Ποτέ δεν ησυχάζουν...

......Α! Ποτέ δεν ησυχάζουν
οι άνθρωποι της γης.
Ούτε και σα γερνάνε
και καταλαγιάζουν
του κορμιού οι ορμές
και στο νου σωπαίνουν
μία-μία οι φωνές!
Όμως μη και ψέματα είναι,
όπως τα χρόνια περνάνε,
πως δεν παύουν σύντροφο
δίπλα τους ν’ αναζητάνε;

Ένα αντιστήλι να ’χουνε,
στο περπάτημα ν’ ακουμπάνε;
Ν’ ανοίγουν μαζί
το πιθάρι της μνήμης
και μ’ ίδια χροιά φωνής
για «ασημένια» ονείρατα
να μιλάνε.
Και μες απ’ ένα χάδι ανάσας ζεστής,
μες απ’ ένα σμίξιμο αγκαλιάς τρυφερής,
χρυσόσκονη παραμυθιών ζωής,
γύρω τους ν’ απλώνουν
και να σκορπάνε….

ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ "ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΕΝΟΣ"