξάπλωσε

τα δύσκολα;…

Με του φωτός αξιώματα

αδιαφορούν

αν φλέγετε…, το φως;!...

Ανάμεσα μας

ροκανίζει σκέψεις και χρόνος

μικρόσωμα

ηλίου;!... Βρίσκω συγχώρεση

να μας φωτίζει

διαρκώς, σε διψασμένους

φθόγγους

η συλλαβών στέκω!....

Στις σκέψεις

συμβιβάζω και συμφιλιώνω

αραγμένες αχτίδες;…

Φιλάσθενες                              

πως να χαράζω στο γυμνό

σώμα τους

σε ντύνω, ποίηση!... Με ντύνεις

σαν κάτοικος

της ομορφιάς, του θαυμασμού

της άγρυπνης

διαμένω!... Ω σταθερό μου

όραμα!...

Χρονοτριβώ του ασυμβίβαστου

ζήλου

ανήσυχα, μας προκαλεί

ερωτικά

σε στίχους, μη μας στεγνώσουν

της ψυχής

κουρτίνες!... Σε πειρασμό

της πονηρής

σκέψης, πάντα προκαλώ

σαν εναντιώνονται

στο φως!... Δεν τις λυπάμαι.

Εκτιμώ…, πως η ποίηση έχει αφρό… απ’ τις σκέψεις μας που ζωγραφίζουν… κάθε παράσταση ζωής.

**

Κορμέντζα Ιουλία

Και τότε ποιητή…

Πρώτα

να μάθεις ρώτα

για τον θάνατο Ιδεών Αθανάτων.

Κι ύστερα δούλευε

με φωτισμένο το νου.

Πάλευε

με τ’ αντίξοα του καιρού.

Μέτρα

το τίμημα των επιτευγμάτων.

Σκέψου

την πληθώρα των προβλημάτων.

Βλέπε 

την Δύση των οραμάτων.

Κρίνε

την εξέλιξη των πραγμάτων

ανάμεσα φθοράς και αθανασίας.

Στοχάσου

την Ανατολή

με την προσδοκία θαυμάτων.

Και τότε ποιητή

ορθός στάσου

αντίκρυ της απάνθρωπης κοινωνίας

και γίνε

η στεντόρεια φωνή

υπέρ των αδυνάτων.

**

Κούρβας Τάκης

ΠΟΙΗΣΗ ΕΣΤΙ

Μια ασημόγραμμη πινελιά

που σμίγει με χρυσοκέντητη φράση

μεταφράζοντας τον θεάρεστο πίνακα

σε λόγου έργο…

Όταν τον νου σου

χαϊδεύουν ραγισμένες καρδιές

ουρανό αγγίζεις κι ο βηματισμός σου

το ουράνιο τόξο ακολουθεί…

Όταν με αδάκρυτα εσώψυχα

και γελαστή ματιά

συχνά γροικάς ποδοβολητά

πάνω σε αφροκοπημένα κύματα…

Την κωδικοποιημένη αυτή στιγμή

που οι λήψεις σού κάνουν σινιάλο,

τα χρώματα σού τραγουδούν,

λέξεις ανείπωτες σε ταξιδεύουν,

απ’ τα ουρανοθέμελα, θωρείς

κύμβαλα και χρωμοσυνθέσεις,

το θρόισμα μιας καλαμιάς που η σκιά της

το ύψος σου καταμαρτυρεί…

Γνώσης λαμπαδηδρόμος ετούτος

αξίες κι αρετή τροχοδρομεί.

Θεός σιμά σού χαμογελά

την ψυχή σαν απογειώνεις.

Το άδικο ξεπλένεται με μετάγγιση καλοσύνης,

στον ακρόκοσμο της άμετρης αγάπης

ακόμα και η καρδιά σου, ξεκορμά!

Τούτο ποίηση εστί.

**

Δημήτρης Π. Κρανιώτης

Η ΠΟΙΗΣΗ

Σαν έρωτας

αστράφτει φως,

σαν πίστη

μας κρατάει,

σαν παντοκράτωρ

μας νικά,

σαν πίκρα

μας κεντάει,

η Ποίηση!

(από τη συλλογή "Νοητή Γραμμή", 2005)

**

Δημήτρης Π. Κρανιώτης

ΜΟΝΟΛΕΚΤΙΚΑ ΕΝΔΥΜΑΤΑ

Κύματα περισπωμένης,

φουρτούνες επιρρημάτων,

ανεμόμυλοι ρημάτων,

κοχύλια αποσιωπητικών,

στο νησί των ποιημάτων

της ψυχής,

του νου,

της σκέψης,

μονολεκτικών ενδυμάτων

που φοράς

για να αντέξεις!

(από τη συλλογή "Νοητή Γραμμή", 2005)

**

Δημήτρης Π. Κρανιώτης

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Τη φορά των γεγονότων

σφραγίζει,

το αθέατο των φώτων

συμβολίζει,

με πινέλα ενόχων

κάλπικων ενεστώτων

γυμνά σώματα

ζωγραφίζει,

ανέμων φτερά,

υδάτων πουλιά

σχηματίζει,

πέτρινα κλουβιά,

αθώων κελιά

γκρεμίζει,

στάχυα χωραφιών

κενών εποχών

θερίζει,

με αρχαίων σοφών

πλεκτά ιδεών

ο ποιητής

πάντα στο τέλος

μια νέα αρχή χτίζει.

(από τη συλλογή "Ενδόγραμμα",

εκδ. Μαλλιάρης Παιδεία, 2010)

Μαρία Κωνσταντινίδου – Δημητρίου

Νικάς τον θάνατο ποιητή μου

Οι λέξεις σου είναι ακόμα αγέννητες...

Πάρε τις λέξεις ποιητή μου απ' την αρχή να τις χορέψεις...

Η ποίηση είναι αίμα και όνειρο μαζί...

**

Κωνσταντίνου Δέσποινα

ΠΟΙΗΣΗ  ΕΙΝΑΙ....

Ποίηση είναι  ο  ροδοκίτρινος  μαστός

που  ελευθερώνει η  φυλακή  του  κάκτου

και  το  γάλα που  προσκυνά  αργά  αργά

την  πράσινη  μάνα

Ποίηση  είναι  η  μπακιρένια τ'  ουρανού  μεταμόρφωση

σαν  γίνεται  ημικύκλιο  ο  βασιλιάς  των  ωρών

Ποίηση είναι  κάθε  καινούρια  πρωτοχρονιά

που  λευκαίνει  τα ενδότερα  των  ανθρώπων

Ποίηση  είναι  μια  μακρόσυρτη  Σαρακοστή

που  τρεμοσβήνει  ντροπαλά

φλόγες αναστάσιμες

Ποίηση  είναι  απλά  μια  φρασούλα

κάποτε  και  μια  λέξη

που  αναβλύζει  από  μόνη  της...

Από  την  ποιητική  συλλογή

’’ Εξακτινώσεις  σε  τρία  και  κάτι  τοπία’’ 

**

 Κωνσταντίνου Δέσποινα

Η  Άνοιξη  δείχνει πως  βαριέται  να  τα επισκεφτεί

Φαίνεται  πως  δε  γράφουμε  αρκετή  ποίηση

**

Λαμπής Γιάννος

Παραίνεση

Η ποίηση είναι μια ανοιχτή πληγή,

τα ποιήματα αίμα

κι στίχοι λεπίδες.

Γι’ αυτό, πρόσεχε,

μην χαθείς μέσα στη ποίηση,

θα σε πεθάνει,

μην διαβάζεις μεμιάς ένα ποίημα,

θα πνιγείς απ’ το αίμα,

ένα στίχο μονάχα διάβαζε την μέρα,

μια χαρακιά θα σου χαρίσει που, ίσως,

λέω ίσως, επουλωθεί την επόμενη μέρα.

**

Λιθοξόος Γεώργιος

Ποίηση είναι :

να σκέφτεσαι στον ύπνο σου

να ονειρεύεσαι στον ξύπνο σου

να θυμάσαι όσα πέρασαν

να αισθάνεσαι όσα θα ρθουν

να αγαπάς όσους υπάρχουν

**

Σπύρος Μακρυγιάννης

Είσαι για μένα ποίηση...

Όταν αντάριαζε η ζωή από την καταιγίδα

κι όταν της θλίψης το κρασί πότιζε την ψυχή μου

ήσουνα καταφύγιο, παρηγοριά κι ελπίδα

η λύτρωση που τάιζε ξανά την αντοχή μου...

Από μικρός στις δύσκολες στιγμές σ' αποζητάω'

χαίρομαι να ακροβατώ ανάμεσα στις λέξεις

και στις στροφές σου εδώ και 'κει πάντα να τριγυρνάω

σαν έρχεσαι και μου ζητάς μαζί μου εσύ να παίξεις.

Να ταξιδεύει μου ο νους για νά 'βρει το ρυθμό σου

και να χτυπάει η καρδιά στα μέτρα τα δικά σου

να ξεγυμνώνεται η ψυχή λουσμένη απ' το φως σου

και ν' αλαφρώνει ο πόνος μου από το άγγιγμά σου.

Είσαι η τέχνη που αγαπώ πιότερο από τις άλλες

τέχνη του λόγου ακριβή σαν το μαργαριτάρι

με περιμένεις πάντοτε με ανοιχτές αγκάλες

κι ας σ' είχα χρόνια φυλακή σε κάποιο μου συρτάρι.

**

Μέτσιου Κατίνα

Ποίηση

Αν σου έστελνα ένα γράμμα- το έχω ξαναγράψει, άλλα έλεγε-

πόθο γυμνό θα χαρακτήριζες το είναι μου.

Το είναι του καθενός πόθος γυμνός

Φύλλο του φθινοπώρου-χάθηκε- που πηγαίνει δεν ρωτά.

Στη θάλασσα δάκρυ του βράχου.

Ο ίδιος ο βράχος τι τον λειώνει δεν ορίζει.

Φωτιά με τα αερικά που χορεύει.

Το είναι του ενός.

Το έχω ξαναγράψει, το πέταξα στο θυμό που έκανα φίλο μου.

Στον εχθρό που βρήκε επιτέλους μιάν αιτία να με πολεμά..

Μόνο αφορμή, νεκρό τον αφήνει.

Την ψυχή μου γράφω και την σχίζω.

Ούτε έμπνευση ή ποίηση.

Πόθος γυμνός.

Ζωή!

**

Νεοκλέους Εύα

Ποίηση

Δε χρειάστηκε και πολύ…

Μοναχά το μένος της αθωότητας

μέσα από  τα τεράστια μάτια σου

που μεταμόρφωναν τον κόσμο.

Ποίηση μονάχα οι σιωπές

καθώς  ο χρόνος  σταματά

και λαχταράει.

Ποίηση οι αιχμές των ονείρων μας

μες τη σοφή απεραντοσύνη

του κάλλους.

Ποίηση μονάχα εσύ.

Κι ας μην το ξέρεις.

Ποιητική Συλλογή: Σημάδια για το δρόμο, Ακτίς 2015

**

Νικηφόρου Τόλης

το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο για να γεννηθεί                                

είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας                     

κυκλοφορεί στο υπόγειο                                                                                   

και λούζεται με φως στο υπερώο                                                                    

διαβάζει ένα-ένα τα χειρόγραφά μας                                           

αποκρυπτογραφεί τις μυστικές φωνές                                                                        

 που ταξιδεύουν μέσα μας                                                                                   

και πίνει για να μεγαλώσει                                                                                     

γι’ αυτό και είναι πάντα μεθυσμένο            

το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο για να γεννηθεί                                

όπως πριν από μας επέλεξε                                                                            

αυτό το σπίτι για να κατοικήσει

                                                                                                                       

(Ένας ξένος από παλιά στο σπίτι μας)

**

Ντόβας Μιλτιάδης

ΕΣΥ

Φυγή  γυρεύω, 

το  φως  λατρεύω, 

εκλιπαρώ!

Μούσες  γελάνε 

και  μου  μιλάνε 

και  τους  μιλώ!

Μιλώ  και  κλαίω, 

στης  ζήσης  πλέω, 

άσπρο  νησί!

Φωτιάς  βεντάλιες, 

Οργής  αγκάλες! 

ΠΟΙΗΣΗ  ΕΣΥ!!!

**

Ευγενία Οικονομοπούλου

"Το τριαντάφυλλο που μου χάρισες"

Η πένα της ψυχής

Η πένα μου υγράνθηκε και στάζει

Οι λέξεις ακατάληπτες

προσεγγίζουν τ’ ανιστόρητα

Η πένα μου μάτωσε

Δεν χωράει πια

το αίμα που χύνεται

Μαχαίρι στην ψυχή

η πένα μου

**

Ευγενία Οικονομοπούλου

Τα βράδια των ποιητών

Οι μνήμες πλημμυρίζουν το νου

αυτό το βράδυ που ο ύπνος θα γινόταν

της λήθης μου, λιμάνι.

Οι αναμνήσεις έρχονται

το χέρι μου οπλίζουν

στην πένα μου ορκίζονται

και την ε καθορίζουν.

Τα μάτια μου είναι τυφλά

η σκέψη δεν υπάρχει

Το χαρτί μου γέμισε

της μνήμης το ποτάμι.

Τελείωσε η κόλλα μου

και ύπνος δεν με πιάνει.

Τι ήρθε και μου θύμισε

το χέρι μου που γράφει;

**

Οικονόμου Γιώργος

Η ποίηση λοιπόν

Όπως κι αν τη φώναξα

γύρισε το κεφάλι

μα το πρώτο της όνομα

ποτέ δεν το φανέρωσε.

**

Πόπη Παντελάκη

Ο ποιητής

Λέξεις χορεύουν σαν νετρόνια γύρω

τις βάζω στη σειρά να ξεχυθούν τ' αρώματα

να ξεδιπλώσουν τα φτερά τους

πολύχρωμες πεταλούδες στο χώρο

Γευτείτε τις λέξεις σαν ώριμα φρούτα

Αφήστε την ψυχή να πετάξει

στο σύμπαν της αρμονίας

Είναι η κληρονομιά που σας αφήνω

τα ποιήματά μου

**

Παπαντωντίου Στέλιος

Ποίημα

όταν επανέλθει ο δημιουργός

Χειρ Ιωάννου εποίησεν

Κινουμένη εκ βαθέων

Θέτει σε τάξη λέξεις

Σοφιλιάζει

Ρυθμολογεί

Εναρμονίζει

Κι όταν επανέλθει ο δημιουργός

Στα καθ’ ημάς

Αδυνατεί να επανείπει

Τα γεγραμμένα.

