Ποτέ και Πάντα / Ελένη Σωφρονίου Στρατή

Έλα απόψε που έχει η γη μια σκοτεινιά
έλα ν’ ανάψουμε το φως σ’ όσα μας δένουν
τι κι αν τυλίξαμε το σώμα με σκοινιά
σαν τα πουλιά πάντα οι καρδιές, ελεύθερες θα μένουν.

Έλα και μίλα μου ξανά με μουσικές
τώρα που σώπασαν του κόσμου μου οι ήχοι
και σε πλατείες τριγυρνώ ερημικές
παλεύοντας τη μοναξιά και τα ψηλά της τείχη.

Μη λυπηθείς όταν με δεις
με τα φτερά σπασμένα.
Δωσ’ μου μονάχα δυο φιλιά
ταξίδεψέ με στα παλιά
κι όπως θα μ’ έχεις αγκαλιά
με τα φτερά κομμένα,
τραγούδησέ μου ένα σκοπό
σαν το παλιό μας «σ’ αγαπώ»
κάνε με πάλι να πετώ
στα μέρη τ’ αγιασμένα.

Έλα να χτίσουμε και πάλι το μαζί
μέσα στ’ ανέφικτα, τα μακρινά συμβάντα
να βρίσκει τρόπους η αγάπη μας να ζει
μες στο καθόλου, στο ποτέ μας και στο πάντα.

Ελένη Σωφρονίου Στρατή