Της άλλης μάνας / Μουκριώτη Τζίνα

Η μάνα με τα χείλη στο φεγγάρι
από το σώμα στάλα του θεού,
η μάνα που στεριώνει στο αλλού
δάση, πουλιά σαν πεφταστέρια,
δε μίλησε η μάνα, δε μου μίλησε
μόν’ σείστηκε η γη και τα ποτάμια
σιώπησαν, οι θάλασσες στραγγίξαν.
Μου μίλησε εκείνη η άλλη

Α! το φεγγάρι της που ζήλεψε
βόλους των παιδικών των χρόνων
τι επανόρθωση στη στίξη αναπηδά
τι αναφιλητά γερμένο συλλαβίζει
κι όλα δες μοιάζουν ποιήματα
στη λήξη τους απόψε - λογαριασμοί,
συμβόλαια, υποθήκες, όλα τους λάθος
πηγούλες ιδρωμένες μιας ερήμου

Κι είναι η νύχτα βάσανο που με ζαλίζει,
φωνή αγγελικά γαλάζια κι ανυπόγραφη,
σαν τις δικές σου ζωγραφιές κορούλα,
κι όλοι μου οι χρόνοι βάσανο
στους κλώνους του μυαλού μου λες σφυρίζουν
όλο με κρίνουν, όλο με λένε μη στραφώ
υπνωτισμένη στο φεγγάρι, κι όλο με κλαίνε
όταν στιγμές της άλλης μάνας μοιάζω