Ανάμνηση / Νατάσσα Καραχρήστου

Ένα μπουκέτο άνθη

οι αναμνήσεις που ξυπνούν

την άνοιξη.

Μέσα από το ηττημένο βλέμμα       

του χειμερινού λήθαργου 

ξεπετιέται μια ηλιαχτίδα

στην ανατολή ενός χαμόγελου,  

και ο ήχος,

από τα φτερά μιας πεταλούδας   

τρομάζει τους μικροσκοπικούς   

λαίμαργους επισκέπτες,

που απομυζούν

το νέκταρ της ζωής.

Δεν υπάρχει πια χώρος

γι άλλες αναμνήσεις,    

γι’αυτό στριμώχτηκαν οι μέρες 

σ’ένα τετράδιο γυμνασμάτων.

Και οι ώρες… ;;

Οι ώρες χασμουρήθηκαν

μια ανάμνηση      

στο σταματημένο εκκρεμές   

πίσω από την πλάτη του χρόνου.

Τα δευτερόλεπτα σκόρπισαν              

κι αυτά στο τραπέζι,

ένα-ένα,

σαν τα πέταλα μιας μαργαρίτας

από το χέρι που κρατούσε 

τη δική της μοίρα.

Αν υπολογίσεις τις ώρες,   

ίσως, αδικήσεις τα λεπτά, 

και τα δευτερόλεπτα

δεν θα έχουν πια καμιά αξία,   

ίσως, ούτε και οι αναμνήσεις…

Ένα τίποτα μπορεί να γίνει:

ανάμνηση κι αφορμή ,

για έναν στίχο.