29 ολονυκτίες ενός δίσεκτου Φεβρουάριου: Ποιητική Συλλογή της Τζούτζη Μαντζουράνη (Εκδόσεις Φίλντισι)

1. ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ.

Πόσο μπορεί να σ’αγαπάω;

Τόσο που να μην τολμώ να σ’αγγίξω.

Να σ’αγκαλιάζω σαν μάνα,

και να με πονάει αυτή η αγκαλιά

σαν ερωμένης που έχασε τον έρωτα.

Σου χαϊδεύω το κεφάλι

και σου φιλάω τρυφερά το σβέρκο.

Μυρίζω την μυρωδιά σου,

και μεθάω.

Πόσο πολύ μπορεί να σ’ αγαπάω;

Που, να μην απλώνω το χέρι μου,

να μην τολμώ, να σ’ αγγίξω.

Να σου χαϊδεύω την πλάτη,

να μαγεύομαι στη θέα του κορμιού σου.

Να το θέλω τόσο πολύ,

και στο τέλος,

να μην μπορώ να σου δοθώ.

Πόσο πολύ μπορεί να σ’ αγαπάω;

Τόσο,

που ίδια ξέρω, πως μ’αγαπάς και σύ!

Και αυτό μου φτάνει.

Ακουμπάω επάνω στην σκέψη σου φευγαλέα

και δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο

που να θέλω.

Αυτό μόνο

μου φτάνει!

2. ΑΝΑΓΚΗ.

Την ανάγκη σου

εχω ανάγκη!

Για να μπορώ να ξυπνήσω

το πρωί,

να σηκωθώ απ’το κρεβάτι

να συνεχίσω…

Την ανάγκη να σε σκέφτομαι

χρειάζομαι!

Για να παλεύω με τα θηρία

και να τα βγάζω πέρα.

Την ανάγκη

να σε νιώθω πλάι μου,

κι’ ας είσαι μακριά μου.

Δίπλα μου βρίσκεσαι!

Μου κρατάς το χέρι,

τρυπώνεις στα όνειρά μου,

κυριεύεις τις σκέψεις μου,

παίρνεις τις αποφάσεις μου.

Τίποτα άλλο δεν έχω ανάγκη.

Τίποτα δεν χρειάζομαι.

Μόνο την ανάγκη σου.