Σελίδες

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

Το τέλος / Κυριάκος Χριστοφίδης

Χαρές και γέλια δεν ακούονται παιδιών
μήτε φωνές σε παιδικής χαράς τον τόπο,
γοές ακούω μοναχά
και κλάματα δύστυχων ανθρώπων.

Στο μονοπάτι των Κενταύρων έχω βρεθεί
που όλα γύρω ειν’πια χρωματισμένα
βάτα μ’αγκάθια, φύλακες σκληροί,
κι είναι τα φύλλα δακρισμένα.

Πουλιά τρυγύρω δεν πετούν
ερωτικά παιχνίδια δεν φτι'αχνουν με λουλούδια,
με λύπες βαλθήκαν να στήνουνε χορό,
με καυμούς να φτιάχνουνε τραγούδια.
Είναι κι αυτά μια συντροφιά
της φύσης ανέμελοι τενόροι
τη ζωή μοιρολογάνε με ρυθμό
λες και ειν’του θανάτου κανταδόροι.
Άρχισε πια το δειλινό
σε λίγο φτάνει το σκοτάδι
κι ο ουρανός ροδάλεψε, για δες
και είναι γλυκός σαν χάδι.
Τριγύρω μου όλα τώρα πιά
αρχίζουν πλέον και σκουραίνουν
τα μάτια κλείνουνε σιγά - σιγά
τα βλέφαρα μου νοιώθω να βαραίνουν.
Φθνινόπωρο είναι πιά,
κι η φύση... παλέτα των χρωμάτων
το τέλος είναι πλέον πολύ κοντά
σε λίγο θε’ να ζω, ζωή των αθανάτων.
Αν είν’το τέλος μου αυτό,
την τελευταία μου πνοή αν θε ν’αφήσω
στης Πορταριάς θέλω τα όμορφα στενά,
αντάμα με το φίλο μου,
εκεί να ξεψυχήσω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου