Μα Σαν πέρασαν οι Μέρες / Φεκάτης Α. Απόστολος

Απλωσες τον ουρανό σου για μένα
και γω τον διαβηκα
Άνοιξες την καμαρα σου για την ψυχή μου
και την στολισες με αγάπη
Και γω αποκοιμήθηκα με το είναι σου
Όμορφες ώρες και απομεσήμερα
περπάτησα στην αυλή σου
Και νύχτες χωρίς φεγγάρι
έζησες στην αγκαλιά μου

Μα σαν άλλαξε ο καιρός
οι λέξεις φουρτουνιασαν
ανταριασαν
καταιγίδες έπνιξαν τα λουλούδια
ενός αμοιρου έρωτα
Δεν έμεινε τίποτα από τις σκιές
ούτε μαύρο φως

Τώρα στο σπίτι μου ξανά

Μα Σαν πέρασαν οι Μέρες
Ίαση στην ψυχή μου τα όνειρα
που δεν πρόφτασα να ζήσω

Στις σημειώσεις
τις καθημερινές
ημερολογίου τσέπης
η κοσμογονία μου τέλος δεν έχει
σε μια μόνιμη αντιπαλότητα
το συναίσθημα και η λογική
ερίζουν την γέννηση
ενοχων και εμμονων
στην δική τους κόλαση
ονομάζεται Παρελθόν

Ο Παράδεισος μου
ανακαινιζεται
κι αν θέλεις εσύ
αναβαθμίζεται
ομως

Η ζωή συνεχίζεται
Στο επόμενο τεύχος

Ερωτικον το ανάγνωσμα