**

Πόταρη Σοφία

Η Μούσα και ο ποιητής

στου θεϊκού του Ολύμπου απάνω την φωτόλουστη κορφή

εκεί που του ήλιου η αγάπη σκαλίζει ολόλαμπρο θρονί

λευκοντυμένη κόρη στέκεται, ολόχρυσο κρατώντας στέμμα

μ' αγωνία τα μάτια της ολάνοιχτα πλανώνται στις πλαγιές

εκεί που νύχτα μέρα των ποιητών αχνοφέγγουν οι σκιές

π' αδέξια σκαρφαλώνουν έχοντας στην κορυφή το βλέμμα

κι όσοι ακούραστοι κατόρθωμα τρανό κι ακέραιο κατακτούν

χαριτωμένα υποκλίνονται μπροστά της και το στέμμα απαιτούν

όμως αυτή με χέρι τρυφερό την κεφαλή τους απαλά ακουμπά

-καϋμένοι εσείς, μην έρχεστε σ’ εμένα με ρούχα και στολίδια

νομίζετε ποιήματα πως γράφετε, μα σαν βρέφη παίζετε παιχνίδια

λέτε πως νιώθετε, μα το μελάνι σας, ξεθωριασμένο, σας γελά

βλέπω το στόμα σας βαμμένο απ’ τ’ ωραίο φαϊ και το γλυκό πιοτό

στο αίμα σας κυλούν γοργά, σας θρέφουνε στρωμένο ριζικό

σφιχτή είν’ η σάρκα σας, π' ανέμελη αναπαύεται σ’ ωραία κλίνη

οι μέρες σας σεργιανούν νωθρές κι ο καιρός σας κυλάει γλυκαμένος

στο ρούχο σας καλοραμμένος ο Θεός σας,  βολικός και βολεμένος

τα λόγια σας, άλαλα πουλιά κι άψυχα κορμιά, αστέρια δίχως φως

κοντά μου ας έρθει εκείνος ο γυμνός, ο κατακουρασμένος

θλιβερά πού ΄χει στον Άδη ποντιστεί, ο κατασπαραγμένος

αυτός, που τη λαχτάρα για ζωή την έχει στο πετσί του νιώσει

μα που η ίδια του η ζωή άξαφνα και σκληρά έχει προδώσει

πού ΄χει πολλές φορές φαρμακωθεί ως μέσα στο μεδούλι

που το  πλοίο της καρδιάς του από νωρίς το εγκαταλείψαν όλοι

ο πεθαμένος από έρωτα, ο για λευτεριά ακριβή σφαγμένος

αυτός, π' αγάπη πλέρια λαχταρά και που ζει καταραμένος

που πνίγηκε στη λάσπη κι ολόρθος καταλάμπει λερωμένος

εκείνος, που μπήκε στη φωτιά και που στο σίδερο μπηγμένος

ο ίδιος του το θέλει να ματώνει, για να νιώσει ως το τέλος

πόσο γλυκειά είν’ επιτέλους ή ζωή που με βέλος τον καρφώνει

πόση αγάπη κρύβει ο σταυρός που στον ώμο του σηκώνει

εκείνος, που λέξεις μανιασμένες απ'  έρωτα και θάνατο διατάζει

και στο λευκό χαρτί και στο νερό και στον αέρα τις χαράζει

που με το αίμα της καρδιάς του την κατάξερη τη γη ποτίζει

και με τα πικρά του δάκρυα το δέντρο της ζωής το πρασινίζει

αυτός το στέμμα θα φορέσει, ο σαλεμένος ασκητής, ο ποιητής

αυτός τα δάχτυλά μου θα ξεσφίξει, ο άγιος της ζωής προσκυνητής

**

Όλγα Ρουβήμ

Ποίηση - Άγνωστη ερωμένη

Με αγκάλιασες.

Χάθηκα στη ζεστασιά του κορμιού σου.

Μου ψιθύρισες.

Χιλιάδες εικόνες φτερούγισαν στο μυαλό μου.

Με κράτησες.

Κι ήμουν έτοιμος να κάνω τον γύρο του κόσμου.

Με φίλησες.

Κι ένιωσα ότι σου ανήκω.

Αναστέναξες.

Κι έγινα ανάλαφρος, έφτασα ως τα κλαδιά των κερασιών.

Ρώτησα τ’ όνομά σου.

Μα,  έφυγες! Αφήνοντας στα χέρια μου, τον τελευταίο σου στίχο.

**

Ελένη Σέττα

Ακριβό μελάνι

Ήρθε και πάλι ο ποιητής

να με ρωτήσει, πως μπορώ

στιχάκια και σκαρώνω;

Εγώ του αποκρίθηκα…

πως με σ' αυτόν τον κουρνιαχτό,

το στήθος μου ματώνω.

Κι' από το αίμα της καρδιάς,

φτιάχνω ακριβό μελάνι

και καταγράφω των καιρών,

την τρέλα και την πλάνη.

Μελάνι  κόκκινο βαθύ,

που ο πόνος το ’χει δέσει, 

η αγάπη του δώκε φωνή

κι ο έρωτας  πεσκέσι,

την δύναμη να ανιστορεί,

μέρα και νύχτα φως μου,

του σύμπαντος τις ομορφιές,

τα πάθη αυτού του κόσμου

και να ‘ναι φίλος μπιστικός

κι οχτρός  κατάδικος μου.

**

Σκουλικά- Βέλλου Σοφία

Ποίηση

 Πριμαντόνα γης,

με ασώπαστο τραγούδι

μνήμες ψυχής λιχνίζεις.

Ποίηση ιαχή, αγάπης

πάθος της νιότης.

Με νου αποκοτιάς

χαράζεις τη νύχτα

σε λαϊκή γειτονία.

Θρόισμα Έμπνευσης

με λόγο βάλσαμο

ρίμες στολίζεις,

ότι και να πεις

με σιγουριά ορίζεις .

**

Σκουλικά- Βέλλου Σοφία

Τι είναι η ποίηση ;

Μετάπλαση συναισθημάτων σε λέξεις,

στίχο σε αιώνιο ανασασμό.

Ο ποιητής ανθρώπου σύμβολο

φωτίζει την καρδιά ,λαού ψυχή.

Για καημούς , γράφει, για βάσανα

για όνειρο που δεν πρέπει

να θαφτεί ζωντανά,

Θάμασμα μεγάλο

άξιας Ιστορίας μνήμη κρυμμένη,

χρόνια σκαλίζει.

