Αχνάρι / Χρήστος Μαγκλάσης (Κνάκαλος)

Προσποιούμαι τον αθώο
κι ανήξερο,
μα σε κάθε βήμα με καλημερίζει η ενοχή
της άγνοιας.

Εξ αμελείας ή εκ προθέσεως,
περήφανος καθ΄ολοκληρίαν κληρονόμος,
αυτοπροσδιορίζομαι.

Στα πλαίσια της αυτοκριτικής υποκρίνομαι,
 απολογούμενος στον εαυτό μου,
(πολύ επιεικής είναι αυτός για μένα),
με σύμμαχο το μέλλον,
που έχει εχέγγυα εκκολαπτόμενης αθωότητας,
με φόντο τις επευφημίες αδιαφορίας του κόσμου.

΄Ετσι  στ΄αλήθεια,
περπάτησα πολλά χρόνια,
με το βλέμμα στραμμένο μονίμως πίσω,
κι ούτε ένα βήμα δικό μου,
εφήμερες μόνο σχέσεις με τα βήματα των άλλων.

Τώρα στην δύση, μακριά απ΄την λάμψη των νιάτων,
που μπορώ να δω μπροστά,
με την βοήθεια των γυαλιών του πρεσβύωπα,
βλέπω τις κλήσεις των ερωτημάτων
που τ΄άφησα αναπάντητα.

Γιατί τάχα επέλεξα
το δάκρυ της εύκολης νοσταλγίας
από το στεγνό κι αφυδατωμένο
παράσημο της μάχης ;

Εγώ ο γηραλέος,
τώρα στα στερνά ,
θα γίνω θαρραλέος ;

Θα προλάβω άραγε,
 να γίνω κτήτορας
σ΄έν΄αχνάρι
ή θα σβήσω καταφρονεμένος,
σαν την κάφτρα απ΄το τσιγάρο ;