ο άνθρωπος είναι καιρός
µε τη βροχή, µε τη λιακάδα στα βλέφαρα
µε την οµίχλη στη φωνή
µε τη βροχή, µε τη λιακάδα στα βλέφαρα
µε την οµίχλη στη φωνή
***
χαµόγελο και πίσω το πλαίσιο που τοποθετείται
ιριδίζον χείλη
αναίµακτη θυσία της µοναχικής µου διαδροµής
δίνουν οι ήχοι τους άτακτα δοµηµένοι
σας χτύπησα;
ιριδίζον χείλη
αναίµακτη θυσία της µοναχικής µου διαδροµής
δίνουν οι ήχοι τους άτακτα δοµηµένοι
σας χτύπησα;
***
αρχειοθετώ τα βλέµµατα
βαστάζουν πολλές κατευθύνσεις
της προσφοράς, του δισταγµού
αρχειοθετώ τις κινήσεις
κοφτές νότες
(αγέννητου τραγουδιού)
εγώ, σκυµµένος µικρός λογιστάκος
στα ριζά της λάµπας
που θρέφονται οι αριθµοί
και πληθαίνουν
βαστάζουν πολλές κατευθύνσεις
της προσφοράς, του δισταγµού
αρχειοθετώ τις κινήσεις
κοφτές νότες
(αγέννητου τραγουδιού)
εγώ, σκυµµένος µικρός λογιστάκος
στα ριζά της λάµπας
που θρέφονται οι αριθµοί
και πληθαίνουν
***
στη νυχτερινή περιπολία της ανίας,
µοναδική φλυαρία
ο φορτικός λίθινος µονόλογος στο πέλµα
από το πέρασµα των τυφλών.
είναι κι η συνήθεια ακατάδεκτος συγγενής.
αποστειρώνοµαι µε της λήθης την αλκοόλη
µοναδική φλυαρία
ο φορτικός λίθινος µονόλογος στο πέλµα
από το πέρασµα των τυφλών.
είναι κι η συνήθεια ακατάδεκτος συγγενής.
αποστειρώνοµαι µε της λήθης την αλκοόλη
***
στης στιχοµυθίας το παρανάλωµα καίγεσαι
γελασµένος από τα καµώµατα της άγνοιας.
το δεύτερο σγουρό κεφάλι δεν γίνεται ψιχάλα
να σε δροσίσει.
το χέρι υψωµένο,
άνεµος αναταράσσει τα στάχια
ένα µεσηµέρι καυτό του ιούνη,
πριν η ανάσα της µπόρας
σε απογαλακτίσει από της µιζέριας το στήθος
γελασµένος από τα καµώµατα της άγνοιας.
το δεύτερο σγουρό κεφάλι δεν γίνεται ψιχάλα
να σε δροσίσει.
το χέρι υψωµένο,
άνεµος αναταράσσει τα στάχια
ένα µεσηµέρι καυτό του ιούνη,
πριν η ανάσα της µπόρας
σε απογαλακτίσει από της µιζέριας το στήθος
μπορείτε να διαβάσετε όλη την συλλογή πατώντας επί του συνδέσμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου