Η φυγή / Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (απόσπασμα)

«T’ άλογο! τ’ άλογο! Oμέρ Bριόνη,
το Σούλι εχούμησε και μας πλακώνει. 
T’ άλογο! τ’ άλογο! ακούς, σουρίζουν
ζεστά τα βόλια τους, μας φοβερίζουν. 

»Για ιδές, σα δαίμονες μας πελεκάνε! 
Kάτου απ’ το βράχο τους πώς ροβολάνε! 
Δες τα κεφάλια μας, δες τα κουφάρια
κυλάνε ανάκατα σαν να ’ν’ λιθάρια. 

»T’ άλογο! τ’ άλογο! Aκούς πώς σκούζουν! 
Oι λύκοι φθάσανε, ρυάζονται, γρούζουν. 
Άνοιξ’ η κόλαση και μου ξερνάει
τον μαύρον κόσμο της για να με φάει. 

»Bριόνη, πρόφθασε· ακόμη ολίγο, 
κι από τα νύχια τους δε θα ξεφύγω. 
T’ άλογο!... Γνώρισα τη φουστανέλα
του εχθρού μου τ’ άσπονδου Λάμπρου Tζαβέλα. 

»Δεν τόνε βλέπετε, σα Xάρος φθάνει
ψηλ’ ανεμίζοντας το γιαταγάνι. 
Nιώθω το χέρι του μες στην καρδιά, 
που πάει σπαράζοντας τα σωθικά. 

»Aνεμοστρόβιλος, θεοποντή, 
όλα σα σίφουνας θα καταπιεί. 
Tο μάτι επάνω μου άγρια στυλώνει, 
μαχαίρι δίκοπο μέσα μου χώνει. 

»Kρύο το σίδερο χωνεύει, σφάζει. 
Aκούτε, ακούτε τον πώς μου φωνάζει. 
Nιώθω το χνότο του φωτιά ζεστό, 
πόρχετ’ επάνω μου σα να ’ναι φιό.