Ζωή μετά θάνατον / Πασχάλης Κατσίκας

Πεθαίνουν τα πάντα η τελευταία ανάσα το σώμα όταν αφήσει,
η ψυχή απ’ το φθαρτό σαρκίο μας σαν ελευθερωθεί;
Αιθέριοι όντας σβήνουν οι αισθήσεις,
η αφή, η όραση, η γεύση, η ακοή;
Χάνονται ανεπιστρεπτί οι αναμνήσεις,
ξεθωριάζουν τα πρόσωπα τα θολωμένα μάτια μας σαν κλείσουν;
Εξαϋλώνεται η αγάπη,
μαζί με το κορμί στο χώμα που σαπίζει;
Επαναλαμβανόμενα διασχίζοντας τα σύνορα του σκότους,
στο φως δραπετεύοντας σαν λαθρομετανάστης,
ολόλευκα τα πάντα γύρω μου θυμάμαι επιστρέφοντας.
Στα μάγουλα σαν λάβα να χύνεται η αρμύρα,
ανήμπορος να κινηθώ, κρύος σ’ ένα φορείο,
ούτε φόβος, ούτε πόνος,
η μόνη σκέψη μου εσύ, νεογέννητή μου ελπίδα.
Στο νου μου φέρνοντας την λάμψη των ματιών σου,
ρουφηξιά απ’ την αγάπη σου η δύναμη που βρήκα,
στη φυλακή μου επέστρεψα,
τα ισόβια δεσμά αποδεχόμενος μέχρι να σ’ αναστήσω.
Μην με ρωτάς, η αλήθεια μου μισή,
τη μάχη εδώ θα δώσω, εντός και εκτός σαρκίου,
κόλαση και παράδεισος εδώ.