Για να έχει η ανθρωπότητα

από κάπου να πιαστεί ,να προχωρήσει .

Την πόρτα ελπίδας ανοίγει .

Αυτό είναι ποίηση

χάδι από παιδί μικρό,

αγκάλιασμα από ζευγάρι ερωτευμένο,

βροχής μουρμούρισμα φθινοπωρινό.

Φωτιά, ψυχής ανθρώπου να μην ξεπαγιάζει .

Αέρας που μνήμες ζωντανεύει,

κύματα από δάκρια,

ουσία αγάπης να μην ξεχάσει .

από χαμένα φύλλα θρόισμα,

σημαντικού ονείρου.

Από έρωτα

αποδιωγμένη ψαλμωδία,

που έμειναν στο πίσω μέρος μυαλού,

μέχρι να σταματήσει η καρδιά.

**

Σουρλή Μαίρη

Ο δρόμος της ποίησης μακρύς

όπως η κίνηση της ζωής.

Όσο δρόμος… τόσο ταξίδι κι όνειρο.

Έμπνευση στης μοναξιάς τις ώρες.

 Ανάδυση στο φως… κρυστάλλινη διαύγεια

εσωτερική αντανάκλαση πραγμάτων.

Θαλερή ανάσα της ανθισμένης φύσης

αγάπη, αίμα και σπέρμα,

ευόδωση συγκομιδής συναισθημάτων

με τρόπο αξιοθαύμαστο.

Τραγουδιστό φιλί αηδονιού, νοσταλγία..

Κάτι που ξεφεύγει.. Κάτι ανώτερο.

Αγγίζει το θείο, την ευαισθησία

κοράλλια, πεταλούδες, άστρα

την ομορφιά της αρμονίας,

τον πόνο, το θάνατο.

Σαν άτι τρέχει με λύπες.. με χαρές..

Εξαγνίζει τη σκέψη

γιομίζοντας τις σιωπές μουσική..

Ανταμώνει μ’ άλλες διάφανες πνοές.

Ξεσκεπάζει το μυστήριο της ψυχής

βιωμένες αλήθειες, παράπονα, τ’ αδικαίωτα.

Φοράει φτερά του έρωτα.

Ακουμπά ό,τι αισθάνθηκες.. ό,τι συνάντησες..

τα φανερά, τ’ αφανέρωτα.

Απαγκιάζει όνειρα χρυσοκέντητα

ελπίδες ... προσμονές..

Ελευθερία απόψεων

φιλοσοφημένη έξαρση της ύπαρξης,

κινούμενος ήλιος μες  στην απλότητα,

που φτάνει στην τελείωση του ύψους

δικαιώνοντας την αιωνιότητα..!

**

Νόνη Σταματέλου

ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  Η  ΠΟΙΗΣΗ

Ακόμα και στα στέκια του υποκόσμου,

προπαντός εκεί.

Εκεί που αγγελικές φτερούγες

παραδέρνουνε σε λερωμένους τοίχους.

Έρχεται κάτι νύχτες  σκοτεινές

Να σου γελάσει ,να σε αφουγκραστεί, να σε χορτάσει

Με τα λάμδα της τα ηλιόλουστα, τα ρω της τα ιερά

Τα σίγμα και τα ζήτα και της ζωής τα μυστικά

Τα πι της και τα φι

Φιλιά πεσμένα φύλλα της αγάπης

Κι όλα τα αδικημένα πρόσωπα και γράμματα

Και τα ωμέγα-ω μέγα θαύμα που ναι η ποίηση-

Και μ΄ένα ψι σου ψιθυρίζει

Πως είναι ψέμα όσα της προσάπτουν οι αδαείς

Η μ΄ένα χι να χαιρετήσει

Την ταραχή που σε κρατεί

Τη χάρη που σαν μύρο ευωδιάζει

Και τον ιδρώτα που σε λούζει σαν βροχή…

Δεν είναι η ποίηση νωθρή γιορτή και σκόλη…

Στις λίμνες των δακρύων ευδοκιμεί

Νούφαρο ανοιχτό ,σπάνιο θεραπευτικό βοτάνι…

Δεν είναι η ποίηση παιχνίδι για κουτούς

Ούτε για κάτι άσχετους λεφτάδες.

**

Νόνη Σταματέλου

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΙΧΜΗΡΟ

                                       Από μικρό παιδί κάνω παιχνίδια με τις λέξεις.

Μ’άρεσε πάντα να τις βάζω στη σειρά

Να τους αλλάζω θέση, να τις κοιτώ από μακριά

Να βάζω ανάμεσά τους άλλες, καινούριες.

Σαν χελιδόνια μοιάζανε στο σύρμα

στου τετραδίου τις γραμμές.

Σαν να μιλούσαν μεταξύ τους

Για κάποιο αιώνιο μυστικό

Για κάποιο μαγικό ταξίδι.

Μου άρεσαν πολύ οι λέξεις που είχαν  λ

Όπως κυκλάμινο, λουλούδι, αεροπλάνο

Γιαννούλα, θάλασσα, ποδήλατο, λιμάνι. 

Μετά  αγάπησα πολύ όλα τα γράμματα

Κι’ άρχισαν να μου λεν τα μυστικά τους

Να παίρνουν μόνα τους μια θέση στο λευκό χαρτί

και να μου ψιθυρίζουν τ’ όνομά τους.

Καμιά φορά μου φεύγουν απ’ τα χέρια οι λέξεις

Δεν τις προλαβαίνω

Και τρέχουν-τρέχουν και πετούν σαν μεθυσμένες.

Κουράζομαι για  να τις  κυνηγώ

Μου παίρνει και μερόνυχτα.

Λ ί γ ο ι  πιστεύουν ύστερα πόσο πονάει

των λέξεων το παιχνίδι

Και πως τα δάκρυα στο χαρτί κάνουν λακκούβες

Και οι λεξούλες μου σκοντάφτουν και χτυπάνε.

Κι’ αν είσαι μές  σ’ αυτούς τους λ ί γ ο υ ς

Και μόνο τότε βλέπεις την αλήθεια

Πως είν’η ποίηση παιχνίδι  αιχμηρό.

Πως

Καμμιά φορά

Για να φτιάξεις ένα στίχο

Ίσως πρέπει να χάσεις ένα φίλο σου

 ή ένα κομμάτι της υπόληψής σου…

Πρέπει να εκτεθείς

Αν αγαπάς τόσο πολύ

Τα παιδικά παιχνίδια με τις λέξεις.

Ποιητική συλλογή «Παιχνίδι αιχμηρό» εκδ.gutenberg 2008

**

Νόνη Σταματέλου

 ΤΑ  ΑΓΡΑΦΑ  ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Με βρίσκει κάπου κάπου η αυγή

Να θρηνώ κάτι χαμένα ποιήματα

Που προδόθηκαν απ΄την κούραση

Ή νικήθηκαν απ΄τα  όνειρα

Και δεν βρήκαν δρόμο ανοιχτό να περπατήσουν

Χαραγμένη γραμμή να βγουν στο φως.

Πλούσια καθώς είναι και αυτάρκη

Κοιμούνται  με τον άλλο μου εαυτό, τον σιωπηλό

Κι΄εγώ κλαίω μές στη θνητότητά μου

Που ξέρω πως στον κόσμο της φθοράς

δεν έχουν θέση τ΄ αθάνατα λόγια…

Καθώς ανοίγω τα μάτια

Μου γελούν σαρκαστικά οι τυπωμένοι μου στίχοι.

Γεμίζει το δωμάτιο ιαχές θριάμβου

Φωτογραφίες  εξωφύλλων , απαγγελίες, χειραψίες,

βλέμματα σκοτεινά…

Μα η ψυχή μου μένει εκεί, σ΄εκείνα τα επίμονα άγραφα ποιήματα…

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ,

έχει μεταφραστεί στα Ιταλικά απ΄τον μοναχό Luitzi d’ Αyalα

**

Χριστίνα Στράντα / Γαλιάνδρα

Ένας Ποιητής

Ένας Ποιητής δε γράφει έτσι απλά...

Με ευλάβεια απλώνει τη σκέψη του στο χαρτί

και δε χαρίζει τις λέξεις για να χει κάτι να λέει.

Ένας Ποιητής μοιράζει την τράπουλα της ψυχής του

χωρίς σημαδεμένα χαρτιά.

Με τις φιγούρες, λυπημένες μορφές να χορεύουν.

Ένας Ποιητής αφουγκράζεται το χώμα

που βογκάει στα βήματα.

Τα λουλούδια που περιμένουν μ' αγωνία τις δροσερές στάλες.

Τα δέντρα που πονάνε στο ξερίζωμα των φύλλων.

Ένας Ποιητής αναπνέει μελετώντας την ανάσα του.

Μετρώντας τους χτύπους του.

Παρατηρώντας το αίμα να τρέχει στη φλέβα του.

Αφήνοντας το μυαλό σκορπισμένο σ'ανέμους ατίθασους.

Ένας Ποιητής, μελανιάζει μόνος του χτυπώντας το κορμί του

στους τεράστιους τοίχους της ζωής.

Κι ύστερα...

Οικοιοθελώς θαλασσοπνίγεται σε πελάγη αισθημάτων

για να βγει στην ακτή. Ώστε όταν γεράσει, ευτυχισμένος να κλείσει

τη σκηνή των ματιών του αφήνοντας πίσω

τα έργα της ζωής να συνεχίζουν...

Είτε να παίζονται δραματικά, είτε να παίζονται γελοία. του.

**

Στυλιανού Στέλιος

Άκουσε με

 να γίνει θέλω η δική σου

δική μου φωνή

ίσως τότε το πούνε ποίηση

Κι αυτή η χαραματιά που έψαχνα

 ήταν ρυτίδα

για να κυλάει πιο εύκολα ο ιδρώτας

μα και το δάκρυ

μέχρι τότε γύρευα στίχους

**

Σωφρονίου Ελένη

Και τι είναι άραγε η ποίηση;

- Θυμάμαι που με ρώτησες κάποτε -

Ένα δάκρυ που ασφυκτιά μες στης ψυχής τα μπουντρούμια.

- Θυμάμαι που σου απάντησα -

Ένα δάκρυ...

**

Τέμβριου Αθηνά

Ποίηση

Χτύπα τον στίχο με το σφυρί

να πάρει την μορφή του κόσμου.

Σπίθες να πετάξουν τα μάτια

να καεί το ξερό δάσος της μνήμης

ν’ αναστηθούν τα κομμένα

δέντρα που αγαπήσαμε

και τα χέρια να σκάψουν τη γη

ώσπου ο σπόρος σου, Ποίηση,

να καρπίσει και να θρέψει

τους πεινασμένους.

**

Τιμοθέου Ανδρέας

ΠΟΙΗΣΗ, ΑΧΡΑΝΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Ώρα πρώτη κι ο θίασος έξω απ’ την πόρτα.

Χτυπά κι ανοίγω ευλαβικά,

όπως έμαθα άλλωστε να κάνω.

Τα βλέμματά μας αντικριστά

και απ’ το μυαλό μου περνάς εσύ…

Έτσι όπως ξέρεις να με κερδίζεις κάθε φορά,

να με παρηγορείς, να με φροντίζεις, να με συντηρείς.

Με καταριέσαι πάλι με την ευλογία,

δεν αντιστέκομαι,

παραδίνομαι ερωτευμένος.

Υπόσχεσαι στιγμές

απ’ τη χώρα του αχώρητου

και γνέφω θεληματικά.

Όλο δικός σου.

Στις λέξεις, στους στίχους, στις στροφές.

Ποίηση, άχραντο μυστήριο.

**

Τριανταφύλλου Ρούλα

Ποίηση

Του λόγου   τέχνη

Μελωδία της καρδιάς

Της ψυχής  ξέσπασμα.

Κλωστές κι ακροβατώ.

Στην φαντασία, στο ρυθμό.

  Κρύβομαι..

Αποκαλύπτομαι!

Περίτεχνα υφασμένες

Λέξεις..

Μουσική, συναίσθημα,

Δάκρυ, και  χαρά.

Ύμνους στους  θεούς

Επικλήσεις

Όσα έζησα ..

Ιστοί πλεγμένοι

Mε  αιμάτινο της καρδιάς -μελάνι

Μια φλύαρη σιωπή στο χαρτί..

Μυστήρια!

Το «σ’ αγαπώ» και το «αντίο»

Σε λέξεις και  σε στίχους

Όσα  δε βγήκαν ποτέ από τα χείλη

Ποίηση!

Εκεί  που λογική δεν χωράει …

Κι ο χρόνος κυλά, ο χρόνος αλλάζει

Ελευθερώνομαι!

    

**

Κώστας Τρίγγης

Ανήσυχο μου πνεύμα

μοιάζεις πηγή

νεράκι που τρέχεις

τρεχάμενο γης

λιμνάζουσες σκέψεις

της σάρκας μου πάθος

ψέματα αλήθεια

σωστό  μου και λάθος

αστείρευτος οίστρος

της ψυχής μου ρωγμή

κλάμα μου γέλιο

της καρδιάς μου σχισμή

μνήμες και θύμισες

ταξίδι στο πόθο

πορεία στο χρόνο

ηλιοβασίλεμα μια χαραυγή

του ηλίου αχτίδα μου

μέσα μου ελπίδα μου

μια απέραντη θάλασσα

χώμα και γη

**

Τυρίμου Ελένη

Ποίηση

Ψίθυροι  ψυχής

της μοναξιάς τις νύκτες

σίγουροι χτύποι σταθεροί

του ρολογιού 'ναι δείκτες.

Καθρέφτης είναι της καρδιάς

γραμμένος κάθε στοίχος

χαρές και λύπες της ζωής

μες της σιγής ο ήχος.

Λουλούδι μου αμάραντο

πάντα θα σε ποτίζω

δάκρυα πίκρας και χαράς

με αγάπη να ραντίζω.

Στον κάθε στίχο προσευχή

σε κάθε, λέξη τάμα

όσο θα ζώ θα την υμνώ

να είμαστε αντάμα.

**

Τυρίμου Ελένη

Ποίηση

Η Ποίηση εν τραουδκια

Τζι' τραουδκια μυρίζει

γίνετε σαν την μέλισσα,

που τον ανθό Τρυίζει.

Η Ποίηση είναι ζωή

που την ψυσιη φκαρμένη,

να πιούν τζαι άλλοι πόν 'νεχουν

τζαι είναι διψασμένη.

Βρύση που τρεσιει μες το νου,

φκιορο πόν μαρανισκει

η ποίηση εν' 'γοράζετε

κληρονομιά μεινισκει.

Η Ποίηση σαν το δεντρο

τες ρίζες του απλώνει

τζιαν ευβρει εύφορη

την γη καρποφόρα, ριζώνει.

**

Υπερμάχου Χριστίνα

Ποίηση

Το πέρασμα

απ' τον αποστακτήρα

του πόνου μα και της άκρατης χαράς

που στάζει δάκρυ.

Ώσπου να ρέει ρευστό,

σταλαματιά σταλαματιά,

το στάλαμα

από τ' απόσταγμα.

Τ' απόξεσμα και η τριβή

αλλεπάλληλων συναισθημάτων ,

ώσπου ν' αφήσουν ψήγματα.

Μα και η σμίλη

που σμιλεύει ακατάπαυστα το φως

ώσπου να φανεί τ' απαύγασμα.

Απόσταγμα και ψήγματα και σμίλευμα,

σμιλεύουν τον λόγο

και γλύφουν το νόημα της ζωής.

Αφού η ποίηση είναι ζωή

και η ζωή μιά ποίηση.

Χριστίνα Υπερμάχου.

**

Χλωπτσιούδης Δήμος

ποιητές

Τα πουλιά είναι

τα αγαπημένα μου ζώα

έχουν κάτι  που ποτέ δεν είχα

οι γονείς τους τα ωθούν

να πετάξουν από μικρά

εμένα με έστειλαν σχολείο

για να μην πετάξω

ήταν επικίνδυνο να φαντάζομαι

να ονειρεύομαι

ακόμα φοβούνται όσους ονειρεύονται

τους λένε "ποιητές" για να τους ωραιοποιήσουν

το "επαναστάτες", βλέπεις,

απειλεί την κοινωνική συνοχή

**

 Γ΄ Μέρος

Συμμετοχή μαθητών της Β΄ τάξης του 7ου Λυκείου  Αθηνών

Αθηνάς Πάσχου (μαθήτρια της Β΄ τάξης του 7ου Λυκείου  Αθηνών) :

Για την ποίηση

“Μπορώ να δω το παρελθόν. Αλήθεια!”

Η μητέρα γέλασε περιφρονητικά.

“Κανείς δεν μπορεί να δει το παρελθόν, μικρή. Επιτέλους άκου αυτά που σου λένε.”

Η Βιολέτα ήταν έτοιμη να κλάψει όταν έφυγε η μητέρα της από το δωμάτιο. Και όμως μπορούσε. Τα βιβλία στη βιβλιοθήκη της ήταν ένα μαγικό παράθυρο. Το μολύβι της ήταν το κλειδί που το ξεκλείδωνε.

Και η Βιολέτα έγραφε. Πέρα από όλες τις αντιξοότητες.

Μεγάλωσε γρήγορα μα ακόμη είχε το μολύβι στο χέρι. Τα χαρτιά γέμιζαν με τα αισθήματά της- τις πρώτες εφηβικές εξάρσεις θυμού, τις πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις, τις πρώτες αγωνίες. Οι στίχοι της μιλούσαν, την ηρεμούσαν.

Και η Βιολέτα έγραφε. Γιατί δεν άντεχε να κρατήσει μέσα της όσα έβλεπε στα πράγματα που οι άλλοι προσπερνούσαν. Ο πόλεμος ήταν φρικτός για την ευαίσθητη ψυχή της. Η αγάπη, ένα χάδι στα όνειρά της.

“Μαμά, σε βλέπω όπως ήσουν παλιά. Αλήθεια βλέπω το παρελθόν.”

Η μητέρα, γριά και άρρωστη πλέον, γέλασε περιφρονητικά. Το τελευταίο της γέλιο. Ο τελευταίος εμπαιγμός. Η Βιολέτα την κήδεψε με περισσή αγάπη. Το ίδιο βράδυ πάλι έπιασε το μολύβι στα χέρια της.

Και ποτέ δεν το άφησε.

Η ποίηση της άνοιγε το μαγικό παράθυρο σε παλαιότερες εποχές. Και η Βιολέτα, πάντα δέσμια αυτής της απόλαυσης, το μετέδωσε και σε άλλους.

Πραγματικά έβλεπε το παρελθόν. Μα αν ήθελε, θα έβλεπε και το μέλλον. Η ποίηση μεταδίδει νοήματα διαχρονικά. Σε όλους εκείνους που έχουν την υπομονή να πιάσουν το μολύβι.

**

Αποφθέγματα ως συλλογικό έργο στο μάθημα της Ερευνητικής Εργασίας του τμήματος της Β Λυκείου που επέλεξαν ως θέμα το προτεινόμενο από την Φιλόλογο και Ποιήτρια Κα Λίτσα Δημητροπούλου:  "Η τέχνη του λόγου: Ποίηση"

Ποίηση είναι:

Ø  Η λύτρωση του ανθρώπου που φυλακίζεται στα μονοπάτια της ρουτίνας.

Ø  Μια κρύα νύχτα του Βορρά που ντύνεται σύννεφο, μεταναστεύει στο πυρώδες και χαρίζεται δροσοσταλιά στον φόκο του Ισημερινού.

Ø  Του ήλιου η ανασεμιά στης νύχτας τα ερημονήσια.

Ø  Εκείνη η μοναχική ηλιαχτίδα που ορίζει της γης το ακάματο ταξίδι.

Ø  Το ξύλινο αλέτρι που πασχίζει για ζωή σαν γδέρνει το άγονο χωράφι.

Ø  Ένα αρχαϊκό άγαλμα με ρωμαλαία ράχη που στυλώνει τα χάσματα του ανθρώπου.

Ø  Η ελευθερία της έκφρασης όταν η ψυχή εγκλωβίζεται στο σκότος.

Ø  Το ένα χελιδόνι σαν φτεροκοπά ανέστιο για να φέρει το χάραμα της άνοιξης.

Ø  Το παραθύρι για το ταξίδεμα στα πλοκάμια του χρόνου.

Ø  Το βότανο του πνεύματος που αισθάνεται, πονά και ανασταίνεται στην νεκρική του κλίνη.

Ø  Ένα ατέλειωτο ταξίδι στα άπειρα ερωτηματικά της ζωής.

Ø  Ένα πλέγμα λέξεων που με την απλότητά τους υποθάλπτουν διαχρονικές αξίες.

Η Ανάρτηση  αυτή ανήκει σε όλους όσους συμμετείχαν στην ολοκλήρωση της ιδέας και τους οποίους ευχαριστώ βαθύτατα.

Δημήτριος Γκόγκας