Χρόνια η φουντωτή πορτοκαλιά έστεκε,
ζώντας τον παλμό της μέρας.
Των παιδικών μου χρόνων θησαυρός,
έντυνε την άνοιξη μελιτοφόρα νύμφη.
Ανεξίτηλες μνήμες.
Με τ” αστέρια μιλούσε.
Χρόνια αλησμόνητα.
Ανοιγόκλεινε η πόρτα του χαμόσπιτου.
Κάθε πορτοκάλι τους έστελνε μήνυμα.
Μάνα αγαπημένη.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη δημοσίευση του πολυαγαπημένου μου ποιήματος.Να είστε πάντα καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά πανέμορφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ανάρτησή σας είναι ένα λαμπρό παράδειγμα λαμπρότητας! Διορατική, καλά διατυπωμένη και πραγματικά πολύτιμη. Ευχαριστούμε που μοιραστήκατε την άποψή σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή