Ανάλωση κατά προτίμηση πριν από το τέλος πάντων : Ποιητική Συλλογή του Παύλου Αβούρη (1999)

Ντανιέλ

Οι άνθρωποι
με τον ένα τρόπο
ή με τον άλλο
ξύνουν βρωμίζουν προσκυνούν
από και προς ανατολίζουν
γυρνούν και φέρνουν διαρκώς
το μυτερό της μύτης σου της μύγας
το πράσινο του σηκωτού
τη γλώσσα σου του φουσκωτού
όπου κι αν είν’ ο λυγερός, ο τρομερός
θηλιός, τρεχάτος και φευγάτος·
όσ’ άρπαξες δεν τα πιστεύω
δεν ημπορούσες ρε ψυχή
να δεις μπροστά το φως σου
δεν ημπορούσες τίποτα
κι ήρθα εγώ για να σ’ το βρω
να πω πως είδες κάτι εδώ
δεν είναι όλα πια κλειστά
μα είν’ τα μάτια αλλιώτικα
από αυτά που ήξερες, δεν είδες.

***
Μάρμαρο

Ρίξε λίγο απορρυπαντικό στο γιαούρτι σου
και δες μια ζουληγμένη φάτσα στον καθρέφτη
ποτέ δεν είναι αργά

χειμωνιάτικα απογεύματα γεμάτα απόγνωση
φράουλες στο μέλι
αρβύλες στο βούρκο

εκείνο που μ’ ενοχλεί στη ζάχαρη είναι που δεν υπάρχει άμα ανοίξεις
το παράθυρο.

***

Ο πανδέκτης

Δύο δάχτυλα έχουν δύο νύχια
μία γνώμη προδιαθέτει άλλες δύο
μία στιγμή αφανίζει όλες τις προηγούμενες.