Συνομιλία με ηθοποιό / Μαρνέρη-Ζέρβα Παυλίνα

Γιάννη θέλω να γελάσουμε 
ώσπου ξεροί να πέσουμε κάτω 
άρχισε η μέρα τόσο άσχημα 
ας τελειώσει ευφραντικά χωρίς σιγή θανάτου. 
Πέσμας αστεία, τρέλες , μουσικές 
απλώνοντας τα χέρια σου σαν κούνια 
τα πηδηχτά μες στις φωτιές 
βραχυκυκλώματα, καλώδια, πούδρες και τακούνια. 
Και για την πρόβα που ήτανε καλύτερη
καλύτερη εννοώ απ΄την πρεμιέρα 
αλλά δεν γίνονταν ν΄αντιστραφούν τα πράγματα
(στο ημίφως της πλατείας νιώσατε τόσο ασφυκτικά
αόρατη λειτουργούσε μια γκαζιέρα) 
Κι ύστερα πέσμου πως διάβολο
α! ονειροφαντασίες! παραισθήσεις
γιατί όταν γελάς μου φαίνεται 
τα δάκρυα προσπαθείς να συγκρατήσεις.
'όχι" μου γνέφεις;  Γελάστηκα λοιπόν
ωστόσο σαν σε βλέπω σοβαρεύω 
ατέλειωτης γλυκιάς ζωής λίμνες τα μάτια σου
με προσκαλούν του χαμόγελου σου 
τις σκάλες ν΄ ανεβαίνω.