Με βρίσκει κάπου κάπου η αυγή
Να θρηνώ κάτι χαμένα ποιήματα
Που προδόθηκαν απ΄την κούραση
Ή νικήθηκαν απ΄τα όνειρα
Και δεν βρήκαν δρόμο ανοιχτό να περπατήσουν
Χαραγμένη γραμμή να βγουν στο φως.
Πλούσια καθώς είναι και αυτάρκη
Κοιμούνται
με τον άλλο μου εαυτό, τον σιωπηλό
Κι΄εγώ κλαίω μές στη θνητότητά μου
Που ξέρω πως στον κόσμο της φθοράς
δεν έχουν θέση τ΄ αθάνατα λόγια…
Καθώς ανοίγω τα μάτια
Μου γελούν σαρκαστικά οι τυπωμένοι μου
στίχοι.
Γεμίζει το δωμάτιο ιαχές θριάμβου
Φωτογραφίες
εξωφύλλων , απαγγελίες, χειραψίες,
βλέμματα σκοτεινά…
Μα η ψυχή μου μένει εκεί, σ΄εκείνα τα
επίμονα άγραφα ποιήματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου