ΔΙΑΔΡΟΜΗ / Γιώργος Κ. Τασούδης

Τί νόημα έχει η Άνοιξη σα δε τη φέρνουν χελιδόνια.

Ποιος της μετάνοιας ο σκοπός δίχως την αμαρτία.

Τί θ’ απογίνονταν οι σκέψεις αν δεν προέκυπτε ο λόγος για να

τις μεταφράσει.

Ανέστιες οι λέξεις, άσπιτες, δίχως γραφίδα και χαρτί κι ένα χέρι

            επιτήδειο να τις σπιτώνει.

Άγονοι οι στίχοι κι άβιοι δίχως το κόρτε των ματιών.

Και ποιος ο λόγος ύπαρξης του ποιήματος αν δυο υγρά και

φλογισμένα χείλη, κορυβαντικά δεν το προβάρουν.

Ούτε νοείται ποιητής να μην αναμετράτε με το δαιμονικό του.

Σαν άλλος Ιακώβ άνισα μα θαρρετά να μάχεται γι’ αποκαλύψεις

ανακαινιστικές.

Αυτό είναι η ποίηση.

Αχός απ’ το πεδίο των μαχών∙

Το ενδότερο.

(18-19 Απριλίου 2008)