«Πώς κλίνεται το ρήμα όλλυμι» / Δεμερτζή Δέσποινα

Όλλυμι όλλυς όλλυσι
-και αίφνης απωλέσθη.
Έκτοτε παραμένει σθεναρά παρ’ όλες τις αναζητήσεις
τύπος άγνωστος στη μνήμη.
Δεν ανασύρεται με τίποτα.
Όλη η εντρύφηση στα λεξικά πήγε χαμένη τότε
Απώλετο
Ίσως επειδή τρομοκρατούμαι Όλλυμι
Σβήνω και χάνομαι πού πάω Όλλυμι;
Η απειλή παρούσα μη χαθώ
Να μη χαθώ φοβάμαι, την απώλεια
Όχι την τρέλα, αυτή δεν τη φοβάμαι τόσο
-άλλη κι αυτή
πού άλλοτε γραφόταν όχι μ’ ένα λάμδα αλλά με δύο
κι έτσι κάπου στο βάθος τελικά η τρέλλα
έκρυβε μέσα της καλά το ρήμα όλλυμι
και τώρα λέω μήπως αυτός ο κρυφός άσσος στο μανίκι της
είναι που σπρώχνει τους τρελούς να τα ’χουνε χαμένα-
έτσι κι αλλιώς
σε μιαν αλλέα του κοιμητηρίου μελετώντας την αισθητική των τάφων
-πόσο ταιριάζουνε τα γιασεμιά στα λευκά μάρμαρα- εκεί λοιπόν το ρήμα όλλυμι
έπαιζε κλέφτες κι αστυνόμους
σαλτάροντας εν ριπή οφθαλμού
από μνήμα σε μνήμα
Ίσως γι’ αυτό να τρεμοπαίζει η μνήμη
και συνεχώς γι’ αυτό να τρέχει να κρυφτεί
και πια γι’ αυτό να μη γνωρίζει ούτε όλλυς ούτε όλλυσι
παρά να σκιάζεται μονάχα μη με φάει μη με καταπιεί
αυτό το όλλυμι το πανταχού παρόν
το ολέθριο όλλυμι αυτό που πάντα προλαβαίνει
όλλυμι ολισθηρό και ανοιχτό και στρογγυλό σα στόμα
όλλυμι ενεδρεύον λιμασμένο όλλυμι
που ολολύζει κι αλυχτάει σαν κακό σκυλί τη νύχτα