ΔΕΝ ΑΡΓΕΙ Η ΩΡΑ / Λουκάς Νικολαίδης

Σιωπηλοί περιμένουμε την Μεγάλη Ώρα,
που στα χλωμά λιβάδια του κόσμου,
θα αστράψει το "Αναστάσιμο" Φως.
Κάθε φορά που τον Άνεμο,τη θάλασσα
ή τα βράχια ρωτώ,
ένα μήνυμα Αισιοδοξίας κι Ελπίδας παίρνω,
που την Προβληματισμένη Ψυχή μου
απογειώνουν ίσαμε τους Ουράνιους θόλους!
Χρόνια τώρα κλωθογυρνάμε πάνω στις στάχτες
που σκόρπισαν του Ουρανού τα πετεινά
και τα "γαμψώνυχα άγρια όρνεα",
που κυκλοφορούν "Λεύτερα"και Ασύδοτα γύρω μας!
Μόνοι θαρρείς και Ανυπεράσπιστοι
σεργιανίζουμε σε μονοπάτια υγρά
που μας χάραξαν με Όνειρα ζωγραφισμένα
πάνω σε "χάρτινους" τοίχους,
κάποιοι "Στυγνοί και Αδίστακτοι" Κοσμοκράτορες,
με βλέμμα θαμπωμένο από Κακία,Απληστία και Μίσος
για τον "Αδελφό",για τον ίδιο τον Άνθρωπο...
Όμως,πιστεύω πως δεν αργεί η Ώρα και η Στιγμή,
που μιά Δροσεμένη και Ευφρόσυνη Αυγή,
θα αποδιώξει τη Νύχτα με το Μαύρο Σκοτάδι της
και οι Απαλές αχτίδες του Ακριβοθώρητου Σήμερα
Ήλιου,
θα απαλύνουν και θα επουλώσουν τις "Πληγές" μας.