Ζωή του Τρόμου ...του Πλούταρχου Πάστρα

Τα δάκρυα κυλούν στο μάγουλο

σχηματίζοντας ποτάμια στεναγμών,

ο πόνος καθηλώνει το κορμί

και ο φόβος παγώνει την ψυχή.

Τι κι αν οι σφαίρες πέφτουνε βροχή,

το μυαλό βρίσκει αφορμή,

να ταξιδέψει σε όνειρα ατέρμονα

που σβηστήκαν από τη λήθη

της πεζής πραγματικότητας.

Κινούνται μπροστά στα μάτια

εικόνες ονειροπόλες,

ενός άλλου κόσμου,

τόσο αόριστου μα και συνάμα

τόσο ενεστωτικού.

Σ’ αυτόν τον κόσμο,

δεν υπάρχει τρόμος στα πεζοδρόμια,

δεν υπάρχει αίμα στην άσφαλτο

και αγωνία για τη ζωή,

ενώ τα φανατισμένα μυαλά

που θυσιάζουν τις αθώες ανθρώπινες ψυχές

στο βωμό της φόνισσας ιδέας τους,

ετούτα έχουν εξαλειφτεί από καιρό.

Και ξαφνικά μία λάμψη

ξυπνάει το μυαλό

από το λήθαργο της φρίκης

και τότε μία αγωνία αγκαλιάζει το νου,

και μία ζεστασιά περιζώνει το σώμα

με τις φλόγες του θεόπνευστου θανάτου.