Οι ταξιδιώτες / Αθανασίου Αλεξία

Ελλείψεις τους να βλέπεις δεν χορταίνεις

σκέψεις να κάνεις συναισθήματα να νιώθεις

το πως ν’ αναρωτιέσαι το γιατί… το πότε.

Θάλασσες ίσως και Στεριές να διέσχισαν στ’ Απέραντο

του Κόσμου• Πάγους ν’ αντιμετώπισαν, ή

Λάβες• Χαρές συχνά να γεύτηκαν ανείπωτες τις Λύπες

κι Αλώβητοι ή Αδιάσπαστοι Άρτιοι

να μείνουν δεν μπορέσαν• τμήματα του Εαυτού τους

έχασαν ( μνήμες _ ύλη ) θυσίασαν χαρίσαν

μ’ αποφασιστικά ( βαλίτσα τους στο χέρι πάντοτε

κρατώντας ) αέναο το βήμα συνεχίζουν

( στο Φώς κ α τ α κ ε ρ μ α τ ι σ μ έ ν ο ι στη ματιά μας )

στον Άγνωστο επιμένοντας να φτάσουν Προορισμό.

… Και ίσως στο Τέλος μια βαλίτσα ν’ απομείνει απ’

τον Καθένα, τον Κάτοχό της να προσμένει,

Ακέραιον• _ ή, έναν καινούριο Ταξιδιώτη.