Δημήτρης Α. Δημητριάδης: Οκτώ(8) ποιήματα

Μη γυρεύοντας τίποτα

Χρόνια πολλά κατοικώ τόπους απελπισμένων.

Σειρές ατέλειωτες

φάλαγγες να γνέφουν

μπροστά στην ένοχη μνήμη

ν’ ανηφορίζουν

στα σοκάκια με τους νεκρούς φανοστάτες

ιππεύοντας τους λυγμούς

σκαρώνοντας λέξεις σ’ αρχαία ικριώματα

ψηφίδες μιας άγριας μελωδίας

να περνούν μες στις μαύρες φωτιές

στις μαύρες κηλίδες

να περνούν και να χάνονται στις θολωτές σιωπές

μη γυρεύοντας τίποτα

μη γυρεύοντας γουλιά

ούτε διπλώνοντας τη μέση για το γρόσι.

***

Δεν έχει

Σκορπισμένοι σ’ ένα γέλιο

σ’ ένα ανέκδοτο

στις προεκτάσεις μιας κάλπης

ρημάξαμε.

Δεν έχει άλλο πιο πέρα

δεν έχει.

***

Σ’ αυτούς τους δρόμους πώς να περπατήσεις;

Σ’ αυτούς τους δρόμους

δεν μπορείς να περπατήσεις

γέμισαν νέους σκοπούς

εσωτερικές συμπλοκές.

Σφυρίζει ο άνεμος

τραυλίζει ο λόγος

η μνήμη τρίζει.

Σ’ αυτούς τους δρόμους στενάζει η ψυχή μου

σ’ αυτούς τους δρόμους αργοσβήνει.

***

Φυλάξου

Η αυταπάτη έρχεται πάλι

με τα δώρα της Κίρκης

κι εκείνο το τραγούδι των Σειρήνων

που απλώνεται σαν πυρετός.

Φυλάξου.

***

Πονά το αίμα μας

Κανείς κι απόψε

δε γεννιέται κανείς

ένας θεός ή ένας δαίμονας

μας αφήνει γυμνούς για να παγώνουμε

νηστικούς για να πεινούμε

μας ρήμαξε το έρεβος των οραμάτων

τα μέλη μας τρέμουν

τα σπλάχνα μας έχουν τον πυρετό της πυρκαγιάς

πονά το αίμα μας.

***

Κάποιοι μονάχοι την κουβαλάνε πια

Τις λύπες σέρνει η χώρα μου

μαρτυρολόγια υφαίνει.

Απ’ τον ξύπνο στον ύπνο έπεα πτερόεντα

πληγές αγιάτρευτες

τίποτα να ησυχάσει ο νους

να μην πονάει ο πόνος.

Κάποιοι μονάχοι την κουβαλάνε πια

μυστικά στο δρόμο του ο καθένας

μονάχα αυτοί γνωρίζοντας το φως

το άρωμά της

σε σκοτάδια κι ερημιές σωπαίνοντας

και δημιουργώντας μοναχοί τους.

***

Καλύτερα

Καλύτερα έτσι

συλλέκτης λέξεων

σκηνίτης των λέξεων

στοιβαγμένος μαζί με τις λέξεις.

Καλύτερα σου λέω.

Η έκρηξη θα βρει τον εαυτό της

Κάποια στιγμή

η έκρηξη θα βρει τον εαυτό της.

Διαβάστε τις αδέσποτες αφίσες

τα γκράφιτι

περπατάτε στις συνοικίες.

Ακούστε τη φωνή των πλησιαζόντων.