Μέρες τώρα συναινούμε
Πάνω στην ουλή της Ποίησης.
Ταυτοποιούμεθα με το υπάρχον σώμα της
Γειτνιάζουμε στην ψυχή της
Με καθαρό αμμοχάλικο και βαριά πέτρα
Μας χρίζουν πλάι της
Και η πληγή της Ποίησης
Υπαρκτή στην ειρκτή της.
Δεν εθελοτυφλούμε
Πως τάχα την σκεπάσαμε
Δεν ζούμε πύρριες νίκες
Πως την χτυπήσαμε κατάστηθα κι αυτή εξέλιπε.
Παραμένουμε δίπλα της
με τις δικές μας πληγές ανοιγμένες
Συνένοχοι και τιμωροί
Πυορροούντες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου