[Σαν τον ανθό του κρίνου η ψυχή τους ]

Σαν τον ανθό του κρίνου η ψυχή τους
αλώβητη να παραμένει και αγνή.
Και στην όλη διαδρομή τους
λεύτερα να νοιώθουν σαν τα πουλιά,
ευλύγιστα σαν την ιτιά,
σαν το πλατάνι δυνατά.
Κι όσο κι αν φθάσουν ψηλά
σαν παιδιού αθώα να μένει η ματιά.

Όσο για μένα, ως τα στερνά μου
σε κάθε αναπνοή μου
με την εκπνοή μου
τους δίνω την ευχή μου.
Κι ώσπου να κλείσει
της ζωής μου ο κύκλος
μες απ’ την καρδιά μου
για αυτά μονάχα θ’ αντηχήσει
ο τελευταίος μου χτύπος...

ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