Του φεγγαριού το δείπνο Ν.Καζαντζάκης.

Βραδιά ανοιξιάτα, ανάλαφρο μελτέμι

Κι ορθάνοιχτο στο πέλαο παραθύρι

Αχνό το πρώτο-πρώτο αστέρι τρέμει

Μέσ’ του ουρανού το δροσερό ζαφείρι

Ξυπόλυτη, ξεχτένιστη, ευωδάτη

Σαν αγαπώ που δεν χαλάει χατίρι

Στον κόρφο μας η νύχτα πέφτει αφράτη

Και τ’ άστρα της αντιδονούν σα ζίλια

Και κρέμεται η ψυχή μας πια χορτάτη

Στου βραδινού αγαθού θεού τα χείλια

Στου τραγουδιού τον άγριο πεντοζάλη

Στου στοχασμού τα πιο ψηλά μπουρίνια

Στημόνι ο νους και φάδι τ’ όνειρό σου

Και στο νησί του ύπνου μοναχός σου

Πλάθεις ψυχές και τις περνάς γιορτάνι

Κι αχούν και κλαίν και τρέμουν στο λαιμό σου

Βραδιά ανοιξιάτα, ανάλαφρο μελτέμι

Κι ορθάνοιχτο στο πέλαο παραθύρι

Αχνό το πρώτο-πρώτο αστέρι τρέμει

Μέσ’ του ουρανού το δροσερό ζαφείρι

Σα στήθια απάρθενα οι μελίγγοι τρίζουν

Γένηκαν παπαρούνες τα σπαρμένα

Γελάει το δειλινό κι αντιφεγγίζουν

Στ’ άδεια νερά του ανθρώπου τα γραμμένα

Σα στήθια απάρθενα οι μελίγγοι τρίζουν

Γενήκαν παπαρούνες τα σπαρμένα

Σα δάσος ελατώμησες τον ύπνο

Κι όλα γένηκαν μπλάβοι αχνοί και πάνε

Καλεστικοί στου φεγγαριού το δείπνο

Άντρες. Θεοί, Κοπέλες ροβολάνε

Κι όλα γένηκαν μπλάβοι αχνοί και πάνε

Καλεστικοί στου φεγγαριού το δείπνο

Άντρες. Θεοί, Κοπέλες ροβολάνε

Καλεστικοί στου φεγγαριού το δείπνο