Η ΔΟΞΑ ΚΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Δεν θα γινόταν είδηση ότι είδε τα ηλιοτρόπια
ήξερε όμως την ιστορία των πετρωμάτων
και μπορούσε να υπολογίσει την ηλικία της πέτρας....
Εκ των υστέρων βέβαια, αδυνατώ να περιγράψω την ακηδία του
τους μορφασμούς του γλυκότροπου νερού
που είχε κάτω από την γλώσσα του
μαγειρεύοντας μια ποίηση νηστήσιμη.
Δεν εισχωρώ.
Υπάρχει κάτι που φαίνεται ακατανόητο
από μια απλή εφαρμογή του ξίφους ως γραφίδας
στο κάτω – κάτω οι λέξεις είναι κανενός
ασχέτως αν ο καθένας μας είναι φτιαγμένος από λέξεις.
Δεν μας ανήκουν ούτε καν τα κόκκαλα μας
(είδα της μάνας μου φθαρμένα πια σαπίδια).
Δεν μας ανήκει ούτε η φευγαλέα στιγμή του πόνου
ούτε του φιλιού η υπέροχη αρμάδα
το πάντα νέο του έρωτος.
Μια ανατολή, φίλε μου, σ’ ακύμαντη άμμο
είμαστε με κρεμασμένα στο βυθό τα σύννεφα της λήθης
ξύλα μαζί και τσόφλια ονείρων
σα εκ των σων
Γι αυτό σου λέω, η ανάσταση είναι ένα ζεϊμπέκικο
έξω από την λογική του κόσμου
έξω από τη δόξα - κυρίως αυτή
που ψάχνω και γω ο μωρός
χαράζοντας αυτές τις λέξεις.